من و تو

تو که در غیابِ اغیار ،مرا به خویش خواندی

زچه پیشِِ چشمِ احباب ،مرا ز پیش راندی؟

منم آنکه راه ِ کویِ تو به پای سر ،دویدم

تویی آن که بی دلان را، به قفای خود، دواندی

منم آن رمیده بختی ، که زِ کام خود، رمیدم

تویی آن یگانه فارِس ، که به کامِِ خویش، راندی

منم آنکه در فراقت، چو کمان خمیده قدّم

تویی آنکه تیر فرقت، به کمان خود نشاندی

حَذَری زسوزِ آهم، هله ای رمیده آهو

که کبوترِ دلم را، تو زِ بام خود رماندی

تو خدای حُسن بودی، وبه ناز پروریده

و مَنَت " حسینِ" شیدا ،که به قهر ،پروراندی

نکند که بد ببینی، وبه روز من، نشینی

تو که از وصال من را،به فراق خود نشاندی

فعلاتُ فاعلاتنُ،فعلاتُ فاعلاتن

حذری زفعل خود کُن ، اگر این غزل بخواندی