22

چیره بر نهایت شبم ، دفینه های رسته ام
غراب آبی تمام فصلهای لب پریدگیِ کوچ
خطای ماندگار یک بغل ، به جرم  تازگی
کلام مجرمانه ی سیاه-اختران آسمان لوچ

مهاجرت به طعنه های لانچ پد، پر از صدا
تنوره ی ژیبرلین، میان ساقه های سیب زرد
دریچه های لانه ی کبوتری ،شکسته مانده و
دلم پر از هوای کوکب هلندی سفید سرد

چیره ام ، به مرزهای حوض بینشانه ی خزان
منم که یونش درخت و رهنورد باد چرمی ام
بلوط لاغری نشسته روبروی ارتعاش شعرهام
نشسته ای میان سختشامه های عطر نرمی ام

جسور و شاد و عاشقم، گواه روزهای خوش
رزی مسی میان سینه میتپد ، ترانه میشود
مرا بپوش مهربان ، سفال سرخفام و کاغذم
شیار غربت و برودت خیالمان، بهانه میشود

منم که خرقه های پوک را به طعنه میدهم
و شمعهای مشت عارفانگی ، چه آب میشود
که سرخوشانه ، درمجال دلپذیر دانه میدمی
و ریشه های زرنشانه در تنم، شراب میشود

پرنده ام ، و مالک تمام نورهای سبز موسمی
قرابت سکوت آبرنگ و نقشهای مصرعی دراز
و قرص ماه چهارده ، به جامهای دور میخزد
نوای سنتی خموش در تموج موزه های جاز

دوباره ناخن طلایی غروب، در خراش مهر
و قتل آهوان مزرعه به هارمونیک بوسه ها
خصومت کتون وَ الکل بخار، در دهان عشق
شباهت نهنگ قاتل و تو و ُ،سکوت کوسه ها ..