شبِ عاشقانِ مسکین

غم و غصه ی تو یارا،شده آب و نان و دانم

نه دگر امید دارم که دوا کنم به جانم

شبِ عاشقانِ دلبسته غمی عظیم دارد
که سحرگهِ همین شب برود توان ز جانم
همه روز امیدوارم،سخنی از عشق گویم
که نه فرصتی بیاید که بگویم از زبانم 
چه کسی تواند از من به تو بیش عشق ورزد
که از عشقِ تو بمیرم نشود عوض گمانم
بخدا که ذره ای دِه تو ز قلبِ مهربانت
منم از دلم برایت بنوازم از توانم
دل و جان فدایِ یادت که کُشد فراق و دوری
تو خودت بیا جدا کن ز طنابِ دلستانم

چه کنم اگر تحمل به خودم بدادم از حد
که ز حد گذشته این غم، به فراقِ مهربانم

همه دوستان بدانند کلامِ حبسِ سینه
دگر از تو هم چه پنهان که به عاشقی عیانم

تو بیا که جز تو درمان، نتوان کنم به دردم
منم از غمم گریزم ،غمِ استخوان شِکانم
همه عمرِ من عَبث رفت، نظری به حالِ ما کن
بنویس ای همایون، تو زِ عشقِ دلستانم