سایت شعرناب محیطی صمیمی و ادبی برای شاعران جوان و معاصر - نقد شعر- ویراستاری شعر - فروش شعر و ترانه اشعار خود را با هزاران شاعر به اشتراک بگذارید

منو کاربری



عضویت در شعرناب
درخواست رمز جدید

اعضای آنلاین

معرفی شاعران معاصر

انتشار ویژه ناب

♪♫ صدای شاعران ♪♫

پر نشاط ترین اشعار

حمایت از شعرناب

شعرناب

با قرار دادن کد زير در سايت و يا وبلاگ خود از شعر ناب حمايت نمایید.

کانال تلگرام شعرناب

تقویم روز

پنجشنبه 9 فروردين 1403
    19 رمضان 1445
    • ضربت خوردن حضرت علي عليه السلام، 40 هـ ق
    Thursday 28 Mar 2024
      به سکوی پرتاب شهرت و افتخار ،نجابت و اقتدار ... سایت ادبی شعرناب خوش آمدید مقدمتان گلباران🌹🌹

      پنجشنبه ۹ فروردين

      پست های وبلاگ

      شعرناب
      بخشش
      ارسال شده توسط

      م فریاد(محمدرضا زارع)

      در تاریخ : دوشنبه ۱۳ آبان ۱۳۹۸ ۲۰:۰۰
      موضوع: آزاد | تعداد بازدید : ۱۳۱۸ | نظرات : ۶

      قبرستان مملو از افرادي بود كه براي مراسم خاكسپاري همسرم آمده بودند. مراسم خاكسپاري هنرمندي محترم و دوست داشتني كه مردم داري اش زبانزد خاص و عام بود و همه از معلمين مدارس و مسئولين آموزش و پرورش گرفته تا مردم عادي خود را موظف به شركت در اين مراسم مي دانستند. من در حالي كه عينك سياهي به چشم داشتم با كت و شلواري اتو كشيده و پيراهني سفيد و تميز و كفشهايي كه به دقت واكس زده بودم و در آفتاب ظهر پاييزي خوش مي درخشيد درست بالاي قبر همسرم ايستاده بودم و از شركت كنندگاني كه لحظه به لحظه تسليت مي گفتند با بي حوصلگي وفقط با اشاره ي سر و لبخند تشكر مي كردم. روز قبل از فوت همسرم يعني وقتي ديگر نفسش به شماره افتاده بود و مطمئن شده بودم سرطاني كه در چند ماه گذشته گريبانش را گرفته به زودي و ظرف يكي دو روز آينده او را از پاي در خواهد آورد پس از سالها و البته با بدجنسي حساب شده اي ريشم را تراشيده بودم و سبيل پرپشت و بلندي گذاشته بودم تا اين تغيير ظاهري به خصوص براي بستگان او بيشتر به چشم بيايد. در واقع بيشتر شبيه كسي بودم كه به مراسم عروسي آمده است و همين موضوع باعث شده بود تا اقوام نزديك همسرم مدام با نگاههاي سرزنش آميز وراندازم كنند. البته حق هم داشتند ولي من كه هفده سال تمام، تنفرها و بي احترامي هاي همسرم را به اميد چنين روزي تحمل كرده بودم نمي توانستم جور ديگري رفتار كنم. از اين كه بعضي از افراد حاضر در مراسم، از همسرم شراره به نيكي ياد مي كردند ابتدا تعجب مي كردم ولي بعد