خالی

سلام این کامنت یک دیدگاه است!! اصرار رعایت وزن و قافیه در شعر معاصر و نسل های جدید بمانند دست گرفتند پدری متعصب !دست فرزندش را که سالها فقط در یک مسیر از سر خوف و ترس که مبادا گمراه شود!! حال ببنید این طفل از تاریخ مشروطیت و تحولات سیاسی ادبی ایران گرفته تا عمر نیما و احمد شاملو، مهدی اخوان ثالث، فروغ فرخزاد، سهراب سپهری و منوچهر آتشی به نقطه‌های اوج شعر معاصر ایران رسیده چقدر سن دارد؟
اما این پدر متعصب هنوز دست این کودک را نمی خواهد رها کند!! ﭖ. ﻥ:

ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺍﻏﻠﺐ ﻣﻮﺍﻗﻊ، ﺗﺮﺱ ﻫﺎ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺍﻭﻟﻮﯾﺖ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﺗﺎ ﺍﻣﯿﺪ.

متاسفانه یکی ازاشتباهاتی که بیشتر ادیبان
وبخصوص استادان قدیمی وپیشکسوت ما مرتکب میشند
تعصب بی جا روی شعر کلاسیک واهنگینه تاجاییکه که اشعاربدون وزن وقافیه را نثر می دانند وباوجودداشتن تخیل وتصاویر محکم وعاطفه حتی اون رو شعر نمی دانند
واشعارکلاسیکی رو که هیچ بارمعنایی درستی ندارند وگاهن اندیشه ی محکمی هم پشتش نیست را فقط می پسندند چون اهنگینه وبه قول ما گیشتنگ گیشتنگش خوبه
جنگ بین نو وکلاسیک همیشه بوده وهست ولی تاکی؟
چرا باید نظر وعقاید خودرا بر دیگران تحمیل کنیم
چرا اجازه نمی دهیم هرکس هرجور که دلش می خواهد اسبش را در عرصه ی ادبیات بتازاند وچرا قضاوت را نمی گذاریم بر عهده ی مخاطبان واقعی وآیندگان؟
چرا این قدر تعصب وشاخ وشونه کشی ؟!!!
مگر درعرصهی ادبیات جای کسی تنگ میشود اگر هر شاعری با زبان وادبیاتی که دوست دارد حرف دلش رابزند؟!!
حال مخاطب می خواهد بخواندیا نخواند دوست داشت می خواند دوست نداشت گوشه ی کتاب خانه ها خاک می خورد واین ضرری برای ادبیات ندارد
درست است که شعر سپید هم قوانینی دارد وهر نثری رانمی توان شعر گفت
اما هرشعر اهنگینی هم شعر نیست همیشه
گاهی اشعار کلاسیکی را می خوانیم که وزن وقافیه اش جور ومحکمه اما هیچ لذتی خواننده ازش نمی بره
جداازاینکه اندیشه ی نویی هم پشتش نیست
اما چون ذهن ما کلام اهنگین رو بیشتر دوست داره ناخوانده شاید بردل بنشینه ولی به یک شعر سپید حتی نگاهی گذراهم نندزیم وردشیم وبگیم اینا شعر نیستند نثرند چون وزن وقافیه ندارند!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ومثل بعضیا بگیم شعر فقط غزل وبس!
جدا ازاینکه به تفاوتها باید احترام گذاشت
باید بدانیم هر انسانی ظرفیتی داره
هرانسانی استعدادش یه حدواندازه ای داره
نمیشه از همه بخواهیم مثل هم بنویسند!
نگاه وجهان بینی هرانسانی بسته به شرایط زندگیش
به دنیا متفاوته وباید به اندیشه های پاک احترام گذاشت جدا ازبحث شعر وشاعری حال باهرزبانی که بگویند
بسیاری ازبزرگان جهان حتی یک کلمه شعرهم نگفته اند اما همان جملات ساده ونثرگونه شان همچنان درذهن مردم باقی مانده ودست به دست منتقل میشوند واندیشه هایشان ماندگارشده وبسیاری ازشاعران کلاسیک سرای ما کتابهایشان راباید زیر خروارها خاک دفن کرد چون به هیچ دردی نمیخورند
چقدرخوب است اگر که تشویق بلدنیستیم بکنیم لا اقل ایراد نگیریم واگرهم عیب شعری را می گوییم با زبانی نرم ترولطیف تر وبدون غرض باشه
بارها دیدم اساتید میان زیر اشعار سپید وحرفهایی می زنند که
واقعن ناراحت کننده است
باوجوداینکه واقعن هم اشعارخوبی اند
واون قدرشان اشعار سپید راپایین می اورند که شاعر دلسرد میشه ازنوشتن آخه مگه جای کی تنگ میشه؟
اگر شعربدون وزن وقافیه بگند؟!
چه ضرری داره فوقش یه مشت کاغذ باطله میشه دیگه
چرا این قدر همدیگر را می آزاریم با حرفها وتعصبات بی جامون
یادمان باشد غیر از هنر وطر ز نوشتن هرکسی این خواست خداوند واخلاق ورفتارو شعور انسانی هر شاعر ونویسنده است که اور ابزرگ می کند ............
گاهی یک جمله ی کوتاه ازیک شاعرگمنام روزها ذهن ودلمان را درگیر می کند وبرجان ودلمان می نشیند اما
گاهی یک طوماربلند وهزاران بیت شعر کلاسیک هیچ چنگی به دل نمی زند
وشعرخواهرخوبم لاله هم بیان همین درد امروز ادبیات بود که
ازسالها پیش ادامه داشته ودارد و ای کاش پایان پذیرد
نمی گم اشکالات اشعار را نگیم اما روی شعر کلاسیک هم مانور ندیم فقط وبها بدهیم به تمام اشعار چه نو وچه کهنه
به هم یادبدهیم بهتر سرودن را
قوانین واصول را نه اینکه اصرارداشته باشیم بر یک قالب خاص
نمی گم خدای نکرده فقط به به وچه چه کنیم وعیب اشعاررا نگیم اما دعواهم نداریم باهم سر قالبها وسبکها!!
دریک شعر غیراز از سبک وقالب
بهره گیری از عنصر عاطفه و خیال تصویرسازیهای بکر وتروتازه ومهم ترازهمه اندیشه ورسالت اون شعر مهمه
البته ناگفته نماند که سخنم با شخص خاصی نیست
روی صحبتم اول به خودمه بعد به دوستان واستادانم
وعذرخواهم اگر کمی پرگویی کردم!

