شهادتش افسانه نیست

سلام
درود بر شما جناب فیضی عزیز...
شعری احساسی در باب شهادت سروده اید
با چشم پوشی از بعضی کاستی های شعریتش ...
خوب است .
اما ازنظر تاریخ نوشته هاو نقل قول ها و ...........
و سنجش با عقل سالم ، شهادت و سیلی و پهلو شکستگی و غیره .......
به گمان حقیر افسانه ای بیش نیست و ساخته پرداخته ی اضدادان بیشمار اسلام و مسلمینند .
و متاسفانه منبر سواران نا آگاه و کاسبکارهم برای گرم کردن کسب و کار خود
بر آن افزوده و صحه میگذارند و........
من و بیسوادانی چون منهم باور مان میشود
کدام تفکروعقل سالمی باور میکند که شیر خدا فاتح قلعه ی خیبر ، حیدر کرار بنشیند و نظاره گر چنین جسارتی باشد و شمشیر نکشد.
حذیان گویی این دایناسور هارا باور نکنید .
در سایه مهر ارحم الراحمین باشید همیشه .
-------------------

درود بر شما
نقد ساختاری:
شعر "شهادتش افسانه نیست" با رعایت قوافی درست در مصرع اول و مصاریع دوم ممکن است غزل یا قصیده باشد، و البته با توجه به موضوع شعر، به قصیده نزدیکتر، ولی از نظر تعداد ابیات در محدوده ی غزل است(۱۳ بیت).
وزن غالب مصاریع از چهار رکن مستفعلن تشکیل شده بنابر این ما با شعری در بحر هزج روبرو هستیم(هزج مثمن).
وزن مصرع سوم شعر، چهار رکن فاعلاتن است، در واقع شاعر در این مصرع دچار لغزش وزنی شده، و از بحر هزج به بحر رمل لغزیده، و البته این لغزش وزنی از اینجا به بعد در اکثر مصاریع اول به چشم میخورد.
بعنوان مثال:
در مصرع نهم، دو رکن اول فاعلاتن است،
در مصرع دهم، سه رکن اول
و در مصرع دوازدهم نیز رکن اول فاعلاتن است.
بنظر می رسد شاعر، اختیار شاعری ابدال یعنی جابجایی هجای کوتاه و بلند مجاور را به نادرستی به کار گرفته، زیرا ابدال فقط در ارکانی مجاز است که دو هجای کوتاه کنار هم داشته باشند، مثلاً در مفتعلن، مستفعلُ، فعلاتن و...، در حالیکه در مستفعلن چنین شرطی برقرار نیست.
این نوشتار به هفت بیت اول این شعر ۱۳ بیتی می پردازد. در این هفت بیت، علاوه بر موارد فوق، به موارد دیگری بر میخوریم:
در مصرع هفتم، در انتهای واژه ی (الغیاث)، یک هجای کوتاه اضافه، و در انتهای رکن سوم همان مصرع، یک هجای بلند مفقوده داریم، و بنظر می رسد که واژه ای جا افتاده باشد،
الغوث و یارب الغیاث پژمرده غنچه ی یاس
این مصرع به این صورت می تواند از لغزش وزنی برهد:
الغوث و یارب الغیاث افسرده شد غنچه ی یاس
مصرع هشتم و سیزدهم، بلاغت و رسایی کافی ندارند.
مصرع چهاردهم اوج لغزش وزنی این هفت بیت است که به هیچ طریقی قابل توجیه نیست:
شهادتش افسانه نیست کشته شد زهرای اطهر

در کل شعری بود از نظر وزنی پر ایراد، و از نظر تناسبات معنایی نارسا، که به نظر می رسد یا ابیات و مصاریع مختلف شاعر واحدی نداشته، و یا با فاصله های زمانی زیاد سروده شده، طوریکه یکپارچگی خود را چه در وزن و چه در تناسب طولی و عرضی از دست داده است.

آنچه گفتم بر اساس آموخته هایم بود، و چه بسا نادرست باشد، اما به یک حرف نادرست هم می توان اندیشید و سپس رد کرد.
فبشر عباد الذین یستمعون القول فیتبعون احسنه اولئک الذین هدائهم الله و اولئک هم اولوالالباب
در پناه حق باشید