در دلم به آنها مي خنديدم. جمعيت سوگوار را افرادي فريب خورده و ساده لوح مي پنداشتم كه حس انسان شناسي خود را به دليل غوطه ور شدن در ظاهرسازي ها و رياكاريها از دست داده اند. شناختي كه من از شراره داشتم با شناختي كه ديگران از او داشتند زمين تا آسمان فرق مي كرد. بي صبرانه مشتاق بودم تا جسد را به خاك بسپارند و مراسم پايان يابد و از كساني كه با شيونها و غش و ضعفهاي خود روند خاكسپاري را كند مي كردند اصلاً خوشم نمي آمد. تنها كسي كه تمام تلاشم را به كار گرفتم و موفق هم شدم كه آرامش كنم دختر پانزده ساله ام شيوا بود. شانه هايش را در دستهايم گرفتم و او را به ياد اين موضوع انداختم كه مرگ حق است و همه ي ما روزي به همان جايي خواهيم رفت كه مادرش رفته است بنابراين بايد صبور باشد و تسليم زندگي بدون مادرش شود.
      بالاخره مراسم تدفين به پايان رسيد و من همانطور كه با خودم عهد بسته بودم، بدون اينكه براي آرامش شراره دعايي بكنم و يا حتي يك بار عبارت «خدا بيامرزدش» يا «خدا رحمتش كند» را به زبان بياورم همراه با دخترم شيوا از قبرستان خارج شدم و به بهانه ي كسالت شيوا از شركت در مراسم ناهار بعد از تدفين سر باز زدم و يك راست به خانه رفتيم. دقايقي بعد خانم همسايه كه صداي اتومبيل ما را شنيده بود آمد و پسرم رضا را تحويل داد. رضا چهار ساله بود و من ترجيح داده بودم كه به جاي شركت در مراسم خاكسپاري مادرش چند ساعتي نزد همسايه بماند و با پسر آنها كه تقريباً همسن و سال خودش بود بازي كند.
      براي ناهار سفارش پيتزا داده بودم. تلويزيون را روشن كردم و روي مبل لم دادم و مشغول جستجو در كانالهاي تلويزيون شدم و روي كانالي كه موسيقي تند و نشاط آوري پخش مي كرد متوقف شدم. شيوا از اتاقش بيرون آمد. قيافه ي سرزنش آميزي به خود گرفته بود ولي پيش از آن كه چيزي بگويد من پيشدستي كردم و با لحني كه شادي و سرزندگي از آن مي باريد با صداي بلند گفتم:
      - زندگي جريان دارد... نبايد مغلوب غم و افسردگي بشيم... تازه شايد اينجوري روح مامانتون هم شاد بشه!
      سپس برخاستم و دست رضا را گرفتم و شروع به رقصيدن كرديم. چيزي نگذشت كه شيوا هم به ما پيوست و هرسه مشغول رقصيدن شديم. دقايقي بعد وقتي ديدم كه شيوا دست برادرش را در دست گرفته و مي رقصند و اثري از غم و ناراحتي در چشمهايشان ديده نمي شود حسابي خوشحال شدم و خوش باورانه به خودم وعده ي يك زندگي سراسر خوشبختي و شادي را دادم غافل از اين كه در اقيانوس زندگي باد سرنوشت هميشه موافق نيست.
      ***
       
