پست های وبلاگ

 

کویربی انتهایی که با بیشمار دانه ماسه شکل گرفته بود، تنِ تب دارِ زمین را میماند که انگار زیراشعه ی  خورشید جان میداد ، جان دادنی به زجر. با بادهای بی آرامشی که یک دم هم ، او را آرام نمیگذاشت . حرارت داغ و توانفرسای خورشید وباد موذیِ صحرا، آن بدن عریان ولو شده بر روی زمین را با شلاقی از خشم ، می آزرد و تنها نمیگذاشت تا لحظه ای در درد خود بیارامد . بگونه‌ای که حتی برای مردن نیز وقت نداشت

ساقه های تک درختهای زمختِ کوتاه ، بریان شده ولی  پا برجا و مقاوم و خستگی ناپذیر، گرچه  بندرت در آنهمه هیچستان دیده میشد ولی تنه های سیاهشان همچون  نیزه هایی فرورفته  در تن عریان زمین  را میماند وهمه اینها ، ضربه خور بادها وطوفانها و گردبادها.

و اینهمه درد ، براستحکامشان می افزود  که  در تبلور زندگئی اینچنینی ، جان سختی و روحی سخت تر و مقاوم تر را باید .

 

به این دلیل است که دشتهای پرگل و بوستانها و گلستانها ، گلها و نهالها وحتی درختان، چه زود در مقابل بادهایی بمراتب کم توان ترازآن میشکنند وبرزمین میافتند،چون عبورِگهگاه طوفان، ازمیانۀ اندام لطیفشان مجال زمخت شدن را از آنها گرفته و آنها که به آرامش خو کرده اند همیشه ضعیفترند.

 

کویر قرنهاست که در زیر آنهمه تازیانه طبیعت هنوز نمرده و زنده است.

درمیان  آنهمه خشونت طبیعت  چنان قوی شده  که حتی  آنهمه  طوفانِ شن ، چشمهای  کهن اش را  نیز نمی آزارد و آموخته  که حال که مشیت اش ، بودن در آن  سختزارهاست  پس چه بهتر که پرصلابت تر جلوه  کند ، اگرچه از دور، جسدی درحال احتضار را مانَد .

 

بهمن بیدقی