زخمِ کلید بر صنوبر زدن

سلام

و

حکایت سرگردانی و گیجی انسان در توفانی از احساسات و عقاید که بسیاری از آن ها موروثی هستند یا اجباری و شاعر در بهترین قالب ممکن و با بهترین کلمات ممکن ، مفاهیم و مصادیق موجود در ذهن خویش را به تصویر می کشد و در روند عمومی سازی با دیگران به اشتراک می گذارد و نحوه ی این تعمیم به گونه ای جذاب است که هر مخاطبی در حین و پس از خواندن شعر به شدت با آن همزاد و همذات پنداری خواهد کرد و این اتفاق بی گمان ریشه در اشتراک تجربیات مشابه و قدرت بسیار شاعر در تصویر سازی از این تجربیات و نقاط اشتراک آن هاست تا خواننده خود را صاحب شعر بداند و قهرمان آن که در این راه عدم روایت شعر از سوی اول شخص و حتی دوم شخص نیز تاثیر به سزایی در ایجاد این احساسات در خواننده دارد .

استفاده از واو عطف در پایان مصاریع و به عنوان یکی از ارکان ردیف دیگر تکنیکی ست که شاعر با زیرکی و رندی آن را برگزیده است و همین کار است که امکان بیشتری برای ورود مخاطب به شعر را فراهم می کند و او با پر کردن نقطه چین پس از واو این تجربه را تکمیل می کند.

به کار گرفتن ساده ترین و دم دستی ترین واژه ها و صیقل دادن آن ها جهت قرار گرفتن در ترکیبات مصور و در نهایت حاصل آمدن زیباترین تصاویر دیگر هنری ست که از قلم شاعر می تراود و او با تکیه بر توانایی های مکتسب و ذاتی خویش و با اعتماد به نفس و قلم اش نیازی به پر کردن شعرش با واژه ها و ترکیبات عجیب و غریب نمی بیند و همراهی همه جانبه ی مخاطب را به فضل فروشی ها و فاضل نمایی های بیهوده ترجیح می دهد و همین ساده گزینی است که در آخر منجر به همه فهم و همه گیر شدن شعر می شود .

از دیگر اسباب بزرگی این شعر نازنین می توان به برقراری موازنه در مصاریع اشاره کرد که از طریق آفریدن مراعات نظیرها حاصل آمده است و نکته ی مهم این خلاقیت رعایت تناسب و رسیدن به اوج هماهنگی در همسانی و همگونی واژه هاست تا در نهایت تصویری که حاصل می شود هم دارای قدرتی باشد که در دو مصراع گسترده شود و همچنین ارتباط طولی را در کل شعر برقرار سازد .

حسن مطلع و حسن ختام به گونه ای رعایت شده است که هر دو بیت آغازین و پایانی شعر وقتی در کنار هم قرار بگیرند به سادگی می توان به مراعات نظایر موجود در آن ها و موازنه های حاصل شده ، پی برد ؛
با واژه به سمتِ عشق مَعبر زدن و...
با خاطره اش وقتِ سحر پر زدن و...
یک لحظه خیال کن در آن ثانیه ها
از راه رسیدن و شبی در زدن و ...!
در آغاز شاعر از عشق سخن می گوید ولی حاصل اش از آن خاطره ای ست که در ذهن او مانده است و در هنگام سرودن یادآوری می شود و در همین راستا در بیت آخرین باز هم مفهوم عشق به نوعی دیگر جریان دارد ولی این بار با این تفاوت که خاطرات عشق دیرین گویی که می تواند دیگر بار به وقوع بپیوندد اما هنجار گریزی شاعر در پارادکس موجود بین سحر و شب امری ست که به زیبایی های این شعر می افزاید و ارتباط طولی را محکم تر می کند.
بررسی هر کدام از مصراع های این شعر می تواند به کشف و شهودی پر از لذت و زیبایی ختم شود ولی تنگی مجال و عدم ایجاد ذهنیت برای دیگر خوانندگان دلایلی ست که از این کار منصرف ام می کند ولی به عنوان حرف پایانی باید از شاعر چیره دست این شعر برای اشتراک و انتشار مجدد آن و نیز گشودن پنجره ی سبز نقد بی اندازه سپاسگزاری کرد و به امید خواندن زیباترین ها از این قلم ختم سخن نمود .