سوختن

آتشی در تنه کوره نهان می سوزد
عمر بی مایه که در چنگ زمان می سوزد

آنقدر سوخته است سینه ام از درد درون
در تنور غمت انگار که نان می سوزد

رقصم آن لحظه دل دادن و جان افروختن
مثل پروانه که در شعله عیان می سوزد

من غم انگیز ترین شکل وفا داری ام
چون درختی که در آغوش خزان می سوزد

ای که در ساحل آسوده نشستی دریاب
موج شوریده که با هر ضربان می سوزد

زندگی تجربه ی تلخ من و تنهاییست
که تمام تنم از شدت آن می سوزد...

حسین وصال پور