دُرِّ سخن که در صدف هر دهان بُود
گوهر شناس، حضرت صاحب زمان بُود
هر دل که بی غبار چو آیینه صاف گشت
در حل اختلاف نظر، خوش بیان بُود
اندیشه ای که پاک شود از غبار جهل
چون آفتاب جلوه گر این و آن بُود
کوته کلام بر آمده ز اندیشه ی بلند
ضرب المثل به مردم شیرین زبان بُود
سر زنده تر ز صحبت معصوم کسی ندید
با گوش جان پذیر که جام جهان بُود
خواهی که آفتاب بگیرد جهان دل
خورشید عشق صحبت پیر مُغان بُود
گرمای عشق در هدفش موج می زند
آن عاشقی که روی در آن آستان بُود
اندیشه ای که می بَردت در حضور عشق
افضل ز کل عالم کون و مکان بُود
زیبایی آفرین همه دم در تجلّی است
بیننده را به هر نفسی امتحان بُود
مست جمال خود شد و انسان بیافرید
در او دمید، روح خود و جاودان بُود
آن گلسِتان که مست کند عالمی ز عشق
روشن ضمیر، رهرو آن گلسِتان بُود
بین خدا پرست و خدا نیست فاصله
قُرب خدا نتیجه ی هر امتحان بُود
عطر سخن صفای فضای کلام کیست
کیوان گلی گزیده که زان بوستان بُود
آموزنده و زیبا بود