۳ شعر ( تقدیم به اعضایِ جوان و نوجوانِ شعرِ ناب\

درود استاد عزیز
بسیار زیبا و دلنشین بود ند
دستمریزاد

درودبرشما
زیبابود

سلام ودرود برشما بزرگوار
بسیار زیبا سروده اید
درپناه حق

سلام
زیبا سروده اید.

درودتان
بسیار زیباااااااااا

یک:



وقتی وزیدِ باد

بر جاده های سرد

چوپان دوباره باز

بر دامنِ دَمَن

با...هی هیِ سکوت

گاهی زَند به خاک

گاه هَم اشاره ای

نقشی به جایِ خود

ردّی به پایِ خویش ...





______________



دو:





خیره بر یک قفلِ

مسدودِ هزاران ساله

از دردِ غبارِ غم

( دلم

خنده کنان_افسون و بی باوَر_

به یادَش آورَم

آیینه و

سُرخابِ ایامِ جوانی را

شبش را یاد میدارد؟

شبِ سردِ زمستانی

که در آن صبحِ تیره

یاسها رفتند ...

مَنَم

اینک

زنی

تنها

و

اندُهگین

نشسته خیره بر

قفلی هزاران ساله

در

زنجیر

( زده بر رویِ خود

سُرخابِ ایامِ جوانی را ....



________________



سه:





میانِ فصلِ سردِ سالِ اندُهگین

همه پیدا شُدند ناگه

به رویِ پهنه یِ آبی

دو فصل از کوچِ مرغانِ همآوایی

تو گویی آسمان بر میهمانِ خویش

گرفته ردِّ دردِ برفِ لرزانِ تماشا را

گهی جمعند و گَه مثلِ دو کودک

سالها،خیزان و اُفتانَند

تو

اما

نیستی

ای مرغِ زیبایم

پَریدی

رفته ای ...تنها

و من پیوسته

از دردِ فراقِ تو

زِ عُمرِ رفته ام در بُهت و حیرانَم

شَبی غمگین و افسرده

دوباره

تک به تک

از نو، چرا باز هَم

تمامِ کوچ هایِ رفته را در خواب میبینَم؟

بگو ای مرغِ تنهایَم

بگو ای مرغِ آزادم



__________________



چهار:





شوری به پا بِخواست

رازی،ترانه گشت

دوباره میسُرود

دوباره می شنید:

فردایِ کودکی

شبهایِ زنده را ...



____________________



پنج:





بدونِ چشم اگر بودَم ولی همراهِ من بودی

تو ای افسانه یِ زیبا،در آن روزِ تماشایی



هنوز آن شالِ خوش رنگَت،و طرحِ بغضِ لبخندت

تو گویی یک غریبانَست،به زیرِ چترِ بارانی





_____________________



شش:





چترها همرازِ باران نیستند

چترها خیس اَند

ولی با یادِ باران نیستند

چترِ من،اینک بگو

خود را کجا پیدا کُنَم؟

سَر به سَر

کوچه به کوچه

گرمیِ دستت

کجا پیدا کُنَم؟

چترها رفتند

چترها دیگر برایِ شهرِ باران نیستند

خامُش و افسرده اند

دیگر تو گویی نیستند

چترها رفتند و هرگز

فکرِ دریا نیستند

چترها پژمرده اند

رویایِ صحرا نیستند

چترها ساکت شُدند

در ذهنِ فردا نیستند



_____________________



هفت:





تویِ نامه گفته بودی،پایِ آن یاسِ کبود

پس چرا معشوقِ زیبا،باز هَم آنجا نبود ؟





آدرس می دادی و هرگز نبودی بر قرار

روز و شب در فکرِ خویشَم، وای،که یارَم رُبود؟



__________________________



هشت:





من آمدَم به شَهرت،به موزه یِ نقاشی

گفتی بیا به کافه یا حولِ آن حواشی



بر دامنِ دماوند یا پایِ برجِ میلاد

فرقی زِ هم ندارند،وقتی که تو نباشی



_____________________



نهم:





ساعتی

سالی

اَبدیَّتی

میتوانَم به مرور موهایِ تو را ببافَم

موهایِ خود را شانه کنم

ولی سرگذشت:

قصه یِ دیگری

غصه یِ دیگری

دردِ دیگری

رَقَم زده ست

قهرمانِ من تویی

و

قهرمانِ تو:

دِگَر



_____________________





ده:





" به تو تکیه داده بودم

در سرابِ سردِ اندُهگین "

لاله بود این را گفت

در همان خوابِ قشنگِ من و یاس

خاطری از شبِ رویایِ خیال

هان ای شعرِ برآشفته یِ او

از چه دیگر نرسیدی بر من؟

دوستت دارم و خود می دانی

در سرابِ تپِشِ گرمِ محال

دست در دستِ دِگر آویزی؟

غزلِ چشمِ خیالِ دو غزال

باز هم شعر بگو

بر

من، ( باز )

تو هنوزم خودِ نسرینِ منی

شعر بگو

- لبخندَم _



____________________



یازده:





آشفته رسیدی و غزلپوش شدی تو

هر چند نوشتی که فراموش شدی تو



هرگز نروَد یادِ تو از خاطره هایم

یکباره چرا رفتی و خاموش شدی تو؟



______________________



دوازده:





گُسستی خاطراتِ رفته ی عمر جوانی را

شکستی شیشه یِ گرمِ سرایِ روشنایی را



میانِ باغِ تنهایی، شبِ کوچِ پرستوها:

بُریدی شاخه یِ زیبایِ سَروِ زندگانی را



_______________





سیزده:





بعد از تو،دلم غمکده یِ خامُشِ دردیست

در کلبه یِ افسرده یِ من،خانه یِ سردیست



گفتم به تو آن هدیه یِ دیدار نخستین؟

با طعنه بگفتی: گلِ پژمرده یِ زردیست



________________





بداهه هایِ عیسی نصراللهی (۹۷)

خیلی زیبا و مسلط

درود بر شما فرهیخته ی گرامی
مانا باشید


میهمان غزل « صید دل » ام باشید ، سپاس

سلام درود برشما

درود

درودتان
زیباااااااااا
قلمتان جاری

درود برشما