يکشنبه ۱۳ خرداد
اشعار دفتر شعرِ پاره پاره های تنهایی شاعر ابوالفضل رمضانی (ا تنها)
|
|
|
|
عشق یعنی که بشنوی حرفِ دوستت دارم از زبان کسی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گویا به حکم حاکم دنیای شمع ها...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باید صدا شوی که بفهمی هوار را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کنار قافیه هایم بساط دل پهن است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سالهایی است که دنبال خودم میگردم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لیچار بار قصه های کودکی کردم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نالیدن اگر مشکلتان بود،بگویید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دنیا فقط یک مشت تنهایی است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گویی میان بری به خیابان گرگ بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مسمط مشترک بنده و جناب دژآگه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هرچه می خواهم از تو بنویسم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این شعر ها،دوباره قلمدان روزگار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کارِ "تنها" که شعر بافی نیست/دست هارا برای من بزنید...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من روی صحبتم خود عالیجناب هاست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی رسیدم در خیابان برگ ریزان شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درون جنگل خشکی که غرق پاییز است/هجوم اره برای هرس نیازی نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تقدیم به سینا دژآگه عزیز دل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
انشای من شروع دو خط درد بیخودیست...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک جوان مرگ شاعر تنها/درمیان خودش گرفتار است....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کار صندووق های شهرم باز/کمکِ بچه های لبنانیست...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اشک قلم به شانه ی دفتر شروع شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شعری من بهمن سردی که خودم ساخته ام....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفتم که وای نه عزیزم نمیکشم!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بنشین برایت چای نعنایی بریزم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شیشه ی فکر من از سنگ پرانی نشکست/از ترک خوردن و از وصله شدن لبریزم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دهن شعر تورا واژه ی بد می بندد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سبز و سر زنده و افتاده ای از ابر بهار//
وقت روییدن در جوست پریشان بانو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غزل غزل ترانه ای خیال عاشقانه ای
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این دل بیچاره انگاری خریداری نداشت///این همه خر مهره آفت بر تن گوهر شده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن شب که مرغ عشقی دل برد از قناری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفت آن یار کزو گشت سر دار بلند/جرمش آن بود که اسرار هویدا میکرد...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا جنون سر رسیده بود از راه/توی گلدانمان تبر می کاشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دارم سلامت میکنم،پاییز اما دیر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از طعم لبان تو تمامی غزل ها//مبهوت و معلق وسط دایره هستند...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا به خود آمدم از عشق فقط حرفی بود/انزجار ظمده و قاتل شیدایی شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خورشید هراسان شده از نام خراسان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما زاده های کوروش و یوتاب بودیم
ما باده ی انگور های ناب بودیم
ما رنگ شب را در میان قصه خواندیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لاینحلی از درد ها بودم/خود را دراین اشعار حل کردم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با انحنای لام در اسمم/صد ها طناب دار میسازم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای کاش شاعر ها نمی مردند/بعنت براین محدوده ی تابوت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من شعر خود را روی سنگی که/بر رود ره بندد نمی خوانم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای جهنم صفت،بهشت برین/چشم ها را غلاف بستن کن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شاعری که دوباره شعرش را/
جای موهای تو بغل گیرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یادت نرود که چتر را برداری/
امروز هوای چشم من بارانیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حرمت بغض کهنه را می شکند اشک روان...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باد ها در صف تقدیر ز گیسوی تو اند...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بوی سجاده ی خونین کسی می آید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تخت جمشیدم! عجب مخروبه ای ویران شدی
...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه حالی میدهد شب تا سحر در زیر بارانی
کنارش مینشینی و برایش شعر می خوانی
غزل تا مثنوی،هی چهار پا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تقدیم به زنان بند بی مهری!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ترجیح می دادم بخوابم جای لفاظی
انگار او غرق است در این خاطره بازی
من در سکوتی سخت محکومم به اع
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دنیا نیاور این همه دیوانه را دختر
تو پول داری در دهانش نان بگذاری؟
انگار دارد شیشه ات را خاک میگیر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خنده های من اگر بود
"اگر"
بی تو "هرگز" می شد...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تقدیم به دوستان شعرنابی عزیزم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بنویسید سلام
و بخوانید درود...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آه...
باران،باز میبارد...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
و فقط چشم به چشمان تو بستم....
|
|
|
|
|
مهرداد مانا
وحید سلیمی بنی
شهرام بذلی 
بهــاره طـــلایـی زیدی 
محمدرضا آزادبخت 
