غزل شماره ۳۳

صد غزل مدح ِ تو گفتم دل ِ من رام نشد
آتش ِ  سر کش ِ  این حنجره آرام نشد
سفره ی بزم مهیا شد و این قلب ِ  پریش
همدم ِ هر طرب و هر لب و هر جام نشد
در همایون و نوا، دشتی و ماهور و سه گاه
من زدم ساز، ولی مرهم ِ آلام نشد
فکر کردم که دوای دل ِ من باشد شور
می زدم "سَلمَک و شهناز "و دلم خام نشد
هرچه در طُرّه نهان بود، وسط آوردم
باز هم در نظرش لایقِ انعام نشد
از وصالِ تو به گوشش سخنی میخواندم
بی اثر زمزمه شد، شام ،سر انجام نشد
صد قسم داده ام او را که بیابم رهِ تو
یک قدم غافلِ راهِ منِ ناکام نشد
در قفس بست نشست او به جهان بی میل است
وَ جدا از مرض ِ کهنه ی "برسام" نشد
من که با شوریِ این بخت کنار آمده ام
چه کنم با دلِ دیوانه که همگام نشد؟!
"بی تخلص" شده بودم پس ِ این وصل و فراق
وای از این دل که دمی مایل ِ این نام نشد