مذهب من

سلام

و

این شعر فخیم در اولین بار خواندن بلافاصله حکایت موسی و شبان مثنوی را در ذهن ام زنده کرد ، شعری که با زبانی دیگر به بازگفتن آن حکایت غریب می پردازد و الحق که سربلند و روی سپید هم به انجام می رساند .
ترسیم سرگردانی انسان در میان تعدد معابد و ایسم ها که اشارت به ادیان آسمانی و مکاتب زمینی دارد و تلاش او برای یافتن معشوقی که انگار در بین هیچ کدام از این مکان ها یافت می نشود ، این امر در مقدمه ی شعر و در هشت سطر بیان می شود و سپس شاعر با طرح اساسی ترین سوال ذهن انسان در طول عمر همگانی اش از سرگردانی عبود کرده و به جمعیت خاطر نزدیک می شود .
معشوق طلوعی گمشده است و همین نشانی برای یافتن اش کفایت می کند و شاعر به اطمینان تمام از بودن معشوق و گم کردن اش توسط انسان سخن می کند و در سطری سرنوشت ساز با پرده گشودن از گوهر یمانی خویش راه به خلوت سرای معشوق می برد و به روشنی بر مراحل سیر و سلوک عرفانی اشاره می دارد که از شناخت خویش آغاز شده و به شناخت و فنای در معشوق پایان می پذیرد و در این طریق از سنگ های طلسم شده ی خرابات نیاکان و حجرالاسودهای تعصب و ارتجاع گذر می کند تا به عشق می رسد به آن ندای ازلی ...

بی نهایت لذت بردم از این همه ظرافت و گنجانده شدن اقیانوسی از معنا در این کلمات ساده اما سرشار ...