سایت شعرناب محیطی صمیمی و ادبی برای شاعران جوان و معاصر - نقد شعر- ویراستاری شعر - فروش شعر و ترانه اشعار خود را با هزاران شاعر به اشتراک بگذارید

منو کاربری


عضویت در شعرناب
درخواست رمز جدید

اعضای آنلاین

معرفی شاعران معاصر

انتشار ویژه ناب

♪♫ صدای شاعران ♪♫

پر نشاط ترین اشعار

حمایت از شعرناب

شعرناب

با قرار دادن کد زير در سايت و يا وبلاگ خود از شعر ناب حمايت نمایید.

کانال تلگرام شعرناب

تقویم روز

جمعه 31 فروردين 1403
    11 شوال 1445
      Friday 19 Apr 2024
        به سکوی پرتاب شهرت و افتخار ،نجابت و اقتدار ... سایت ادبی شعرناب خوش آمدید مقدمتان گلباران🌹🌹

        جمعه ۳۱ فروردين

        \ضحاک مار دوش وکورونا\

        شعری از

        سید مقتدی هاشمی پرست

         از دفتر کتاب شعر زندگی نوع شعر غزل
        ارسال شده در تاریخ سه شنبه ۳۰ ارديبهشت ۱۳۹۹ ۱۵:۴۲ شماره ثبت ۸۵۵۴۴
          بازدید : ۳۷۹   |    نظرات : ۴
        رنگ شــعــر
        رنگ زمینه
        دفاتر شعر سید مقتدی هاشمی پرست

        به تاریخ   شاهیست  جمشید   نا م
        توانا  و  هشیار  و    آگه   زِ  عام
        بیا راسته   این     جهانِ     نوین
        به قانون و ،اندیشه و ، فکر و دین
        بنا  کرده  شهر و  بساطِ   قشنگ 
         بیاورده  مردم بر آن ، رنگ  رنگ
        به هر کس سپرده ، رود راهِ خویش
        به وسعِ   توانش ،  برد  کار پیش 
        بهشتی بنا     کرده   در  سر زمین
         که  انسان و حیوان  رهد از حزین
         نظامی تو بینی  ، به هر مرز وبوم
         بیا سوده   هر کس   ز پندارِ شوم
        به جامِ جمش ،  ذره ای  هر  زمان
         نشاید   که  پنهان  شود  از  عیان
        به آسایش اند مرغ و،ماهیّ و،مور
        ندارد غمی کس به شب ،یا به  نور
         
        چو بد بختی از این جهان رخت برد
          بنامید  نوروز  و ، بر ما  سپرد !
        کسانی  ،  به کرنش  زدند  بوسه پا
        ستایش  وٌرا  کردند ، هم چون خدا
        ز کبر و، غرور و، تصور  به پیش
         بپنداشت اینک ، خدا هست خویش
        چو دیدند مردم   به خود غره شد 
        دلش،  بهر قدرت   کم  از ذره  شد
        بیاوردند از تخت ،   او  را به  زیر
        سپردند به "مِرداس " خوشنامِ پیر
         
        ولی  کشت " ضحاک  "  ناگه  پدر
        گرفت تخت شاهی    و تاجش به سر
        چو  شیطان  ببوسید   دوش   پسر!
         بر آمد به  دوش ، اژدهایی  دو سر
        غذایش  دو انسانِ   ارزنده     بود
        شب و روز  ضحاک ،  تا زنده بود
        بماند به  قدرت  شب و روز و شام
         می آورد   پیر و جوان را     مدام
                                                  
         عسس ها به  هر جا    بیفتد   نظر
         گرفتند    مرد  ،  به کو ی و، گذر
        مصون از گزند ،هرکه در خانه ماند
        چو آید برون ،قرعه نا مش بخواند
        چو    مردم   زکشتار  تنگ    آمدند
         سر انجام ، رسما ،  به جنگ آمدند
        زپیر وجوان ،کودک و، خاص و عام
        شدند شورشی ، جمع  گشتندمدام!
        چو  طغیانِ   آهنگر     کاوه      دید
        رود کام  آن    اژدها ،       چاره دید
        رها گشت مردم   زِ  ظلم  و  ستم
        چو کاوه   به شمشیر  بگرفت  دَم
        دمی  مردمان   بر  گرفتند   نفس
        سپردند کشور  زِ ناکس به   کس
        به  ایران  زمین  قصه  تکرار  شد
         بسی  اژدها   ،   پدیدار        شد
        ولی رَستند این مردم از زیرِ یوغ
        چودیدند گردابِ جور است ،جوغ!
         