این بحث کلی ست (سروده های من نوعی ).ضمن اینکه از خرده هم گذشته .این روزها بحث داغ اشعار کلاسیک و نو در کارگاه ها وانجمن های حقیقی ومجازی بالا گرفته.تب داغی که گویا فعلا قصد فروکش ندارد.گاهی شاهد اعتراضی شاید سنگین تر هم از سوی نوسرایان هستیم .خواستم تا دراین محفل ادیبانه گفتمانی دراین مورد داشته باشیم.در یکی از نقدهای پست وبلاگها کمی در اینمورد بحث شد .خوش حال خواهم شد نظرات استادان وکارشناسان عزیزرا در این مجال بخوانیم.(دوستان واستادان که همیشه به دلانه هایم لطف داشته و در فضاهای مجازی هرجا که منتشر کردم غیراز محبت وتشویق چیزی ندیدم.بسیار اشعار کلاسیک را دوست دارم و بویژه غزل آن هم از نوع حافظ وبعدهم شعر نو بخصوص سپید های معنا وزیبا گرایانه.)

امروز در گیر و دار جهان آشفته و پرسروصدا آدمی محتاج آرامش است . شتاب انگار جزو ذات بشر است و گریزی از آن ندارد .
آدمی پناهی می خواهد تا از این شتاب ها در آسایش باشد کسی گل میکارد کسی نقاشی می کند کسی داستان می نویسد و عده ای هم شعر می گویند . نوشتن مقدس است قلم از شمشیر می تواند تیزتر باشد شاید صدها گفتار جای دو بیت شعر را نگیرند و تاثیر نگذارند . نوشتن می تواند گمراهی بیاورد و می تواند هدایت کند . بستگی به اندیشه نویسنده و خواننده دارد . کسی دلی دارد آشفته و در اندیشه هایش حرفهای نابی ولی نمی داند چگونه آن را بر صفحه سفید جاری کند و هنگامی که می نویسد کلماتش جابجاست و باید بازنگری شود ولی نمی توان به اندیشه اش خرده گرفت چون راه یافتن به درون هر کس کار سختی است او بهترین را در افکارش جای داده احساسش زیباست و با او حرفها میزند فقط نتوانسته روی کاغذ درست بنویسد . درست نوشتن را باید بیاموزد مانند راه رفتن . آیا همه در بچگی راه رفتن بلد بودند؟ یا کم کم یاد گرفتند ؟ و بسیاری در بزرگسالی دونده ماهری شدند .
فردی که نوشته ای را می نگارد و به عنوان شعر نوشته اش رد میشود باید در کنارش مادری کنیم دستش را بگیریم و شیوه راه رفتن بیاموزیم . ما به پاهایش ایراد نمیگیریم ما راه رفتن را می آموزیم . در یکی از دیدگاهها استادی ، زیبا فرمودند : ما شعر را نقد می کنیم نه اندیشه های شاعر را . نقد کردن افتخاری برای بیان نیست بلکه آموزش بیان است .
من معلمم و تمام شاگردانم را با تشویق همراهی می کنم نه تشویق بیجا بلکه تشویق اثرگذار . هیچ چیز جای تشویق را نمی گیرد ولی نمی گویم شعری که جای کار دارد فقط تشویق شود . باید با تمام شناخت خود مشکل او را گفت و به ادامه کار تشویقش کرد با زبان نرم و لطیف . هر کس برای خود درونی پراحساس دارد و نوشته و نگاهش قابل احترام است . وقتی پروردگار به حضرت موسی گفت به سمت فرعون برو فرمود با زبان لیّن و نرم سخن بگو و یا به پیامبر بزرگوارمان هم همین گونه که اگر مهربان نبودی از اطرافت پراکنده می شدند.
