غزل شماره ۴۲

سر به فلک می کشد، قامتِ پندارِ تو
عقل ندارد دگر، جرات انکار تو
قیچیِ اندیشه ات طاقه ی ذهنم برید
بر تنم اندازه شد جامه ی افکارِ تو
رمز شب آگاهیت بیشتر از این بگو
کم بشنیدم من از گنجه ی اسرار تو
طالع و اقبال نحس رفته ز پیشانیم
بخت مساعد چو هست همدم و همیار تو
دان که مُرادم توئی، دان که مریدت منم
میشنود گوشِ جان تا ابد اخبارِ تو
صاحب دکان فضل، بین شده ام مشتری
کم نخریدم من ازشیوه ی رفتار تو
گِردِ مَدارت خوشم مِهرِ به مَه بی نیاز
بر سرِ من می رسد تابشِ سرشارِ تو
من به تخلص دگر کِی بکنم اعتنا
چون شده ام یک قمر در صفِ اقمارِ تو