محاوره گویی در غزل

محاوره گویی در غزل یکی از مشکلات و ایرادات مشهود در غزل های شاعران امروزی استفاده از واژگان محاوره ای در غزل کلاسیک می باشد.غزل های کلاسیک بر پایه ی اوزان دقیق عروضی سروده می شوند و اولین ایرادی که استفاده از واژگان محاوره ای به وجود می آورد تغییر وزن و تخریب آن است که سراینده با این تصور که سخاوت خواننده در خوانش بتواند این کوتاهی را جبران کند از کلمات محاوره ای استفاده میکند که بسیار جلوه ی بدی دارد.ایراد دوم نامانوس بودن واژگان می باشد.به طور مثال شاعری که از واژه ای مانند واسه به معنای برای در شعر کلاسیک در کنار واژگان ادبی و کتابی استفاده می کند فضای ناخشنودی را در ذهن و گوش خواننده و مخاطب ایجاد می کند.برای واژگان محاوره ای نمیتوان وزن مشخصی را در کنار واژگان کتابی و ادبی پیدا کرد و به همین دلیل شعر اصولا از نظر وزن می لنگد. به دوستانی که تمایل به استفاده از واژگان محاوره ای دارند پیشنهاد میکنم که در قالب ترانه شعر بسرایند. و عده ای هم به اشتباه استفاده از این کلمات را نو آوری در غزل و گاهی حتی آنرا غزل پست مدرن می دانند!! درحالیکه غزل پست مدرن اصولا چیز دیگری است و تعاریف دیگری دارد. که در پست آینده توضیح خواهم داد. غزل کلاسیک نیاز به دقت زیادی در وزن عروضی دارد. به همین دلیل به دوستان عزیز پیشنهاد میکنم از کلمات محاوره ای در قالب کلاسیک استفاده نکنند و جایگزین ادبی مناسبی را برای این واژگان پیدا کنند بادرود فاحه