حاجی فیروز

فصل گل و بلبل همگان را شاد کرد

رویش سبزه و گل را زشتا آزاد کرد

سر خوشان مست و هراسان می روند سوی بهار

دردمندان فقیر از فقر هستند سوی کار

هم وطنی چهره ی خویش کرده سیاه

در وسعت این زمین بشد پست و تباه

روزی که همه خنده به لب . چهره سپید

مردی هم گشته سیه چهره و رقاص چو بید

هر رهگذری آید و لبخند زنان غره رود

دست پر سکه و زر گشاده بر وی نرود

دیده ی طفلان مطرب به سرشک آغشته ست 

دست پر درد حاجی فیروز هر سو گشته ست

با غمش خواند و دل شاد کند

تا لحظه ای غم از دلی آزاد کند

کس غبار دل وی پاک نکرد

کس برای مددی سینه ی خویش چاک نکرد

۱(( هم وطن خنده مکن بر رخ این حاجی خار )) ۱

که ز فقر روز و شبش تیره و تار

ای فلک روز خوشی بر سر این مرد ببار

روزگار . دست نگون بختش بسپار به کار