غزل شماره۱۸

نه من دگر بتوانم به سر کنم ایّام
نه سر دگر بتواند عیان کند فرجام
که این دو روزِ جهان چون جهنمی ماند
بسوزد از شررش قبلِ پختگی هر خام
به من ز بخششِ گیتی رسیده گمنامی
چگونه بختِ موافق بیابدم بی نام
چه بی تخلصم از بَدوِ ماجرای فرود
چه بی تخلص از این ماجرا روم انجام
ندیده صبر و قرار این دلم ز شورِ زمین
و طعمِ تلخِ زمان نِی سَرَم کُند آرام
ز پندِ قصه ی هر سقف و برفِ بیش و کمش
نصیبِ خانه ی دل شد غبارِ غم بر بام
نخوانده ام غزلی کین گلایه پَر گیرد
زبس قصیده ی عبرت سروده ام هر شام
به هر طرف بِدَوَم بلکه چاره ای یابم
نجسته ام ز کسی چون دوای این سرسام