ویرانه بشو ای عقل

ویرانه بشو ای عقل

شب بود همه احساس

دل  بود، کمی  وسواس

پایان، همی آغاز ویرانه بشو ای عقل

عمری به عقل کاری

بودم به دین داری

عشق را ببین گم شد ویرانه بشو ای عقل

 با عقل پسندیدم

از شاخه گلی چیدم

چیدن به مُردن شد ویرانه بشو ای عقل

ایمان  به یک، دو نیست 

هفتاد ،دو تن  کو نیست

راهش ببین باقی ویرانه بشو ای عقل

شب بی نشان دل شد

ماهی به  شب  ول شد

با اشک ،سحر خواهد  ویرانه بشو ای عقل

آن اشک به شبنم شد

گُل خانه ی ماتم شد

آغوش من پرپر  ویرانه بشو ای عقل 

عالی نگو کارم

در بی خبری خارم

تا کی رسد منجی ویرانه بشو ای عقل

عقل گر شود دیوار

بیهوده  مکن پندار

عشق را بزن فریاد  ویرانه بشو ای عقل 

سعید مطوری/مهرگان