يکشنبه ۱۳ خرداد
اشعار دفتر شعرِ رقص قلم شاعر محمد رضا نظری(لادون پرند)
|
|
|
|
شبی دور از تو در این کوچه ی بن بست میمیرم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شانه بر مو زدن و لاف جوانی تا کی؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دوباره خاک دفتر و هجوم لشکر غزل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لعنت به بهاری که بدون تو بیاید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به! چه شیرازی شده این روزها شیرازِ ما
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ميبرد يادت مرا تا كوچه ها...پس كوچه ها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اي كه قهري با من و نامهرباني ميكني
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رفتي و فهميدي كسي مانند من نيست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
احساس مرا هر كس؛ عاشق شده ميفهمد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جوانی میرود کم کم و کم کم پیر خواهم شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کنار ساحل شنی،دو تا بلم کشیده ای
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شرابی خوردم از دست عزیز رفته از دستی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حالا که فرو ریخته دیوار غرورم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفتم به این خط و نشان،روزی پشیمان میشوی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فریاد میزنم:من عاشق تو ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فکر و ذکر وهمه ی هوش وحواسم شده تو !
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شب فرخنده ی وصلت چه مبارک ها شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
امشب که به سر دغدغه ای جز غزلم نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خودم مست و عزل مست و تمام واژه ها مستند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای چلچله با تیر که زخمی شده بالت؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلیل خنده هایم، زود برگرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جوانی میرود کم کم،و کم کم پیر خواهم شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدا نیافریده زن،غزل سروده بی گمان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بگو برای زلزله دوباره بم کشیده ای
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با غزل،هر غیر ممکن ،ممکن است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لا فتی الا علی لا سیف الا ذوالفقار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شک نکن روزی دوباره قسمت هم میشویم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آرزو دارم که حتی لحظه ای یادم کنی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بی صدا از کوچه های شهرتان رد میشوم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دفترم آماده ای؟!می بندَمَت امشب به شعر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنچنان رفت که لعنت به وفایش کردم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خودم مستُ ،غزل مستُ ،تمام واژه ها مستند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روی خط،جای غزل،سیل به راه افتاده!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلم میگیره از دنیا
یه وقتایی...یه جورایی
یه چیزایی یادم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پشت دیواری که نامش زندگی است، میتوان با واژه ها راهی کشید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در قفس عشق تو زندانیم
حبس ابد خورده به پیشانیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خواهم که بگویم...بنویسم...به کسی چه؟!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر زمان بغضی گلویم را فشرد...
گله ای از واژه را هی کرده ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کی کنارم بوده ای تا مست و مدهوشت کنم؟!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدا نیافریده زن،غزل سروده بی گمان
شعر بلند خلقتش، لنگ تو بوده بی گمان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رک بگویم... از شما رنجیده ام!
از غریب و آشنا ترسیده ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در قفس عشق تو زندانیم
حبس ابد خورده به پیشانیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با غزل هم می شود نقاش شد!
خواب یک پروانه را ترسیم کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غزل می تازد امشب هم،به کاغذهای پوشالی
منظم میدود واژه،میان دفتر خالی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما که رفتیم و گذشتیم...
از این کوچه سفر کرده و در راه دگر پای به خدمت بگرفتیم.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به پای شعر دیگران، اگر تباه میشوی
بخوان دوباره شعر من، که رو به راه میشوی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
امشب میان کوچه ها پرسان و پرسان میکنم
مست و خراب و در به درهی جان و جانان میکنم
عقلم ت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دوباره شعر گفته ام،بخوان که سرد میشود
برس به داد قلب من، که کوه درد میشود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عقل و هوش و منطق و دیروز و امروزم تویی
ای که از یاد تو رفتم...!کی فراموشت کنم؟!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
راه می افتم توی کوچه
کوچه خاطره هامون
با قدمهام میشمارم...همه ی فاصله هامون
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غزلی با بیست و چهار بیت
یه جور ساختار شکنیه.بخونید خالی از لطف نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مگر غریبه دیده ای که گرد و خاک میکنی؟!
به جز وفا چه دیده ای که سینه چاک میکنی؟!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلم میگیره از دنیا
یه وقتایی...یه جورایی
یه چیزایی یادم میاد...
یه حرفایی...یه روزایی
یه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
امشب کنار یاد تو صد خیمه بر پا میکنم
لازم شود تا نیمه شب این پا و آن پا میکنم
باید ببی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما را که میشناسی؟ما اهل قیل و قالیم!
با این دل پر از درد هر لحظه در جدالیم
مانند نی که
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفته بودم نکند کار به عادت برسد
گفتی ار صبر کنی روز مرادت برسد
همه شب وعده دیدار تو دادم به خو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مردم شهر به گوشید...؟
امشب همه ی میکده را سیر بنوشید.
با مردم این کوچه و آن کوچه بجوشید.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدا نیافریده زن.غزل سروده بی گمان
شعر بلند خلقتش لنگ تو بوده بی گمان
صورت تو یه مثنوی.دو چشم ت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قلمم کو؟دفترم کو؟طبع من جاریه بازم
یخ واژه ها شکسته...گرمی عشقو بنازم!
به خدا دست خودم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اي كه در باده ما زهر غمش ميريزي
پس چرا زان همه آناله كمش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صعودم را نمیخواهم که دست از قله میترسد
نخواهم نردبانت را که مست از پله میترسد
مسیر جاده نا همو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به نام عشق چون خر میبرد بار
به نام عشق چون سگ میشود هار
فلندر میشود بیکار بیکار
رها در
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به پیغمبر و پیر و ملکوت و بت و میخانه و ساقی ↓
به همه اهل زمین،پیر و جوان،عاقل و دیوانه و باق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روز خوبی است.
شور و شوقی همه جا میچرخد.
همه سرمست.
میرویم سیزده به در...
مهربانند هم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نه که ما نخواسته باشیم...
نه که بی وفایی کردیم
به چه جرمی و گناهی سرنوشت کرده جدام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همسرم ای خوب خوبم اول نامه سلام!
عاشق مهر تو هستم به خدا...ختم کلام!
تو برایم همه چیزی...دل و
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدا نیافریده زن.غزل سروده بی گمان
شعر بلند خلقتش لنگ تو بوده بی گمان
صورت تو ی
|
|
|
|
|
وحید سلیمی بنی
مهرداد مانا
درودمجددبرافسانه ی عزیزم 
بهرام معینی (داریان) 
