حاکم عشق

هر که آمد به دل غمزده ام پا زد و رفت
سنگی از روی جفا بر سر مینا زد و رفت
زاهد ِشهر ندیده است رخِ یوسفمان
نیش تیزی به  دلِ زار  زلیخا زد و رفت
‌آنکه غافل ز تمنای دلِ  مجنون بود
بانگی از روی غضب بر سرِ لیلا زد و رفت
(ساقی و مطرب و می جمله مهیاست ولی)
عیش بر پا نشد و یار به صحرا زد و رفت
بی خبر بود ز طوفان ِحوادث همه عمر
عاقبت کشتیِ دل بر دلِ دریا زد و رفت
برقِ نوری که ز چشم ِسیه اش بیرون شد
آتشی بود که بر این دلِ سودا زد و رفت
زانکه از روزِ ازل با می و نی ساز نبود
پشتِ پایی  به نی و ساغر و صهبا زد و رفت
آنکه انگاشته ای حاکمِ عشق است (علیم )
حکم ِآوارگی ات را دو سه امضا زد و رفت