....

نخست اینکه سروده ی شما، شعرِ محاوره ایست یعنی جایی که قواعد شعری ( وزن و قوافی و سایر ضروریاتِ سرایشی) به نحو صحیحی بکار گرفته شوند. آنجا با شعری محاوره ای مواجهیم که نهایتا آن قالب را ترانه گویند. اساسا شقوق ترانه از چند بخش تشکیل میشود

گاهی برای ایده و هدفی،بدون رعایت مراتب شعری و تنها از الفاظ کوچه بازاری و بسیار عامیانه ولی آهنگین استفاده و ارائه میگردد. آن نیز ترانه است لیکن با شاکله و قواعد دیگری.

اصولا برای این قالب پرطرفدار می بایست صور خیال و تشبیهات و آرایه ها و غیره اش در جای مناسب و موقعیتِ باور پذیری ایجاد نمود و نمیتوان بخاطرِ در دسترس بودن و گسترانگی اش،آن را به حال خود رها کرد( هرچند شوربختانه امروزه،با الفاظ و واژگانی نامناسب و سخیف،برخی ها با استفاده از تبلیغات و فضای رسانه ای موجود،بار خودشان را یک شبه میبندند و هرگز قداست این بخش ظریف و حساس را در نظر نمیگیرند، چه خالق و چه منتقدینش).

به شعر برگردیم:

* یه پاشو ازش گرفتن دشمنای خیر و خوبی

اینجا نفهمیدم چی شد... اگر دشمنانش یک پایش را از او گرفته اند پس چرا دشمنان را خیر و خوبی؟ خطاب کرده ای؟

آیا منظورتان عاقبت به خیریِ برادرتان است که بسببِ عملِ دشمن مجروح شده و بقولی:
عدو شود سبب خیر ( اگر این مد نظرتان بوده،بیتِ پر مفهومیست در غیر اینصورت،بنده هنوز نمیدانم چرا برای دشمن،واژگانِ خیر و خوبی آورده ای؟)

از این که بگذریم، سروده تان بسیار بسیار زیباست
کاش بیشتر از این مورد مداقه و کنکاش قرار میگرفت
( از ترانه هایِ ارزشی است که در این برهه،کمتر مورد توجه قرار گرفته)

حقیر،شاید تا بحال کسی را تمجید و تشویق ننموده باشم،ولی شعر شما را بسیار دوست داشتم.

این اثر شما جا دارد که بیشتر جلوی چشم باشد
( جاهایی فراتر از ادبیات قرار گرفته ای و طعنه به زیبایی شناسیِ بومگارتنِ آلمانی زده ای)


نکته یِ آخر اینکه،میدانم کسی حوصله ی خوانشِ متن های طویل را ندارد،برای همین است که سعی میکنم کوتاه و شاید مؤثر بنویسم و سریع به نقد برگردم
کوتاهِ کوتاه


موفق باشی