پست های وبلاگ

 

 

 

 

از جمله؛ قلم و اندیشه ای که عطا فرمود و سوره ای از کتاب آسمانی اش، را بدان اختصاص فرمود و به حرمت آن، سوگند یاد نمود: «ن وَالْقَلَمِ وَمَا يَسْطُرُونَ.»

همچنین، به حکم: «من لم یشکر المخلوق لم یشکر الخالق»، بینهایت سپاسگزارم از مدیریت محترم سایت شعر ناب، استاد حاج سید فکری احمدی زاده گرامی، که این مکان مهرپرور و اندیشه گستر را در راستای اعتلای فرهنگ و ادب ایران زمین، به وجود آوردند.

مردی، از، مردانِ بی‌ادّعا؛

مردی، از، مردانِ خوبِ خدا؛

دل، چو دریای وسیعی، زِ شور؛

پُر، از، ایمان و شرف؛ پُرغرور؛

نامِ او، بهنام بود از نخست!                      

کامِ او، بهکام بود از نخست!

گُر زد بر جانش، گُلی آتشین!                    

هست اینک او، از شهیدانِ دین!

شغلِ پاکش بود، آتش‌نشان؛                    

روحِ او جاری است، در، آسِمان...

جاویدان، گردیده، نامش کنون!               

جاویدان، گردیده، کامش کنون!

زهرا حکیمی بافقی، تقدیم به روانِ شهیدِ آتش‌نشان، بهنام میرزاخانی، (2/11/95)

 منظور آتنا اصلانی است. این اصطلاح را جناب حسین شفیعی بیدگلی، در اشعار زیبای تقدیمی و احساسیشان، بارها، زمزمه کرده‌اند؛ از جمله، در شعر زیر:

و فرشته‌ی وطن / پشتِ قفل‌ها/ می‌گریست/ و عقابِ خورشید،/ می‌گریست/ و ناقوس‌های تابستان/ می‌گریستند/ و قهرمانان/ با افیونِ عصیانگر/ در پیکار.../ نه/  هرگز تو را به خاک نسپردیم؛/ بلکه به خاطر سپردیم/ در منشورِ قلبِ قهرمانان؛/ تا همیشه‌ی رهایی.../ و تو در قلب قهرمانان/ و در گل‌های سرخِ رهایی،/ که سنگ نور اندود تو،/ رفیقِ ماه است/ در سایبانیِ فرشتگان.../ و هیچ سنگی در خاطره‌ی قهرمانان/ چنین نور اندود نبود؛/ نه هرگز چنین نبود...

حسین شفیعی، تقدیم به فرشته‌ی جاودان وطن آتنا.

 

***