آتش

شاید توضیحات و واگویه یِ موجود، تکراری و نقدی کلیشه ای باشد ( کلیشه ای که از آن بیزارم) ولی چون این شاعر عزیز تازه به این تالار آمده، شاید نگره هایِ تحلیلی بتوانند محلِ مداقه باشند.

سروده کوتاه است بصورتی کوتاه است که آتش در نخستین زایشش به گلستان تبدیل شده و مخاطب به سرعت قصه یِ تلمیح و ابراهیم و نمرود و آتش در برابرش زانو میزند ( خلاص)
با طباقی از جنس آتش و گُل
و تشبیهِ زیبایِ بلیغی که ادات تشبیه و وجه شبهِ آن مستترَند و نقشِ تپنده یِ آتش و قلب و گرمایِ وجودیشان،مشبه و مشبه به را تا سالها بدهکار میکند

* در موردِ تلمیح: گفته اند تلمیح یعنی به گوشه یِ چشم نگریستن است .
بنظرم، لَختی و رهایی از آن،نه اینکه کلیت شعر بر اساس قصه ای اساطیری و تاریخی بچرخد و تمام ذهنیت شخص بر آن روایت استوار بماند. این امر باعثِ رکود و انجمادِ فکریست. ناپویاییست،حاضرخوریست
اشارتی کوتاه کافیست. مثلا ( مَرد بود.. حضرت امیر و تختیِ بزرگ تداعی میشود) دیگر لازم نیست با همین تلمیح تمامه یِ زندگانی ایشان بر داریه نمود داشته باشد و راوی، بویِ دهانِ اول شخص را نیز ریز ریز توضیح دهد.

نظری، گوشه ای کافیست،نه اینکه کلیشه ای در تکرر بماند.



**** تا جائیکه وقت داشته باشم ( بی چشمداشت می آیم و میگویم و می آموزم)
« م »

در پناه مهر_ نصراللهی