شب هایم درد میکند

میانِ میانه های هرچه بلند به قداستِ ارتفاع 
گام به پیش از هرچه بالاتر فرود میروم به تباهی 
چراغ ها در فواصل معین روشن اند 
و خیابان ها تاریک تر از هرچه روشنایی
چگونه سپید روسری از سر بردارد 
در این وهمِ بی مجهول 
آسمان تا کمر فرو رفته به ارتفاعِ تخیلِ اندامم 
و کور کورانه صدای خورده شدنِ بال پرندِ ها را 
به تمثیل یک جسمِ رو به عبور هول می‌دهد
زنی انطرفِ شعر کنارم نشسته است 
مردی آنطرف تر میانِ درختان شاعری میکند 
با چادری از نسل محتوم شدِ به رذالتِ هرچه بیشتر
نمک به زخم های کودکی میریزد که در میانه های روز 
دفن‌اش کردند 
عبور من سخت است 
 از محال های هرچه رو به تکرار 
آهای ای مردمانِ چادر به شب 
اکتشافاتِ بیهوده
ستونِ درد اورِ نسلِ من 
شب را از چشمانم بیرون آورید .
من به انضمام یک تصور روئیده ام 
در مسیری که چراغ آغاز تباهی جهان است 
شعر هایم را به من برگردانید.
از آزادی بیرون میریزم در سلول از سلول 
و خورده خورده های من را تشنج آفتاب 
به زبانِ های هرچه ماسیده هدایت میکند 
من اگر در عصر های ماقبل تر بودم 
مغول همبستر شعرهایم بود 
چه کرده آید با نوشته هایم 
ای سایه های درداورِ خون آشامیده ؟
چه بر سره این نسل آوردید ؟
من آن شاعری که زیر چکمه های کاغذ ها 
سرود میخواندم،میراندم ،می بافتم
تخیلی را که در نوسان های زاده از ذهن بی معنا بود 
مرا بدست من دهید 
مرا به من دهید .
خورشید پشت ارتفاع چایی می‌نوشد 
و از میانِ میانه های شعرهایم به جشنِ هزاران سالِ ی ماه میرود
رسیده ام به کج دهنی زمین 
و در سه ضلع مماس به اب های راکد 
صورتم را غسل میدهم 
چشمانم را غسل میدهم 
جسمم را 
نامم را ...
آری ولی نه 
با گوش ماهی ها بهتر میتوان پیام تسلیت فرستاد..
آرام اگر آرام شوم آرام می‌نویسم 
صبوری از نقاهت چشمانم کلواسه می‌بافد 
و در انبوهی از پلک ها پلیدانه 
جغرافیای منهدم در مناقشاتِ اضلاع بیرونی ام.
یکبار دیگر دوره میکنیم سرودِ در میانه های میانه را
و این بار بلند آرام شوید 
که شعرهایم برای برداشت شاخه های گندم 
مناسب ترند

#مسعوداسماعیلی 
#شب_هایم_دردمیکند