نوشته های یک شب سرد

عجب روزگاری داریم ما آدما ..تا وقتی زنده هستی وسرحال وقبراق کسی سراغی ازت نمیگیره ..حتما باید مریض بشی تا کسی عیادتت بیاد ..باید واسه ات مشکلی پیش بیاد تا اسمت تو دهان همه فامیل بچرخه ..تو روزگار ما مرده آدم ارج وقربش بیشتره تا زنده آدم..گل وقتی طراوت داره وشادابی وشکوفه میده ما آدما دورش میچرخیم وبهش آب میدیم تا شکوفا بشه وازش مراقبت میکنیم اما همینکه پژمرده بشه دیگه ولش می کنیم ..برعکس این قضیه آدم تو جامعه ما وقتی میمیره واسه همه عزیز میشه و همه فقط از خوبیهات تعریف می کنند ..جالب تر اینکه هرکی از راه میرسه میگه خدا رحمتش کنه چه آدم نازنینی بود ..یکی میگه باور کنید خودش این اواخر خیلی مهربون شده بود انگار خدابیامرز میدونست وقت رفتنشه ..یکی میگه من چند وقت پیش خواب دیدم وحس میکردم وقت رفتنشه ..خلاصه هر کی یه حرفی میزنه وسریع همه سر مزارت جمع میشن وتا مراسم هفتم که تموم میشه برات خیرات میفرستند ..فکر کردی مردم واسه مرده گریه میکنند ..نه ..اگه مادرت گریه میکنه واسه اینه که فرزندش رو از دست داده ..اگه پدرت گریه میکنه واسه اینه که عصای دستش رو از دست داده ..اگه بچه ات گریه بکنه واسه اینه که باباش رو از دست داده ..واسه اینکه پشت وپناهش رو از دست داده ..اگه دوستت گریه میکنه واسه اینه که رفیق وهمدمش رو از دست داده ..هر کی گریه میکنه فکر میکنی وفکر میکنه واسه مرده گریه میکنه برعکس هرکی واسه خودش گریه میکنه چون چیزی رو از دست داده ..هیچکس جز خودت واسه خودت گریه نمیکنه ..هیچکس جز خودت هوای خودت رو نداره ..این خودتی که میتونی با رفتار وکردار شایسته واعمال نیک میتونی هوای آخرتت رو داشته باشی واگه گریه کردی از سر شوق باشه ..یادمون باشه آدمای زنده زیادی هستند که محتاج کمک ومهربونی ما آدما هستند ..نزاریم دیر بشه ...دنیاوزندگیش یه مدت کوتاهه وتموم میشه ..آدمای بد اگه تو این دنیا تنها نباشند حتما تو اون دنیا تنها میمونند ولی خوبا نه تو این دنیا ونه اون دنیا تنها نمیمونند چون مهربانی همراه همیشگی اونهاست ..خوبان آرام میایند وبیرنگ میمانند وبیصدا میروند ..
عبدالله خسروی(پسرزاگرس)