سه شنبه ۴ ارديبهشت
|
|
ببوسم زیر این باران و حاشا کردنش با من
تو جزٔ زندگی ام باش و زیبا کردنش با من
|
|
|
|
|
مرا از هر طرف خوانی همانم : " د ر د "
|
|
|
|
|
خدايا آخر كارم چه مي شد
گناهم از تو كي بخشيده مي شد
خطر از هـر طرف
|
|
|
|
|
نمیدانم درمیانِ جهانی پُر از زیبایی،
چرا زشتی را بجای زیبایی،
او به اشتباه گرفته است
|
|
|
|
|
یک روز اسیریم به دست هوا و هوس
|
|
|
|
|
دیگر حوصله ی مُردن ندارم و دلم میخواهد همینجور که مُرده ام، زنده باشم
|
|
|
|
|
امشب بزن بکوبه..ستاره ها میرقصن....
دلم غریب ِاکنون ..ماه نداره امشب......
بوس ِلبانِ امشب..بریز ب
|
|
|
|
|
احساست را پنهان کن بانو!
من گفتم و باختم
|
|
|
|
|
هرکه بکارد درخت در گذرِ شهر و دهر/
چاکر او مهدوی ، حامی او کردگار
|
|
|
|
|
آرام، آرام جان من به کجا می بری ای دوست؟
|
|
|
|
|
عقد ملخ عشق با گیاه تفکر ! چه نابودی آرامی
|
|
|
|
|
خدایی به نام عشق یاریت می کند
|
|
|
|
|
سحر صوی تش و منقل به پاکرد
دلوم رمنی هوامه بیهوا کرد
|
|
|
|
|
توشه راهی را فراهم با قلم
|
|
|
|
|
آهسته به لطافتِ رقصِ پروانه...
|
|
|
|
|
بِــمُـرده دل چـو دلــداری ندیده
کُنه ناله چو غمـخواری رســیده
|
|
|
|
|
من با مِدادِ ارزو ، نقشش چو ماه می کشم ،
|
|
|
|
|
تا ريشه هست
جوانه بايد زد
|
|
|
|
|
هر لحظه گرفتار پریشانی خویشم
در خویش اسیرم من و زندانی خویشم
|
|
|
|
|
عبای شب همه یکدست تاریکی ست
درین روبنده بسته پیرِ شب هیچ روزنی نیست
همه گرگ است و کفتار است به صحر
|
|
|
|
|
مرغی ز قفس پر زد و زینجا به هوا رفت
|
|
|
|
|
چندی است که نیستی...و نگاهت را قرنطینه کردی
|
|
|
|
|
جهان دریا محبت ساحل اوست
دل دریا پر از موج و هیاهوست
خوشا عاشق که دائم رو به ساحل
سوارِ یک بَلَم
|
|
|
|
|
آلزایمرم که بیدار میشود
نمیدانم امروز، دیروز است!
یا که دیروز، فردا!!!
|
|
|
|
|
کم کم به این باور خواهی رسید
که جز خودت خودت نیستی
ادمها میایند و می روند
چه زود چه دیر
همه انها
|
|
|
|
|
عاقبت دیدی اسیر چشم شهلایت شدم
|
|
|
|
|
من آن اشکم، که ازچشــمِ تمامِ دَردها ریزد..........
|
|
|
|
|
چشم بر عکس قلم فاز حقایق دارد
بر فاش حقیقت ، قلمی قادر نیست
|
|
|
|
|
غصههایم جاریست
پای آن جوی که یادم دادی.
|
|
|
|
|
اگر از غصه بمیرید رواست
اگرم درد بگیرید رواست
|
|
|
|
|
من ابر ...
من تاریک !
ماه نمیتابد !
باغ تاریک...
|
|
|
|
|
من ز شهر بافق می گویم سخن...
|
|
|
|
|
ای سکّه چرا تو با رقیبم بنشینی/
عیبم کنی و پای صلیبم بنشینی
|
|
|
|
|
چشم ها پلی میان انسان و دنیا هستند....
|
|
|
|
|
ایزد چو گنه ناس خواهد بخشید
|
|
|
|
|
حسن تو خسته دلي6 بيش ديگران داري
چرا تو خسته دلي در خودت ، نهان داري
اگر زِ
|
|
|
|
|
بازیِ گُل یا پوچ نبود
گُل های بزرگی در قلبمان می کاشت
توپِ قرمز دو لایه
بازیِ "گل کوچک"
|
|
|
|
|
🍂🍂آن سبو بشکست وآن پیمانه ریخت!
رفته ای ، درانتظارم نیستی
|
|
|
|
|
کسی که تا سایه افکَنَد شب نمی کند غیرِ رم مجسّم
نگردَدَش ردّ پای ما در مسیر پر پیچ و خم مجسّم
|
|
|
|
|
زیرِ یک درخت توتی،
یه لوطی،
با سیبیلِ آویزون،
با یه هیبت وصفایی ،
حسابی میزونِ میزون
|
|
|
|
|
می شود در نفس ثانیه فهمید تو را
|
|
|
|
|
قدیما معلم بودم
کلمه میگفتم
برایم جمله میساختن...
|
|
|
|
|
جهان به کامِ فرومایگانِ زور و زر است
و عدّه ای که به نامند، در ثنا خوانی!
|
|
|
|
|
دریغا هرچه گفتم بی ثمر شد
|
|
|
|
|
به زنان و دخترانِ سرزمینم
|
|
|
|
|
این بار ازتو نمی نویسم....
همه ی دارایی دفترم شده تو....
شروع خنده هایم....مسبب گریه هایم....
همه
|
|
|
|
|
آمدی عشق همان دم که پریشان بودم
|
|
|
|
|
دل من بی دل و دل در دل تو رام نگشت
|
|
|
|
|
سحر در خواب می دیدم که تاریک است جهان ما
|
|
|
|
|
من قایقی سرگردان
دربرکه ی تفتیده ی خیال نیستم
|
|
|
|
|
میخک
آنکس که شد دلبند تو ،کی میرهد از بند تو
آشفته شد احوال دل ،با فتنه ی لبخند تو
برگرد تو پ
|
|
|
|
|
ای که باب الحوائجت خوانند
رو به درگاهت آمدیم آقا
|
|
|
|
|
ماههای من به یاد عشق تو
بدر و هلال میشوند
|
|
|
|
|
رد شده از سرنوشت، آمده از راه دور
خسته ز كردار زشت، قافله دزد شرور
گشته جهان كام او، ليك به فرما
|
|
|
|
|
زندگی بی نور چشمت بی گمان زیبا نباشد
|
|
|
|
|
آن کس که گرفتار غم یار نشد...
|
|
|
|
|
دوست داشتنت به کنار
تو خود الهه پرستشی👑💫
|
|
|
|
|
"کاش" ...
درختی ست بی ثمر
|
|
|
|
|
اگه یه روز ته بماندی ، قافله تره نبردش
نا امید نگرد زمستان، میشو با ماه های سردش
|
|
|
|
|
همه جا سایه ها نمایان شد
در ودیوار بهم پیوسته
همه جا غرق در سیاهی شد
|
|
|
|
|
زلف غزل شانه، دلم بی تاب کردی
با هرتغزل ، عاشقی را باب کردی
|
|
|
|
|
اصلاً تمام جهان تو،
زمان تو
زمین تو!
زمین و زمان که تو باشی،
|
|
|
مجموع ۱۲۳۵۷۹ پست فعال در ۱۵۴۵ صفحه |