      مراسم خاكسپاري حسابي خسته ام كرده بود بنابراين تصميم گرفتم همان سر شب بخوابم ولي پيش از اين كه به رختخواب بروم پدر شراره تلفن زد تا ببيند براي مراسم شب اول قبر همراه او و يكي دو نفر ديگر به قبرستان مي روم يا نه، من هم مؤدبانه جوابش را دادم و گفتم كه خودشان مي دانند كه من اعتقادي به اين چيزها ندارم و بهتر است كه بدون من بروند. پدر شراره هم كه كمابيش اخلاق مرا مي دانست بدون هيچ اصراري خداحافظي كرد. گوشي تلفن را كه گذاشتم واقعه ي مرگ شراره را در ذهنم مرور كردم و بي اختيار لبخندي بر روي لبهايم نقش بست. به خودم گفتم:
      - شراره مرده و پرونده ي جفاكاريهاش هم بسته شده، حتماً به زودي مجازاتهاش شروع ميشه...
      سپس پوزخندي زدم و ادامه دادم:
      - شايد هم تا حالا شروع شده باشه!
      و با اين افكار شيرين كه خوشحالي زايدالوصفي را در من به وجود آورده بود به رختخواب رفتم. گيج خواب بودم ولي دلم نمي آمد بخوابم. حال محكوم به حبس ابدي را داشتم كه ناگهان مورد عفو قرار گرفته باشد. غرق خيالات خوشي شدم كه در زمان حيات شراره كوچكترين روزنه اي به آن نداشتم. يك زندگي آرام و بدون اضطراب، غذاي مورد علاقه، پيك نيك، بيليارد، مسافرت، شادي و مهمتر از همه صبحانه. دلم براي يك صبحانه لك زده بود. حدود پانزده سال بود كه صبحانه نخورده بودم و اين موضوع كم كم داشت به يك عقده ي ناگشودني تبديل مي شد ولي خوشبختانه اكنون روزنه ي اميدي پيدا شده بود. مي توانستم همين فردا صبح آفتاب نزده بدون هيچ مزاحمي بروم بيرون و با يك قابلمه كله پاچه ي هوس انگيز كه چشمهاي شهلا و زبان بي آزارش دل آدم را مي برد به خانه برگردم، فردا صبح هم كره و مربا، پس فردا هم سرشير با نان تازه ... خدايا! يعني ميشه آدم اينقدر خوشبخت باشه؟!...
      خواب، كم كم داشت مرا مي ربود. حس كردم كسي با پتك به سرم مي كوبد. چندين بارشقيقه هايم به شدت درد گرفت و آرام شد ناگهان يك لحظه احساس كردم روي زمين شناور شده ام. ترس مبهمي وجودم را فرا گرفت.براي اين كه هوشياري خودم را بيازمايم روي تخت نشستم و نگاهي به اطراف انداختم. همه چيز سر جاي خودش بود بنابراين دوباره خودم را طاقباز روي تخت رها كردم ولي به محض اين كه سرم به بالش رسيد از گوشه ي چشم ديدم كه چيزي در كنج اتاق تكان خورد. به آرامي سرم را برگرداندم و هاله ي سفيدي ديدم. ابتدا فكر كردم انعكاس نور چراغهاي كوچه است ولي اشتباه مي كردم زيرا هاله ي نور لحظه به لحظه غلظت بيشتري يافت و به سرعت تبديل به شبح يك انسان شد. شبحي سفيد پوش كه در ارتفاع نيم متري از سطح زمين ايستاده بود. چهره اش چندان مشخص نبود و به سختي مي توانستم اجزاء صورتش را تشخيص دهم ولي جهت قرار گرفتن سر و بدنش طوري بود كه انگار مرا مي نگرد. عرق سردي روي بدنم نشست و سمتي از صورتم كه رو به شبح قرار داشت شروع به مور مور شدن كرد با اين حال خودم را جمع و جور كردم و با لحني محكم پرسيدم:
      - تو كي هستي؟
      انتظار پاسخي از جانب شبح را نداشتم ولي پرسيدن اين سؤال اعتماد به نفسم را آن قدر زياد كرد كه با دقت بيشتري به شبح خيره شدم تا شايد بتوانم او را بشناسم اما شبح به سرعت از پيش چشمانم محو شد و هرچه اطراف را نگريستم اثري از او نيافتم. لحظاتي به سكوت گذشت ولي درست همان لحظه كه من از يافتن شبح نااميد شده بودم گوشم شروع به خارش كرد و به دنبال آن صدايي سرد و نتراشيده در حالي كه سعي مي كرد تا حد ممكن كوتاه و پنهاني باشد گفت: شراره!
      با شنيدن اسم شراره آن هم با آن صداي ترسناك به سرعت از جا پريدم و چراغها را روشن كردم. در روشنايي چراغها نه خبري از شبح بود و نه از صداي او و من بهتر مي توانستم بخوابم...
       
