رُز ژولیت

آرام و دور است
قله های مه آلود چشمانت..
زیر آسمان کهنه ی وهن، 

. 

. 

. 
 عصیان نازکانه ی  این  غزاله ی زخمی را
در آغوش بگیر

. 

. 

. 

به سرمنشا سپیتای جهان نگاه کن! 

جُز من زن دیگری نیست

پرنده ی دیگری 
پری دیگری 

من،  آخرین معشوقه ی بیپایان  تو ام

غنچه ی فراسرخ  رُز
 در شرابه های مست یشمریز عشقه،
 میپیچد
میپیچاند
دستان گرم  تو را..

و  نخواهند شنید، از الماس های روان
 تیغ های عریان تفرج نور ،

بر وقار پلکهایم

سوگواران کدام آیینند

میبوسیم،

به شرح گُداخته ی  آب و آئینه

 شعر سپید  پیشانی زمان ،بارور خواهد شد

 گاوباره های سبزناک کلمه
عطر  کشکول  جنگلها  را
به هجمه ی مواج آهوانه ی ابرگاهان خواهند سپرد،
تا نیارامد
آه

. 

. 

. 
خنده های مرصع شیرین
در معبد بیتاب یالبرفی تنت،
سیاهه ی گِلاره های کمانچه های شهید، در پیراهنت
غلیظ ترین گریه ی بهانه ی خاک، در تب توست


کوراب های ملازمت کفشهای جنون
هنوز
، به لهجه ی تنفس نیلوفر می اندیشند
و ساقه های یخ زده در جامهای حضور
.
.
.

که پوسته ی زیتونی خلیج طلایی نُت، در دریاست! 

 پرده ی باران به پنجره ها آویخته است
به غمگینی قوها، امشب

 کدامین سحابی گمنام عاشقست
ناله ی کدام صلیب در رگ شقایقهاست؟! 

.

.

.

و من شریعه ی فلات های گنگ  مشرقرا
به حریق ارغوانی نافله ی کبود میپاشم

طنین آتش پاییز در تب توست!

طنین آتش پاییز در تب توست..

 

امرداد1398