سحر صوی تش و منقل به پا کرد

درود بانو
دوبیتی های بسیار زیبا و دلنشین بودند
اصیل و خوش آهنگ
متناسب با آوا ها و نواهای های بومی ایرانی کهن این سر زمین
دستمریزاد
موفق باشید

سلام شاعرواستاد گرامی
مانند همیشه عالی سرودی بود
لذت بردم
هزاران درود برشما

درود برشما

درود عالی بود

درود بر شما
🌹🌹🌹🌹

درود مهربانو جانم
برقرار باشید❤️❤️

درود فراوان
بسیار زیبا

درود بر شما خانم کیانی فرهیخته و پایبند به فرهنگ‌ غنی ایل بختیاری
اشعاری بسیار زیبا از قلم توانای شما خواندم
و بسیار به دل نشست
پایدار باشید و موفق

سلام شاعر گرامی

این سروده‌تان هم، مانند سرودۀ دیگری که از شما خواندم
بسیار زیباست و دارای تصاویر ناب...

لذت و بهره بردم از خواندن این سروده هم؛ سپاس.
امیدوارم بتوانم برگردم و بخشی از زیبایی‌های برجستۀ این سروده را نشان دهم.
قلمتان بی‌آفت

درودتان
استادانه قلم میرقصانید به ذوق و قریحه سرشار
لذت بردیم خانم کیانی

سلام خانم کیانی گرامی
چهارپاره ی روون و دلچسبی بود
جسارتاً:
ظاهرا زبان شعر لری بختیاری بود، ولی در پروفایلتون دیدم از اهالی استان لرستان هستید... گویش این دو کمی متفاوته درسته؟

تندرست و شاد باشید

باز سلام گرامی

گمان می‌کنم که این دومین سرودۀ شماست که می‌خوانم و اگر بخت یار بود و عمر پایدار، از دیگر سروده‌هایتان بهره خواهم برد.

در یادداشت پیش نوشتم که این سروده بسیار زیباست و دارای تصاویر ناب...
و اکنون بخشی از آن زیبایی‌ها را در این یادداشت روشن‌تر و باریک‌تر ببینیم:

...
سرشونس گرهده جوم نقره
خوسه از مو، مونه از دل سوا کرد: جام نقره را سرِ دوشش گرفته؛ خودش را از من، (و) مرا از دل جدا کرد! [یعنی ... دلم را برد]. مصراع اول این بیت تصویری را در خاطر خواننده نقش می‌زند و همراه با زیبایی مصراع دوم، هم از نظر لفظ و بیان، و هم از نظر معنی، به زیبایی فهلویات و سروده‌های کهن می‌ماند؛ مثلاً به اشعار بابا طاهر. در این مصراع، تناسب و هم‌آوایی در "مو" (= من) و "مونه" (مرا، من را)، مانند "هوا" و "بی‌هوا" (در همین چهارپاره) می‌درخشد و علاوه بر آن یک بار، حذف فعل به زیبایی انجام گرفته است. فعل "سوا کرد" پس از "خوسه از مو" در عمل حذف شده است؛ بازهم چنین حذف در این سروده هست. چه زیباست این شعر!

کُلِ چشمه نشسته، پاس مِنِ اُو
بریده‌جون ز عشقس زونیامه: [دلدار] لبِ چشمه نشسته، پایش در میانِ آب [است]؛ از عشقش، زانوهایم بریده‌جان (= وارفته) است!
بسیار زیباست.
در اینجا علاوه بر تصویر زیبای کلی، پای دلدار و زانوی شاعر هم به زیبایی افزوده است.

نسیم وسته به زلفاس مِنِ شالی...: نسیم به زلف‌هایش [در] میانِ شالیزار افتاده است...
علاوه بر همین تصویر، تصویری دیگر هم در خاطر خوانندۀ ذوق‌پرورده نقش می‌بندد: گیسوی دلدار را همچون ساقه‌های امبستۀ (متراکم) شالی می‌بیند درحالی‌که نسیم در میان آن افتاده (وزیده) و به رقصش وامی‌دارد؛ این یک صفت خیال‌انگیزی این شعر است که امروزه در سروده‌ها کم دیده می‌شود.