      مرد لحظاتي سكوت كرد سپس به دنبال آهي عميق كه بيشتر شبيه فوت كردن شمعهاي روي كيك تولد بود، سرش را بالا آورد و بدون مقدمه گفت: ببخشيد خانوم دكتر!... ميشه يه نخ سيگار بهم بديد؟
      خانم دكتر كه انگار منتظر چنين درخواستي بود بلافاصله از پاكت سيگاري كه روي ميزش بود دو نخ سيگار بيرون آورد و آتش زد. يكي از آن ها را به مرد داد و يكي هم براي خودش برداشت. مرد با حرص و ولع تمام، چند پك عميق به سيگارش زد. همزمان با اين پكهاي عميق، يكي ازنظافتچي هاي تيمارستان كه مرد ميانسالي بود تي كشان رد شد و با لبخند تمسخرآميزي گفت: داداش!... يه نخ از سيگارات هم بده ما بكشيم!
      مرد بدون كوچكترين توجهي به نظافتچي، رو به خانم دكتر كرد و با خجالت گفت: ببخشيد خانوم دكتر!... جسارته... اين سيگار يه كم براي شما سنگين نيست؟
      اما پيش از آن كه خانم دكتر پاسخي بدهد ادامه داد: راستش!... يكي از مشكلات من و شراره سر همين سيگار بود... شراره بيشتر شبا خونه نبود... يه شبم كه بود اونقدر بوي سيگار مي داد كه احساس ميكردم بغل يه راننده تريلي خوابيدم... وقتي هم بهش ميگفتم، داد و بيداد راه مينداخت و كلي فحش و ناسزا بارم ميكرد... دست آخر هم بالشمو پرت ميكرد توي هال و مي گفت: برو گمشو توي هال بخواب! مجبور نيستي بغل يه راننده تريلي بخوابي!...
      خانم دكتر با لحن سردي حرفهاي مرد را قطع كرد و و گفت: خب!... داشتي ميگفتي شبح اونو ديدي.
      مرد با اشتياق گفت: آره... آره... البته فقط اون شب نبود. تقريبا هر شب اون به يه نحوي حضورشو به رخم ميكشيد و مزاحمم ميشد... اولش فكر كردم فقط قصد ترسوندن منو داره  ولي بعد از هف هش ده شب، يه دفعه شروع به حرف زدن كرد!
      خانم دكتر با اشتياق پرسيد: خب!... چي ميخواست؟... منظورم اينه كه چي ميگفت؟
      -        گفت: بايد منو ببخشي!
      -        بايد؟
      -        بله!... دقيقا گفت: بايد!
      -        خب!... بعدش؟
      -        هيچي... من زير بار نرفتم كه ببخشمش... اونم آزار و اذيتاشو هي بيشتر و بيشتر كرد طوري كه ديگه شبا من و بچه هام از دستش آسايش نداشتيم: ميومد توي اتاقم و وسيله ها رو اين ور و اون ور پرت ميكرد و شكستني ها رو ميشكست... ولي وقتي بچه ها سر و صداها رو ميشنيدن و ميومدن، فقط من توي اتاق بودم و وسيله هاي  شكسته  يا به هم ريخته...
      مرد آهي كشيد و ادامه داد: هيچكس هم حرف منو در مورد روح شراره باور نمي كرد... بالاخره هم بچه ها با كمك دائيشون منو آوردن اينجا...
      خانم دكتر با لحني دوستانه و در عين حال تحكم آميز گفت: بهتره ببخشيش!... هم خودت به آرامش مي رسي... هم اون.
      مرد معترضانه گفت: ولي خانوم دكتر! شما اونو نمي شناسيد... اولا كه اون يه زنه(البته ببخشيد!) و ثانيا هفده سال زن من بوده و خوب مي دونم وقتي خرش از پل بگذره، در خراب كردن پل، ترديدي به خودش راه نميده.
      خانم دكتر با تعجب پرسيد: پل؟
      -        منظورم اينه كه من تا وقتي زنده ام كه اونو نبخشيده باشم... اون به بخشش من احتياج داره و به محض اين كه ببخشمش دخلمو مياره!
      خانم دكتر از جا برخاست و در حالي كه از اتاق بيرون مي رفت گفت: از من گفتن بود... خودت مي دوني!... فعلا خداحافظ!
      مرد بلافاصله به دنبال خانم دكتر رفت ولي ناگهان شبح شراره در آستانهء در ظاهر شد و داد و فريادهاي مرد، دو پرستار مرد قوي هيكل را متوجه او كرد. يكي از آنها با سرعت و خشونت بازوي مرد را گرفت و داد زد: بدو يه (هالوباي) بيار وريدي بهش بزن!... يه (دپاكين 500) هم بنداز توي حلقش!...
      مرد دقايقي پس از تزريق آمپول و خوردن قرص آرام شد. بلافاصله خانم دكتر هم بازگشت و با لبخندي كه بيشتر شبيه پوزخند بود گفت: تصميمت عوض نشد؟
      مرد با بي حالي گفت: نمي دونم... ديگه خسته شدم... ديگه توان ندارم... فكر كنم بايد ببخشمش... آره مي بخشمش... مي بخشمش... مي بخشمش...
      ***
      صبح روز بعد جسد بيجان مرد را در حالي كه صورتش كبود شده بود و آثار فشار انگشتان بر روي گردنش به چشم مي خورد در گوشه ي حياط تيمارستان پيدا كردند. تصاوير ضبط شده ي دوربين هاي محوطه ي تيمارستان هم نتوانست در يافتن رد پايي از هيچ انسان يا حيواني در اطراف متوفي كمكي بكند... و پرونده مرگ مشكوك آسايشگاه رواني بوستان با رضايت فرزندان متوفي بسته شد.
      (از هیچ تا خودآ- م. فریاد- انتشارات نگار تابان- تهران 1397)

