رویای کوه زیتون

بر عرشه ی سپید شانه هایت
، پرندگان کوچک  دریایی آرمیده اند..
غرق در انگبین و ترانه
دلم میسوزد
برای صخره های برفین مست،
در تاب وحشی آفتاب

و  بغضی  که  برایش
جز در انبیق گرم لبهایم
مفری نیست...

آه، میدانم
که پرگو و پرگمانند
 سیاه سایه های پر گره
در  عطرهای غوغاگر قبیله ی دلم
در این  تناسخ موزون
 این آواهای باکره
آنسان قوای بردگی شان از چه روست
.
.
.

 در لبخندت
میان گریبان شاعرانگی اقیانوس
بدعت مهجور جاودانگیست
و پیامبران بنی اسرائیل
با چنگ و نی
تا جلگه ی تبدار تنم
به زیر می آیند

دلم میسوزد
برای شرابه های پیشانی تازه مسلمانت
در بندرگاه بوسه و موج
آنگاه که گویی وادی رامون
نزهت طوفانهای چابک  آرزومندیست
تو هستی و
درد میکشد، هنوز
آهویی زرین در من
، با بیم زادن در بیشه ی عور

درد میکشد
مکاشفه ی گیسوانم
تقدس   رگ هایم
معاشقه ی دهانم،،،
و دلت  میسوزد، از زخمهای باز سینه ام
بی آنکه بدانی
الهگان مبعوث باورم
چقدر به قیمومیت   آغوش تو محتاجند
و معابد چشمانم
 که قوهای سیاه مهاجر شرقند..


.
.
.

سوسن دشتهای شارونم
ای سلیمان زیبا!
تدهینم کن،
به آبستان های عهد
 در شمالی ترین دیرهای دور

با من بیا!
تا رویای کوه زیتون
ای یشمشامه ی نبض
آیا تو ترجمان این  فاصله ها را نمی دانی!؟