سرگردان

روزها بیصدا میگذرند
چشم های گریان بی رنگ میشوند
و هیاهوی دلم به گل مینشیند
افق روشن خاموش میشود
و دریای بیکران خوشی به انتها میرسد
می مانم من و دیوارهای اندیشه خراب
که لبخندهای اطلسی را به کوچ وا داشته
و روح لطیف را سرگردان کرده
در انتظار آمدن گرمی یک آغوش
تکه های شب را برای طلوع می چینم
اما هنوز نومیدانه در صحرای ذهنم سرگردانم
آیا اشعه دلپذیر خورشید دلی دیگر
بر وجود یخ زده سردم خواهد تابید
یا خدای آسمان لبخند بهاری اش را به سویم نشانه خواهد کرد
یا باز در سکوت خیال مات خود خواهم ماند...