      ارسال پیام خصوصی اشتراک گذاری : | | | | |
      این پست با شماره ۹۴۹۶ در تاریخ دوشنبه ۱۳ آبان ۱۳۹۸ ۲۰:۰۰ در سایت شعر ناب ثبت گردید

      نقدها و نظرات
      شعله(مریم.هزارجریبی)
      دوشنبه ۱۳ آبان ۱۳۹۸ ۲۰:۱۶
      خندانک خندانک
      درود استاد
      خیلی جالب در عین حال ترسناک بود یک وقتهایی مردم میگن داستان ها روایت یک قصه از یک زندگی واقعی هستند.اگر چنین چیزی حقیقت داشته باشه واقعا هولناکه.
      خیلی داستان خواندنی بود
      م فریاد(محمدرضا زارع)
      دوشنبه ۱۳ آبان ۱۳۹۸ ۲۰:۴۱
      درود شاعربانو خندانک
      ممنون از انرژی مثبتتون خندانک
      همه داستانها ریشه در واقعیت داره حتی هری پاتر خندانک
      ولی همه داستانها نقش اولش خود نویسنده نیست خندانک
      شاد باشید خندانک
      سیده نسترن طالب زاده
      سه شنبه ۱۴ آبان ۱۳۹۸ ۲۳:۰۱
      درودتان جناب زارع گرامی
      بسیار نیک
      حالات یک بیمار مبتلا به شیزوفرنی را بسیار ماهرانه و ذکاوتمندانه در داستان گنجانده اید ..
      این بیماران دارای قدرت تخیل بالا و توان ریاضیاتی فوق العاده هستند و عموما تا پایان زندگی باید تحت مراقبت باشند..متاسفانه فرهنگسازی خاصی میطلبد بهبود سطح زندگی این افراد و خانواده هایشان در ایران .. سپاسگزارم از توجهی که حتی به صورت ضمنی در این مورد مبذول داشته اید
      مورد دیگر که در این داستان جالب بود .. نفرت عمیق نسبت به همسرست ;چرا که نقش اول داستان در چهار سال گذشته پدر شده بود لذا لزوما مرگ همسر بایستی به صورت یک فقدان مینیمم باعث تالم روحی او میشد ..این تناقض عاطفی نشات گرفته از یک بیماری روحی میتواند باشد..
      و در پایان مرگ فرد بیمار به گونه ای مرموز نشان داده شده است البته من به موارد متافیزیکی اثر توجه نمیکنم چرا که رابطه ای خاص بین سکته ی قلبی و این بیماری در مبتلایان به تازگی رویت شده است
      که اتفاقا از موارد پژوهشی همسرم در دانشکده ی چاریته بود ..

