يکشنبه ۳۰ ارديبهشت
اشعار دفتر شعرِ شعر یک پیشامد است شاعر سعیده تفضّلی نیک (باران)
|
|
|
|
مِی و مُطرب همه جمع اند و برفتم از خویش
مِی زِ ما مَست و خلایق زِ جهان آزادند
هرچه از مستیِ چَش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از درد چو پیراهن صد چاک شدیم
از گوهر افلاک ، سیه خاک شدیم
ما نعره نبودیم که کوتاه شویم
با رس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از دیده برون آ که به لب آه فکندیم
غم بر دل و مستی به دو صد چاه فکندیم
دیگر طلب عشق زِ هر کوی ن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کنج میخانه به ازلت بنشستم سرمست
وا نهادم غم دنیا و جهان دیدم پست
یک نگه بوده و بس سهم من از چشمان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ائل ایچیندَه مَثَلیم عِشقیلَه تِکرار اولاجاق
بو دَرین مَعنادا ایستَک بِئلَه آشکار اولاجاق
آرازین
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سرو قامت ، لب شکر ، لحنِ صدایش معجزه
چَشمِ سبز و نافذش ، عمقِ نگاهش معجزه
مستی ام افزون کند لمسِ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقت آنست که آزاده شَوَم بُگریزم
که دِگر از طَرب و عیش و صفا لبریزم
من همان عاشقِ بارانم اگر باز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
توکَلی بادَه گوزوندن ، مِیَ مَستم دِئمیرَم
بیر بائخیش یِتدی کی میخانه نی باغلار قویاسان
سعیده ت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شکار
شده ام محوِ تماشایِ سَرِ زلفِ نِگاری
بر صورتِ نیک مَنظر و چَشمِ خُماری
تا کام نگیرم ز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آغوشِ تو سرکوبِ هیاهویِ جهان است
در چَشمِ دلارامِ تو صَد فِتنه نهان است
آهِ دل و سوزِ لب و این
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشم‌ِ مَستت شده مِعراج گَهِ هرچه رَجیم است
شیطان شده عاجز ، به جوانان بِنه رَحمی
سعیده تفضلی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عِشقین یوکو آلتیندا بو کونلوم قَطعه لَندی
دور گَل ییخیلیرسام بو بَدَن سادَه ساغالماز
سَرمَست او
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غمِ ایّام چوخالدی ، کیمه داد اِتمه لییز
مُحنتین یایلیغینا ، سانکی اوتورموش فَلَییم
کونلومون نَغمه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اینجَه بِئل ، بال دوداغی ، گوزلَری آهو مارالی
گورورَم ، سیزلاییر اَحوالیما شِعریم غَزلیم
دورم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تِللَریم ، روزگارا دوندو گلمدین
باهاریم ، قارلارا دوندو گلمدین
بَسکی سَن سیزلیگہ نالَہ اِتمیشَم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سوزدوروب قاش گوزونو زولفی پریشان ائلمه
قوی غمینده محو اولوم ، دردیمی درمان ائلمه
منی لیلا سایا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آهِ عشق از سوی ما کتمان ندارد ای عزیز
عاشق آنست که در عام بنالد از عشق
سعیده تفضّلــے نیک
بار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دوداق اوستوندَکی خالین مَنی حیران ائلدی
اونودوب دَردی غمی دَردیمه درمان ائلدی
سِویرم دَرکن اونوتدو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تورکجه شعر (شعر ترکـــے)
دایانیب جان دوداغا دَردیمه دَرمان گِئتمَه
سَن مَنه رَحم اِئله اِی سِئ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تڪ بیت ترڪــے 🍁
مین غَزل لَر سوزولور، باده لَبیندَن
قَلَمیم مَست اولور هَر آن سَنــے یازسام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلِ ما وصلِ به تارِ سرِ آن گیسویــــے
ڪہ بہ بادش بدهد طرّه‌ء رنگین مویــے
از اَزل جز درِ میخانہ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عمرِ ما کوتاه و گیسویِ شبِ یار بلند است
از لب چه بگویم که چونان بادهء قند است
یک عمر گذشت از م
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در هواےِ غمِ تو ، همچو
خزان است دِلم
من به دور از تنِ تو ، وادےِ بــے آب و گِلم
نشود فاش ، نگا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با
خیالتـــ میزنم نقش ، بہ هر دیوارے
تا بسوزد هستــے ام ، از گریہء تڪرارے
داغِ دل گرچہ نها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آشکارا دلبرے میکند آن یارِ جفا پیشه ولے
دلِ ما در طلبِ بوسۂ نابش چه نهان میسوزد
سعیده تفضّلے نیک
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بد حالترین حالتِ یک عاشقِ مستیـم
در وادےِ چَشمانِ خمارت کہ نشستیم
پنهان و هویدا شده از چهره
نه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کندیمیز
کندیمیزین بولاخلاری جوشاردی
قیز گلینلر ، بیلره شعر قوشاردی
ماوی اولان گویلره بیز باخ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عاشقِ مدهوش
همچو من عاشق و مدهوش کسے نیست ببین
رفتم از خویش و غمت ، در تنِ من جا مانده
سعیده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو همان شعرِ بلندی ، که تو را زِ غم سرودم
تو همان خیالِ سبزی ، که به باغِ خود ربودم
من زیان دیده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شانه ات مایهء افراطِ غرورم شده است
صاحبِ ملکِ گرانم ، به مِی ات مستم کن
سعیده تفضّلی نیک
بار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چَشمِ من بعدِ تو دریایِ غم است میدانی
هر دم از حالِ بدم ، مأمنِ تو بارانی ست
سعیده تفضّلے نیک
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همه گویند که این حالِ پریشان از چیست ؟!
