غریبه

پر از میخوشه های سرخست
موج مرجانهای مکاشفه ام
به  مغرب های مذاب میسپارم دلم را ،
  در هوای تو
به اقیانوس بی پروای سردرگم نگفته ام هرگز
 از راز   چشمانت،
که من
از آوارگیها در بطن هستیوار رویا نمیهراسم
 از برج تراوای ترانه های سنگی سرد
از صخره ناکی صبح صحراهای گنگ
،
و از بلاهت  عشق
...
که در پس تالار پرندین پونه
اندوهی به وسعت آسمان پرنده، نهفته است
آه
پرده ی باران به پنجره ها آویخته است امشب
و حسرت گلهای وحشی جنگل را
می افشاند تا شکوفیدن
... به نهر نیلی نیلوفر نگاه کن!
به  تمام تاختهای نقره کوب زمستان در تن آتش
و کلبه ی کوچک آغوشم، که سرزمینهای ترد تنهاییست
در شریانهای پرآشوب شیشه،
شراب شورست امشب
و وحشت دریاها به کهکشان سینه ام میریزد
...
در جشن عطر و شکوفه، ای مهربان
غریبگی نکن
مستوره ی موعود آهنگستان!
در تب طلایی انگشتانم
در ترجمان تار،
غریبگی نکن

الماسهای فراسبز اندامت
سکوت شاعرانگیست
ای سینه سرخ نور
در  انعکاس برف آواهای من
در اشتعال بوم  بنفش پیراهنم
در رشته های شرقی مروارید
نامت را پنهان کرده ام
با من غریبگی نکن..