      بسیار خوب بود ..درود بر شما
      م فریاد(محمدرضا زارع)
      چهارشنبه ۱۵ آبان ۱۳۹۸ ۰۰:۱۸
      درود خانم طالب زاده گرامی خندانک
      سپاس از توجهتون و نظر ارزشمندتون خندانک
      سعی کردم توی این داستان با توجه به زمینه های ذهنی و باور خواننده، هر دو جنبه یعنی هم جنبه ی روانشناختی و هم جنبه ی متافیزیکی به انتخاب و اختیار او قابل برداشت باشه. درواقع تشخیص واقعی یا توهم بودن این ادراکات در افرادی با این تظاهرات رفتاری هنوز هم بصورت قطعی لااقل در تمام نمونه ها دشواره، چون در مواردی دیده شده که این ادراکات توسط افراد دیگه هم همزمان درک میشه و این قضاوت رو دشوار میکنه.
      ولی خب میشه گفت در بیشتر موارد چنین رفتارهایی همونجوری که شما هم فرمودین ناشی از روان گسیختگی و اختلالات روانی از جمله اسکیزوفرنی هست که معضلات خانوادگی و اجتماعی و رواج مواد مخدر و توهم زا نقش زیادی در شیوع روزافزون اون داره متاسفانه.
      باز هم سپاسگزارم بخاطر حضورتون خندانک
      شاد باشید خندانک
      مجتبی شفیعی (شاهرخ)
      چهارشنبه ۱۵ آبان ۱۳۹۸ ۰۹:۰۴
      بوی نم می اید.
      سلام
      داستانتان چقدر جالب بود . توهمی زیبا در دنیایی بین واقعیت و خیال.
      من که همیشه از این دنیا ها میترسم...و راستش را بخواهی با وجود اینکه معتقدم به روند تکامل روح ولی به نظرم از یک ظرف به ظرفی دیگر منتقل شدنش غیر ممکن است و رویت ان در در جهان خواب و خیال است و توهم .
      داستانتان من را کم کم دارد کتاب خون میکند . افرین
      شعری داشتم که فکر کنم در جوانی بود خیلی شبیه داستانتان برایتان میفرستم.
      ........................................................
      بوی نم بوی جسد میاید
      ......
      شیشه پنجره تاول دارد.
      دود اول برود
      فحشها بعد بیایند داخل.
      کام های سرطانی زغال
      زاغ دودی جلد است.
      همه چیز میچرخد
      می خوابم
      ...
      وای چشم تو هنوزم ابی است
      دست دلواپس من
      عمق زیبا شدنت
      طپش قلب و سلام
      همه اینجا هستند
      چقدر کوتاه است
      ...
      دست سرخ منقل
      خلط دارم امشب.
      نعشه گی دور سرم می چرخد.
      سرخیت را بردار
      عاشق زردی سر پا هستم.
      انتخابات چقدر نزدیک است
      پول و کوه و دریا
      همه را باید خورد.
      دست دیوار اتاق از سر من خسته شده
      می خوابم
      ...
      رقص و دلواپسی و شرم .
      : سلام .
      می خندی
      خسته ام .میدانی ؟:
      می خندی
      اخرین دیدار است .:
      و تو می خندی باز
      ...
      به کلاغ شک دارم
      بوی دیوار گرفته پرهاش.
      چقدر اینجا دود است.
      یک سرنگ
      غرق هوای تازه
      10 سی سی .......
      ...
      چقدر پر حرف است مگس بی ناموس
      لیز خورده پایش
      همه چیز می چرخد
      به کلاغ شک دارم
      شک کردم
      شک
      چشم را میبندم
      ...
      بوی نم
      بوی جسد می اید
      .
      .
      شاخ نبات
      فاتحه میخواند
      (با عرض معذرت بابت سیاهی شعرم) خندانک خندانک خندانک خندانک خندانک خندانک خندانک خندانک خندانک خندانک خندانک
      م فریاد(محمدرضا زارع)
      چهارشنبه ۱۵ آبان ۱۳۹۸ ۱۱:۴۴
      سلام استاد شفیعی عزیز خندانک
      ممنون بخاطر حضور پرمهرتون
      عجب شعر زیبایی! چه فضاسازی استادانه ای خندانک خندانک خندانک
      سطر سطرش قابل تامله، چندین بار شعر زیباتون رو خوندم، پر از تعابیر بکر و اندیشمندانه خندانک
      فضاسازی و پیوستگی و ارتباط طولی شعر اونقدر قوی بود که وقتی میخوندمش انگار دارم یه فیلم کوتاه و کامل می بینم خندانک
      باز هم ممنون بخاطر حضور ارزشمندتون استاد خندانک
      شاد باشید خندانک

      تنها کابران عضو میتوانند نظر دهند.



      ارسال پیام خصوصی

      نقد و آموزش

      نظرات

      مشاعره

      کاربران اشتراک دار

      محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
      کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست .
      استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
      1