تولد دریا

در دلم غوغاست همچون مادری افسرده حال
باردارم اندڪی نوح اندڪی لب خورده زال
.
یا ڪه شاید دختـری باشـد درآغوش پدر
مست و زیبا و معطل تا ڪه خب آید بدر
.
هرچـه باشــد بینهایت پایڪوبی میڪند
وصف حالش را ز غربت بازگویی میڪند
.
در دلم حرفیست بی پایان و بی منظور و سخت
با زبان نتوان بیان ڪـرد و قــلـم شوریده بخت
.
یـا ڪه شایـد مــن الـف بچه میانِ هــردو لام
تا ابد خاموش و ساڪت در سڪوتی مستدام
.
هرچه هستم گرتو باشی با تو دنیایم سپید
گرنباشی هردو دنیا روی خوش برمـن ندید
. 
در دلم رازیست نُه ماهه ڪه آسوده به دل
وقت فارغ گشتن از یار است با روی خجل
. 
حرف‌ها با اشڪ رویِ ڪـاغذ دل آمدند
جمله‌ها قنداق گردیدند و شعرم دلپسند
. 
شعرهای زاده همچون دختری زیبا و مست
شـاد و سرخـو‌ش ، غــافل از دنیای پســت
. 
بی‌مهابا روی ڪاغذ رقص می‌ڪرد و سَماع
بی‌خبــر بـود و نمی‌دانســت از بحث جَـماع
. 
دختـرڪ با ناز و عشـوه نام خــود دریا نهاد
او نمی‌دانست چون موجی رود عمرش به‌باد
. 
دالِ آن درد و دل است و مابقی از دم ریا
من به دریا خیره و محو جمال و ڪبریا
. 
من ز خشڪی بنگرم چشمَم ز دریــا پر شود
او به چشمش چند خشڪی آید و پُرتر شود
. 
من پدر نه ، خالقی دلداده بر مخلوق خویش
عشق نَبوَد ، حس رحم گـرگ باشد بهر میـش
. 
بـا خـودم گفتـم ڪه این دختر دِگـر یار مــن است
دستگیر و چشم و گوش و قلب و غمخوار من است
. 
با قلم گفتم ڪه اعجازت بود محبـوب من
زر نوشتی نور هِشتی گشته‌ای معشوق من
. 
گفت موسی را عصایش بی‌خودش باشد چه‌سود؟
من به دست تو شدم شاعـر ، جهش رو به صعــود
. 
از منه عاجـز مڪن تعـریف و تمجیـد و ثنـا
رخت وا ڪن اول پاییز نشمار و مشو بی‌اعتنا
.
گوش بر من نِه ڪه این‌دختر اگر عاقل شود
ظلم بینـد ، دختـر و زن را ز یڪ فـارغ شود
.
مملــو از غم ، درد پنهانی ڪشـد بالـغ شود
حسرت دیدار شب را بر خودش قائل شود
.
اینچنین دختی دگر چشم و دل و غمخوار نیست
پُر ز شڪـوِه مملـو از غم لحظه‌ای شاداب نیست
.
درهمین افڪــار شب شد دیده را برهم زدم
با طلوعی باز ڪردم چشم و من حیرت زدم
.
همچو دریایی ڪه اقیانوس گشته بی‌خبر
دختری دیدم پریچهـر و جوان و سلطـه‌گر