ما با احساس انسان روبه رو هستیم نه فقط با چند دست خط و نوشته .. پشت هر شعری که در فضای مجازی فرستاده می شود انسانی نشسته است با درونی که ما از آن آگاهی نداریم که در آن چه می گذرد .
سروده استاد مهربانم آلاله جان نشان از دغدغه اوست که با رنجی همراه است و بسیار گفته هاست تا هر کدام چگونه قلم بزنیم .
استادان بزرگواری هستند که هر روز زحمت نقد شعر دوستان را می کشند و جای سپاسگزاری دارد . اینجا فضای مهر است و به مهر به هم خواهیم آموخت .
پوزش از اینکه نوشته ام طولانی شد .
برای همه آرزوی سربلندی و پیروزی دارم همیشه بخوانید و بیاموزید
سپاس

سلام و عرض ادب محضرتان استاد گرامی

لذت بردم از شعرتان

به نظر اینجانب
شعر از نامش پیداست هر قالب ادبی که همراه با احساس درونی گوینده یا سراینده باشد تحقیقا شعر است و باید بر قاب دل حک کرد و بارها و بارها خواند
قدر مسلم این ست که قالب های شعر ی مختلف و گاه متفاوتند و هیچکدام بر یکدیگر ارجحیت ندارند الا در انتقال پیام که همان حرف های " دل " باشد
شعر مجرایی ست برای عبور و گذر حرف های دل در طول زمان که هرگز کهنه نمی شود و نخواهد شد
اشعاریی که حرف دل را به نحو احسن بیان کرده اند ( صرف نظر از قالب شعری ) در طول تاریخ ماندگار شده اند چون بر دل خواننده نشسته اند .



درود های فراوان نثارتان استاد مهربانم
زنده باشید

درود بر بانو لاله ی عزیز
با اجازه ی شما دوباره از نو " شعرتان " را یکبار دیگر مرور می کنیم .
گاهی ، مسخره می کنند
سرودهایمان ،
که خالی ست
از تق تق پاشنه ی وزن و عروض!
مگر نمی دانند
دستِ دلمان می نویسد؛
سبک ، بی وزن ،بی ریا
فکر می کنید
کار آسانی ست
دل هایمان را خفه کنیم؟
...از ما بگذرید
اجازه دهید
کمی هم،
روزگار سادگی مان را
تقلا کنیم !
آلاله سرخ-مرداد95
*****
البته قصد و منظورم چیست ؟
اگر از بیرون معرکه نگاه کنید ، چه می بینید ؟ نوسرایی که احتمالا به خاطر سبک نوشته هایش به سخره گرفته شده ، و دارد درد دلش را با بیان خودش به مخاطب القا می کند .
به کسانی که رسمیت شعر را فقط در محدوده ی قواعد و اصولش می دانند ولاغیر می گوید شما به کار خود برسید و بگذارید ما هم کار خودمان را بکنیم .
آیا نویسنده دارد با بیان منحصر به خودش می گوید که اگر چیزی می نویسم به خاطر دلم هم که شده آن را جزء شعر تلقی کنید و شاعر بنامیدم ؟
آیا تقاضایی دارد که همراه با ادب و البته عجز به مخاطب منتقل می کند ؟ این گونه نوشته های را در دسته ی شعر قرار دهید و نویسندگانش را هم جزء شعرا قلمداد کنید ؟
*****
و اما مشاهده و بیان . اندکی تامل بفرمایید :

