دل دشت (رامی)

به دنبالت می آیوم هرجا بروی
مثه سایَت میمانوم هرجا بشوی
قسم به فلک و چرخ گردون
قسم به قسمه درد مندون
به روزی که دلوم را بردی آنجا
به یکباره هَمِ دیدیم یکجا
آخ بخیر یادش آن سبز روزگاران
فلک کرده فراموش رستگاران
به روزی که هَمِ دیدیم در دشت
درختی که نشاندیمش شده خَشک
چه خَش بود و خَو و خوس بعد نار
چِشُم خونه ز بس زاریده بر یار
به عشق بی پایانش چه افسوس
به رنگ زلف و چشمانش چه افسوس
درون قلب مو آیینه جا دارد و شمدان
فدای خنده ات وان لب خندان
چرا با مو عروسیّت نمیگیری
چرا بخت بلندت را نمیبینی
قسم به آب و آیینه و شمدان

تو را خوشبخت خواهم کرد فرجان
کنیم تبّاه تر  روزگار غمها
شویم مو خوبتر بهتر از اینها
چه شد یکباره اش را، من نمیدانم
فقط میدان که تنها شد دل من
تمام آرزوهایم به باد رفت
ز باد بی رحم هرچه برآید
تا فلک هست و خدا هست و زمین هست
دل مو از دیار غربتم باز یادتو هست
به دشت دل گیاهی جز گل رویت نمیروید

درخت خشکبارانوم که بی باران نمیروید...

"رامی"