سروش های تالاب نیلوفر آبی_ 41 تا 44

سروش های دریاچه ی نیلوفر

سروش 41

ناز دریاچه (_) دشت نیلوفر (!)

نغمه ی سبز و صورتی گستر(!)

میهمانت شدَه م به خاطر عشق

خاطرم را به راه عشق ببر!

ساده و بی خیال و راضی و مست.

سروش 42

قدحی ژاله، نغمه ای خورشید

قطعه شعری، ردیف آن: امّید

چای همعهد با نبات اصیل

زیر باد لطیف و شاخه ی بید

این، بهانه ی ماست.

سروش 43

برقرار است این چنین  نیزار

همچنان بی قرار     شالیزار 

باد  هم عهد جان خالص دشت

آب  وقف ترانه ی دیدار 

همه در بوم دشت  کارگزار

نقش من (؟) شاید آن پرنده ی دور. 

سروش 44

مثل نیزار مثل شالیزار 

مثل این مرغک نشسته ی زار

مثل نیلوفران بی آزار

در دلم قصه هاست. 

تابستان 1401 
طَرَبستان، بابلعشق 
محمدعلی رضاپور

شعرسروش: 

شعر سروش در کلیت خود، آمیخته ای از شعر سنتی و شعر نو است و گونه ای از شعر پیشرو. 
شعر سروش معمولا این چنین است: دارای 3  تا 10 مصراع که همه یا بیش تر آنها همقافیه اند و گاهی بیش تر از یک محور قافیه دارند اما مصراع آخر شعر، با بقیه متفاوت است و این تفاوت لَخت پایانی، در قافیه یا طول مصراع یا... می باشد. 
در سروش سعی می شود نگاه و بیان، تازگی داشته باشد. همچنین، چند بُعدی سازی معنایی و امکان تفاسیر چند لایه یا چندگانه البته بدون گرایش به نظریه ی مرگ مؤلف بلکه بر اساس ارتباط ظریف میان زنجیره های معنایی، از اهداف شعر سروش است.