دلبر از ماه که زیبا بشود سر به هوایی حتمی ست
سعیده تف
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دوستت دارمِ تو گرچه دروغ است ولے
کاش این مصلحت هر روز ، مکرر باشد
سعیده تفضّلے نیک
باران
|
|
|
|
|
|
|
|
|
محرابِ دو اَبرویِ تورا دیدم و کافر شده ام
ای بسوزد عمرِ زاهد که تورا دید و مسلمان مانده
سعیده تف
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفتم که عمری در پی ات عاشق و شیدا شده ام
گفت عزیز دیر آمدی ، آخرِ صف اینجا نیست ...
سعیده تفض
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کثرتِ عُصیان و این حسرتِ مژگانِ کثیر
مینشاند هر دم از غیب جفائی به دلم
منِ آواره به کویت شده ا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چَشمِ تو جانم ستاند و بر سرِ راهت نهاد
ترکِ عادت میکنم ، این معضلِ مغرور را ...
سعیده تفضّلے نیک
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نکند زلفِ تو را شانه کند غیر از من
من به این خوابِ پر از ترس دچارم هر شب
سعیده تفضّلے نیک
بارا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دل را مسرّتی نیست ، بی شوقِ رویِ ماهت
ای در دلم نشسته ، آن خندهء پگاهت
در جامِ عیش و مستی ، هرج
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رگِ خوابِ دلِ من را تو فقط میدانے
تو همانی که غزل را زِ شعف میخوانے
همه خوبان چوبرفت از بَرِ م
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نوازشهای طولانی ، میان خواب و بیداری
ازین بهتر نمیدانم ، اگر معشوقه ام باشی
سعیده تفضّلی نیک
ب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در سرم خیالِ چَشمش ، چو ستارگان بمانده
آتشِ عشقِ نهانش ، شَرَرے به دل نشانده
همچو یک ماهیِ در م
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از محالاتِ
محال است ، زِ تــــو بگریزم
من به هرجا بروم وصفِ نگاهت آنجاست
سعیده تفضّلے نیک
بار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آخرین جرعهء جانم به لبت محکوم است
چه شود لب بِگَزی ، تا به
ازل برگردم
سعیده تفضّلے نیک
بارانـ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دوست دارم بوسهء زیر گلو در خمِ زلفانت را
آه اگر زنده بمانم و نشد قسمت ، چه ؟
سعیده تفضّلے نیک
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در کمینِ دل نشستھ آن دو چَشمِ مستِ تو
کِے ، کجا دیده جهان عشوه کند صیّادے !؟
تا نگاهم دوختم بر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بوسه های توأمان در سحر و افطار و شام
روزه با مستیِ بوسه ، آخ میچسبد عجیب
سعیده تفضّلی نیک
با
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در منِ غرقِ در سخن
حسرتِ دیدارِ کهن
ای مَهِ در وادیِ دل
دل به ملامت مَشِکن
در تنِ بی تو ماند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نفس از ما گرفت آن عشقِ نافرجام هنوز
نفسم بندِ نفسهایِ غزالیست ، که نیستـــ
سعیده تفضّلی نیک
با
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن یارِجفاپیشہ تمام ِجان و دینم شده است
مرحم نزند بر دل و آواے ِحزینم شده است
گوئید که در فلسفہء
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از اهل ِبہار ، زادهء
فروردینـــ است
آشناے ِعشق و ، عاشــق ِدیرین است
تا وصف ِ جمال و از وصالشــ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما زنده به آنیم که به وصلت برسیم
ورنه این دنیا که ما دیدیم جنگیدن نداشت
ـ
سعیده تفضلے نیڪ
بارانـ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سخن از عشق در این بادیھ گفتن جرم است
ما و عشق راهــےِ این قفس بھ ناچــــــار شدیم
سعیده تفضّلے ن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لمسِ تبسّمِ لبت ، در بند میڪـــــشد مرا
تا بھ وصال آن رسم دل به جنون کشانده ای
سعیده تفضّلے نیڪ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دخترِ
پائیــــزم و معجزهٔ یلدا منم
در دیارِ عاشقــــے در انتظارت بدنم
گرچه من زادهٔ پائیز و خزا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رفتیم و ندانست ڪھ از این غمِ ؏شق
بر سرِ ما ڪھ نھ ، بـــــر دل چھ گذشت
