دلنوشته

دوستان با این همه گرفتاری و مشغله ی کاری مرا فرصتی ننمود که قلمکی را در جوهر دان عشق اندازم واز دل کباب خود سخن ها بر زبان رانم مع الوصف چون اشعار ناب شاعران سایت را می خوانم به وجد آمده وبه خود می آیم وبه خود می بالم که  چه دوستان ادیبی دارم که هر آنچه را که ناگفته ی من است بر زبان دارند و بر سینه ی دفاتر اشعار خود با قلم آهنین واستوار خود ،آن سوی تر ها را به ترسیم اذهان خوانندگان به لگام شعر در می آورند.

من آنی ام که یارای شعر گفتن به بلندای شعر شما عزیزان را ندارم وبه عنوان شاگردی بس حقیر از خرمن معرفت این و آن خوشه های پر مغز ونغز بر می چینم وبه قول سعدی علیه الرحمه برو خوشه چین باش سعدی صفت که گرد آوری خرمن معرفت و این عین مرام ماست.

مشکل خرج وخوراک ،نبود کار و بار درست وحسابی ، قرض و نداری و گرانی و خفت وخواری و...مرا در هم کوبید و رسوانید.چه مجالی هست مر مرا که به  شعر در آویزم وغبار از دل غبار آگین خودرا با حربه ی شعر بزدایم.مگر می شود پر حرف بود ولی سینه ات پر ازکف  بود.هر چه فکر می کنم طبل رسوایی خویش را بیش تر از پیش می کوبم وشخصیت خویش را بر سر موضوعات نا چیز دنیوی پیش چشم ونظر دیگران خوار و زبون می کنم چه کنم همینم وبه جز این نیست مر ذاتم.

پراکنده صحبت ندارد  مزه            نمک کم همی دارد این خربزه

چو اوصاف خود را سبک سنجیدی   که تکریم وجاهی نداری، بله