        گهی  ظلم  ،  زاییده یِ ،   یار  بود
        گهی هم ستم   ،  دستِ  اغیار بود
        طبیعت  گهی،  قصه   را  ساز کرد
        گرفتاریِ  و    ظلم      آغاز       کرد
        به اقصا   نقاط    جهان ،  برّ و  بحر
        به کامِ بَشر  ریخت  هر جای ،   زهر
        به طو فان و سیل   زمین لرزه  ها
        گرفت  جان  مردم ،براندسبزه ها 
         
        کنون  از   عجا یب   شده    آشکار
        "  کرونا   "  شده   آفت     روزگار
        زِ ضحاکِ    چین    آمده      اژدها
         به هر سر زمین ، کرده  یاران  رها
        اگر  خانه    باشی مصونی   ازِ آن
         چو رفتی برون،مرگ خود را بخوان
        و چون  اژد ها یِ  هزاران سر است
        به کامش  هزاران بشر  پَرپَر  است
         
        دگر با ره ،   تکرار    شد      باستان
        کجا هست   آن  کاوه یِ    داستان ؟
        رهاند    جهان    را  زِ     گردنکشا ن
        زِ  ضحاک   و ، هر   اژدهایِ   مکان
        و این بار،   کاوه   نه  آهنگر  است !
        گتابی به دستش،به دانش سر است
        نه  شمشیر دارد ، نه   خود  و   کلا !
        به لطفِ   قلم     می کٌشد   اژدها !
        ۴
        اشتراک گذاری این شعر
        ۷ شاعر این شعر را خوانده اند

        سید مقتدی هاشمی پرست

         ،

        بهرام معینی (داریان)

         ،

        عباسعلی استکی(چشمه)

         ،

        محمد باقر انصاری دزفولی

         ،

        محمد علی سلیمانی مقدم

         ،

        حسین شریفی

         ،

        میترا فرجی

        نقدها و نظرات
        عباسعلی استکی(چشمه)
        عباسعلی استکی(چشمه)
        چهارشنبه ۳۱ ارديبهشت ۱۳۹۹ ۰۹:۵۱
        درود بزرگوار
        بسیار زیبا و بجا بود خندانک خندانک
        بهرام معینی (داریان)
        بهرام معینی (داریان)
        چهارشنبه ۳۱ ارديبهشت ۱۳۹۹ ۰۶:۴۱
        درود بر شما جناب هاشمی پرست 🌷🌷
        محمد باقر انصاری دزفولی
        محمد باقر انصاری دزفولی
        چهارشنبه ۳۱ ارديبهشت ۱۳۹۹ ۱۱:۵۸
        سلام وعرض ادب
        هزاران
        درود برشما
        زیباوبامعنی سرودی بود
        استادگرامی
        خندانک خندانک خندانک خندانک
        محمد علی سلیمانی مقدم
        محمد علی سلیمانی مقدم
        چهارشنبه ۳۱ ارديبهشت ۱۳۹۹ ۱۲:۴۵
        درود بر شما
        🌷🌷🌷
        تنها کابران عضو میتوانند نظر دهند.

        (متن های کوتاه و غیر مرتبط با نقد، با صلاحدید مدیران حذف خواهند شد)
        ارسال پیام خصوصی

        نقد و آموزش

        طاهره حسین زاده (کوهواره) طاهره حسین زاده (کوهواره)
        دیروز         محمدرضا آزادبخت محمدرضا آزادبخت
        ۲ روز پیش         علیرضا حاجی پوری باسمنج راوی عشق علیرضا حاجی پوری باسمنج راوی عشق
        ۴ روز پیش         جمیله عجم(بانوی واژه ها) جمیله عجم(بانوی واژه ها)
        ۴ روز پیش         سیاوش آزاد سیاوش آزاد
        ۶ روز پیش         سیاوش آزاد سیاوش آزاد
        ۸ روز پیش         محمد شریف صادقی محمد شریف صادقی
        ۸ روز پیش

        نظرات

        مشاعره

        مدینه ولی زاده جوشقان

        تو را می خواست قایقران که هر شب تور می انداخت اا وگرنه داشت دریا بی نهایت ماهی قزمز
        مریم کاسیانی

        دم کن برایم خنده ای وقتی که حالم خوب نیست اا غم چین بپز با مژده ای وقتی که حالم خوب نیست اااا تا سفره وا شد نان غم بردار از بشقاب دل اا فالی بکش فالوده ای وقتی که حالم خوب نیست
        مدینه ولی زاده جوشقان

        دل که با صد رشته ی جادو نمی گیرد قرار اا تاری از گیسوی او آرید و زنجیرش کنید
        ساسان نجفی

        درود بر جناب خوشرو عزیز و ارجمنداا دست از طلب ندارم تا کام من برآید اا یا تن رسد به جانان یا جان ز تن برآید
        شاهزاده خانوم

        در شعرهای من ممکن است ماه راه شود و کوه دریا ااا اما درد کماکان همان است که بود

        کاربران اشتراک دار

        محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
        کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست .
        استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
        0