سعیده تفضّلے نیڪ (بارا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گــــــــــــــــــر هوایت زِ سرم نیفتد ، آخر چھ ڪنم
؏شقِ تو مسئله اے نیست ڪھ جبران بشود
✍
سع
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یارِ ما چون یارِ لیلــــے ، مَھ جبیــن دارد
بِسانِ خوشھٔ زرّین زِ زلفش صد نگین دارد
گـر از زلفِ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هستِ ما ، با نفسِ نابِ تو معنا شده است
زندگے با لبِ گلگـــــونِ تو زیبا شده است
در سَما با رُخِ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گرکه هجر و غمِ تو عاقبتِ ماست ،
خوش است
ڪین غمِ هجر و فغان ، لذّتِ
بیدارے بود
✍
سعیده_
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش که بویِ تنِ تو ، بادِ صبا مے آورد
یا ڪہ از تو خبرے ، بهـرِ صفا مے آورد
من به این قائلہء هج
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما باده نخورده ، مستِ چَشمــانِ توئیم
در وادےِ
عشقیـــم و بہ فرمانِ توئیم
اے ماه جبینے ڪہ زِ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خنده ات چـارهء دلتنگےِ ، دنیاےِ من است
با تو بودن از تو گفتن همہ رؤیاےِ من است
نامِ تـو ، چون
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حسـرتِ چَشمـانِ آبے بہ دلم ، زد غمِ دریا
بہِ خُمـــارِ چَشمِ خود ، بُرده زِ دل تابِ تمنّا
اے ح
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنڪہ
هـوش از ما بِبُردست با نگاهے
به عزم آورده مژگانِ نگاهش چون سپاهے
بہ
زلف بنهاده شب ، صور
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زیاده طلب نیستیم
یادت ، براےِ هفت پشتمان ڪافیست ...
سعیده تفضّلے نیڪ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما بہ تیغِ غــمِ عشقِ تو زِ خون دمسازیم
سّرِ ســوداےِ تو در سینہ و همچون رازیم
ماجرایِ چَشمِ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در دلِ
تنگــــم ، فرود آمده عـشقِ یارے
ڪہ جفایِ فلڪ از ، زلفِ سیاهــش جارے
آخـر اِے حسنِ جمال
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مے سرایـم زِ غَمت ، در دلِ خود دیوانے
تا بہ ڪِے دیـدار و وصلت بشود پنهانے
در طریقِ عاشقے زِ
هجـ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ذوقِ تماشاےِ نگاهِ تو ، مـرا دیوانه ڪرد
جامِ پُر باده به دستم داده و مستانه ڪرد
چه بگویـم از
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یاد باد ، آن روزگـارے ڪہ جوان بودمے
در پےِ آغوشِ تو دور از دل و جان بودمے
زین غمِ دورانِ غَمت ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
⚜
اے ڪہ چَشمـت ، منشاءِ هستے و نـور
تنِ ټۄ جامِ الَستے ، برتــر از جنسِ
بلور
مجانیـن همہ بــ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همہ شب ، خواب بہ دیده نرود از عشقٺْ
دلِ بیتابِ من از
هجرِ تو تا صبحِ غمٺْ بیدار اس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تنِ
ټۄ تنـدیسِ ؏شق است و لبت بادهء ناب
بماند این معمّاےِ دو چَشمت کہ شده فلسفه اے
✍
سع
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بعد از تو هرجا ڪہ رویم
مقصدِ ما توئــے
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خداوندا اجازه هست ، بگویم حرفِ دل ؟!
ڪمے شِڪــــــــــــوه ، زِ تقسیــمِ
عنایت دارم
دلم گی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دل را
قـــــرار نیست ، بــے مهِ رویَت امّا
کاش بدانی ، که زِ دل رفته دگر آرامشم
در نظر گرچه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
⚜
در
غــــزل ، قافیہ یڪ بار آمد و عمرے بسوخت
تو ڪہ بودے ڪہ تو را ندیده ، حیــ❤️ــرانِ توام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غزلِ بــے رمقـم ، از دو لبـش جان میگرفت
کافرِ چَشمے شدم ، کَز نگه ایـمان میگرفت
ما در این وادے
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در خُمرهء نابِ لبِ تو ، هیچ نباشد جُز مِـــــــے
شاعران این نڪته را بیخود شلوغش ڪرده اَند
|
|
|
|
|
| مجموع ۹۹ پست فعال در ۲ صفحه |
جمیله عجم(بانوی واژه ها) 
ودرودبرشما بانوالهه 
علیرضا حاجی پوری باسمنج راوی عشق 
نرگس زند (آرامش)
سید هادی محمدی
وحید سلیمی بنی
مرتضی میرزادوست 
مسعود مدهوش 