زمزمه ایست در درونم
دو سالی است
که درختان باغ
قبل از شهریور
رخت و لباس عوض می کنند
قرار نبود لباس زرد
بپوشید تا
تابستان ترکمان نکرده


آیا " من " خواسته ام مشاهداتم را بیان برای دیگران ابراز کنم و از ابزار چیدن واژه ها به شکلی که مطلوبم است بهره برده ام . آیا فقط برای این که " من " به موردی توجه کرده ام که شاید هزاران دیگر هم آن را دیده اند ولی فقط " من " آن را نوشته ام ، تفاوتی دارم با دیگران ؟ یعنی من شاعرم و بقیه شاعر نیستند ؟
*****
اما موردی دیگر بانو
" دیدگاه زیبایی شناسی ومعناگرایانه "
آیا مرجعی را می توانید ارائه دهید که این عبارت شما را کاملا توضیح بدهد تا یکی مثل بنده بتوانم از رویش بخوانم و بفهمم این عبارت کلی گویی است یا قواعدی دارد ؟
اگر کلی گویی است که پس هر کسی برای خودش می تواند تعریفی از " دیدگاه زیبایی شناسی ومعناگرایانه " ارائه بدهد با توجه به خصوصیات شخصی و فردی اش و اگر قواعدی دارد مکتوب بفرمایید تا ما هم مطالعه کنیم و بیاموزیم .
البته ظن بنده به این است که " دیدگاه زیبایی شناسی ومعناگرایانه " مختص افرادی است که فقط خود پذیرفته اند که زیبا شناسی را بلدند و بر معناگرایی واقف اند و باید آن ها را به عنوان مرجع شناخت و پذیرفت و تابعیت کرد .
به هر حال باید پذیرفت که هر کس آن چه را دلخوه اوست مکتوب می کند و هر اسمی را که دلخواهش باشد به آن نوشته نسبت می دهد و تمامش خراب می شود بر سر اسمی که " شعر " نام گرفته . و از این راه تا به حال گریزی نبوده و پس از ازین هم . ا... اعلم
عزت زیاد

درود دوباره به همه ی دوستان عزیز
این هم هدیه ای از یک کلاه نمدی
امیدوارم بپسندید و حمل بر جسارت نباشد

نفاق شاعر ما بین تهی و مذمومست
نفاق هر چه که باشد همیشه محکومست

به عهد و دور تجدد که شعر نو گویند
زبان محکم سنت قوی و محتومست

چه عافیت طلبی ای حقیر هذیان گو
که نثر غیر مقفی ضعیف و معدومست

هر آن که باز بخواند عروض و علم بیان
کلام او عسل است و زبان او مومست

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن
ببین عروض چنین است و شعر معلومست

سلامـ و درود بانو...
در این سایت هیچ گاه تمسخری ندیدمـ...
شعری که عاطفه را تحریک کند به سمت غم و شادی و تداعی گر حس نابی شود شعر است...
فرقی بین کلاسیک و نیمایی و سپیدنیست ...مگر شاملو سپید نمیگفت؟!
گروس عبدالملکیان گلستانی کاشته با سپیدانه های کوتاه خود...
پس نباید شعر سپید را دست کم گرفت
هر چندگاهی بعضی اشعار سپید قلبمـ را به درد می اورند و حس میکنم چقدر شاعر مخاطب را دست کم میگیردکه هر چیزی را میخواهد جای شعر و احساس به خوردمخاطب دهد...

..منـ بهشت را
در تنهایی دیده امـ..
تو با هرم کدامـ مرداد...
اینگونه در جهنمـ امیخته اے ..
داغیت را...؟!
که هزاوانـ رود و چنار را...
در خود خشکانده.
و تن ترد تو را رویانده است..
.
احساس حسینے
.
البته من شاعر سپید نیستم عذر میخوام اگر ضعیف بود بانو...