پدرم شاعر بود...

پدرم گفت که شاعر بشوی میمیری
شاعری شغل شریفی ست ولی بی نان است
دل من دریا بود
و غزل ماهی رنگا رنگی ست
همه ی دنیا را به درون غزلی گنجاندم
و پر و بال گشودم امروز
باید از شهر شما رفت
باید از شهر شما رفت به آن دنیایی که پر از آواز است
تکه ای از غزل اینجاست
که مرا میخواند
عاشقی پیشه من بود که شاعر شده ام
عاشقی وصله ناجور من است
پدرم داد کشید
مادرم دفتر شعری آورد
از جوانی پدر
پدرم شاعر بود و منم تک پسرش
دفتری زیبا بود
پر از اشعار غریب
پر از عشقی کهنه
که در آن بوی کمی نان به مشامم نرسید
پدرم داد کشید
پدرم گفت که شاعر بشوی میمیری...

 

محمدزمان احمدی