سنجش و مقایسه
شیدا نامور
"به نام خدایی که به انسان سخن گفتن آموخت"
سخن گفتن یک نیاز است،خوب سخن گفتن یک فن است،زیبا سخن گفتن یک هنر است،با هنر خود،جهان بیاراییم و نقش صلح بکشیم.
بعضی از حرف ها مانند گل های محمدی هستند،همانطور که غنچه های گل های محمدی،بعد از شکفته شدن،با عطر دل انگیز خود همه جا را دلاویز می کنند،
عطر ناب و بوی خوش این سخنان هم بعد از بیان شدن تا سالیان دراز در اذهان و قلوب آدمیان باقی می ماند،البته که طول عمر عطر و بوی سخنان خوب بیش از طول عمر عطر و بوی گل های محمدی است.
بعضی حرف ها، همچون گیاهان دارویی هستند که شنیدن و اطاعت کردن از آنها به خیر و صلاح آدمی است اما تلخ است.
بعضی دیگر همان نوشدارو هستند که باید گفته و شنیده شوند اما افسوس که دیر بیان می شوند و چه به جا سروده است جناب شهریار که "نوشدارویی و بعد از مرگ سهراب آمدی"
دسته ای از سخنان چون گل های تیغ دار هستند،خوب و مفید هستند اما شنیدشان روح آدمی را زخمی می کند.
دسته ای دیگر هم ،عجیب شبیه علف های هرز هستند ، به قدری بیهوده هستند که باید موقع شنیدنشان یک گوشمان در باشد و گوش دیگرمان دروازه.
سخنانی هم هستند که به گل های لاله می مانند یعنی همانطور که گل های لاله را لای دفترمان می گذاریم و چندین سال از آنها نگه داری می کنیم،باید این سخنان را هم آویزه ی گوش هایمان کنیم.
اما خوشا و خُنُکا بر آن دسته از سخنانی که کتاب می شوند،
حدس میزنم آن سخنان همان درختان همیشه بهار هستند که در اثر شکست ها،درد ها و سختی های روزگار،به قدری با تجربه و سرد و گرم چشیده شده اند که می توانند ما را به نحو احسنت رهنمایی کنند.
خنکا بر کسی که سخنانش به درختان همیشه بهار می ماند و کتاب میشود چه خوش گفت، خداوندگار سخن(حضرت سعدی)که: 《خسرو آنست که در صحبت او شیرینی ست》
بسیار زیبا و جالب بود
دستمریزاد