لب های شرمنده

طفلی در کوچه به رویم خندید
خواستم تا بدهم پاسخ آن لبخندش
دست در جیب دلم کردم و گشتم گشتم
ناگهان جا خوردم آه دل را بنگر !
 پاره گشته ست همه بند بندش
لاجرم میمانم، در هجوم لشکر پرسش ها
که چه کس بند دلم را بگسست؟
و همه لبخند ها
 در کدام کوچه و کافه ز دلم سُر خردند؟
و چه شرمنده شدن لب هایم
آخر این فقر ز همه فقر جهان سخت تر است
 دیدن یاَس در میان دیدگانی منتظر
راستی بد حالی است
آه ای کودک خرد، تو ببخش!
دست و بالم ز تبسّم خالی ست