دلداده

بسمه اللطیف
در تغزل

دلبری بود سخت دلداده
دور از شهر خویش افتاده

در چمنزار حسن و عشق و وفا
قامتش همچون سرو آزاده

شادی عمر و مایه بهجت
مهربان دلبری خداداده

چشم پرفتنه اش پر از مستی
نگه مست او پر از باده

لب شیرین شکر انگیزش
جامی از خون سرخ بیجاده

کام دل جان گرفته چون از او
خوش در آن شهد نوش افتاده

صبحگه در پریش گیسویش
دل نسیم سحر ز کف داده

شکر ایزد که قسمت این گوهر
در دل روزگار بنهاده

مهدی این شعر آفرینی بود
بر لب آن سبوی پرباده

مهدی رستگاری
بهمن سال یکهزار و سیصد و هشتاد و هفت