همین خواب بَسَت

برده ز خود هوش مرا چشم سياه نرگست
كجا كه در خيال خويش شدم هميشه مونست
زچشم تا لب تو نيست فاصله ای كه ره زنم
ولي ربوده خال تو عقل از اين مهندست
چگونه ماند بر دلم حسرت بوسه از لبت
مدام ميزند به دل طعنه لبم از هوست
كجاست كوی تو بگو باد صبا به نكهتی
تا كه كشم من نفسی به آن هوای نفست
غريب گشته ام ز خويش هيچ ندارم آشنا
تو گشته ای همه كسم نگشته ام يكي كست
من آن قناريم كه هيچ ميل چمن نميكند
رها نكن مرا از اين بهشت كنج قفست
بيا دمی غبار را ز ديده ام فرو نشان
بيا كه بی تويی مرا نموده زار و مفلست
به كه تو ياد ميكنی به خواب پاره پاره ام
بخواب گفتمش بيا گفت همين خواب بست