گرهدم آئینه دادم اشاره
تیام زلفسه گِندزهدو، هو قالی: " آیینه‌چرخانی می‌کنم و به او اشاره می‌دهم، چشمم را به مویش گره زدم و او به قالی گره می‌زند". در اینجا هم همان زیبایی چشمگیر دیده می‌شود که در پاره‌های سوم و چهارم از چهاردانۀ اول (سر شونس گرهده...)، و یا در پارۀ دوم از چهاردانۀ پایانی (سپردم دل به هو و هو به دایه).
اشاره دادن با آینه‌چرخانی در کوهستان و صحرا در گذشتۀ نه‌چندان دور بسیار متداول بود. این تصویرِ جاندار و زنده بسیار زیباست.
بیان، در مصراع بعد مانند بیان در مصراع "خوسه از مو، مونه از دل سوا کرد" زیبایی ویژه‌ای دارد این گره زدن شاعر، نگاهِ خود را به موی دلدار، و گره زدن دلدار به قالی! با بیان این تأسف که من به دلیل نداشتن اشراف به گویش (یا زبان؟) بختیاری، نتوانستم به روانی پاره‌های دیگر بخوانمش. و همین‌طور زیباست تا پایان شعر. البته به گمان من بهتر است که سراینده در ترجمۀ فارسی اندکی دقیق‌تر بوده و وسواس بیشتری در گزینش واژه‌ها داشته باشند.

این همه که گفته شد بخشی از زیبایی‌های این سروده است و جای دوستِ شاعر و بسیار عزیزمان، شادان شهروی بختیاری اینجا خالیست که حق آن است که زیبایی سروده‌های هر بوم را، عزیزان همان بوم بهتر به دیگران بشناسانند تا کسی چون من، که از دیاری دیگرم و زبانم دیگر است زیرا که بی‌گمان دقیق‌تر از چون منی می‌بینند؛ تازه جداگویی (لکنت) مرا هم ندارند...

با این همه، یک اشتباه لغوی در این شعر دیده شد و روا نیست که به آن هم اشاره نکنم: "حوشه" شکل اشتباهی است از هوشه به‌معنی خوشه؛ "ح" عربی است. در برخی گویشها غوشه و گوشه هم گفته می‌شود. در زبان پهلوی هم هوشَک hôšak(g) و خوشَک xûšak به همین معنی است. در زبانها و گویشهای ایرانی "هـ" و "خ" به هم تبدیل می‌شوند: هوشک = خوشک = خشک؛ هوچیهر = هژیر = خوجیر = خجیر (خوب‌نژاد، خوب‌تخمه، نیکوگهر...)؛ هور = خور، (هورشیت = خورشید)؛ و مانند اینها.

سپاس ویژه از شاعر این سروده، بانو میترا کیانیِ خوش‌کلک و چنین سرایندگان که "شعر" را زنده نگاه می‌دارند و با این زنده‌داری و آفرینش، لحظاتی نازنین و خیال‌انگیز برای ما خلق می‌کنند.
شاعرانگی‌هایتان پایدار

مثل همیشه زیبا و استادانه

لایک شد شعرتون👍🌹

سلام و عرض ادب
دستمریزاد بانوی گرامی
بسیار زیبا و دلنشین

درود و عرض ادب و احترام
بسیار شیرین و زیبا
قلمتان رقصان
💐🌹💐🌹💐🌹

سلا م استاد بزرگوار
بسیار عاللی

سلام بانو کیانی ,
حقیقت من خیلی شعر های شمارا دوست دارم و ازخوندنش
خیلی لذت میبرم همینکه بالهجه بختیاریه هم صادقانه و
بدون ریا خیلی عالیه انشااله همیشه سلامت باشید و
سرفراز م بنده را ببخشید که دیر خدمت رسیدم .

موفق باشیدو توانا