لبخند خدا

یک نفر میخندد،
ساده ولی
چون دیوانه که بازی را
به هلال گوش خود میبندد
یک نفر با خنده ی مردمان به خود 
از بازیچه ی دست کودکان میخندد
زندگی را بسته 
پای رنگ مستی شب ، در اوج لحظه ها
که به پلکی نزند دست ، بر موج رفته ها
یک ‌نفر از حیرت ، سخنش را 
به گوش او میبندد
که چرا به خنده ها میخندد
او با گریه ولی گفت
دیوانه شدم مگر به خنداندن هر بنده خدا
چون هدیه کنم بستانی ، از دو جهان 
باران و سلام و گل یاس
از لبخند خدا

یک نفر میخندد
ساده ولی،
به یاد آخرین لبخند پدر
به وقت مرگ
می رقصد ثانیه ها به فرصت هر تکرار
میکِشد فرو ستاره از اسارت این همه سال
بازی ی خاطره ها خاموش
چون رَود سرش به چشم باد
همگان بر سر قبرش گریه کنان
شیون و فریاد، هر دم ناله کنان
اما همگان غافل از آن لبخند نمایان پدر  
به پیام آور مرگ 
در هنگامه ی عاجز شدن دلهره ها
دم آخر محو تماشای خیال
که طنین بوسه بارانش را
به پر و بالِ رها میبندد  
و به پرواز خودش میخندد...