شکایت

قسم به خالقِ  هستی تباه خواهی گشت
سیه مجسّمه ای از گناه خواهی گشت
به دادگاهِ الهی شکایتت چو برم
دروغ گفته ای و روسیاه خواهی گشت
ندیدم از دلِ سنگت محبتی ای گل
رسد خزانِ تو و بی پناه خواهی گشت
همیشه سبز نمی ماندَ ت گل و بستان
به جور ِچرخِ فلک کوره راه خواهی گشت
گرفته ای به فریبی شکار در شب و روز
اسیرِ  تیغِ  اجل ،در پگاه خواهی گشت
بِدان پلنگِ غرورت  به شام ِ ماهِ تمام
پرد ز صخره ی کبر و تباه خواهی گشت
حسادت است چو آتش، بسوزد از ریشه
اگر چه یوسف و هم خون ، به چاه خواهی گشت
اگر به خرمنِ هستی ،هنر تو را باشد
چو گندمی   وَ اِلّا که کاه خواهی گشت
اگر که پند نگیری ز صحبتِ جانان
به ضربه چوبِ زمان سربه راه خواهی گشت
(علیم )گر به جهان راهِ راست بگزینی
به نزد اهل نظر پادشاه خواهی گشت