سایت شعرناب محیطی صمیمی و ادبی برای شاعران جوان و معاصر - نقد شعر- ویراستاری شعر - فروش شعر و ترانه اشعار خود را با هزاران شاعر به اشتراک بگذارید

منو کاربری



عضویت در شعرناب
درخواست رمز جدید

اعضای آنلاین

معرفی شاعران معاصر

انتشار ویژه ناب

♪♫ صدای شاعران ♪♫

پر نشاط ترین اشعار

حمایت از شعرناب

شعرناب

با قرار دادن کد زير در سايت و يا وبلاگ خود از شعر ناب حمايت نمایید.

کانال تلگرام شعرناب

تقویم روز

جمعه 10 فروردين 1403
  • همه پرسي تغيير نظام شاهنشاهي به نظام جمهوري اسلامي ايران، 1358 هـ‌.ش
20 رمضان 1445
  • شب قدر
Friday 29 Mar 2024
    به سکوی پرتاب شهرت و افتخار ،نجابت و اقتدار ... سایت ادبی شعرناب خوش آمدید مقدمتان گلباران🌹🌹

    جمعه ۱۰ فروردين

    پست های وبلاگ

    شعرناب
    دسته گلی به آب داده شده
    ارسال شده توسط

    ابراهیم حاج محمدی

    در تاریخ : شنبه ۲۱ فروردين ۱۴۰۰ ۰۴:۰۳
    موضوع: آزاد | تعداد بازدید : ۱۱۸۵ | نظرات : ۵۱


    {{ثبت ابداع قالب شعری جدید در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی}}
    چندی است که فردی بنام 《بهنام حیدری فخر》 با درج مقالاتی متعدّد در برخی وبسایت های ادبی  و دیگر فضاهای مجازی، مدّعی است که به ابداع  و آفرینش قالب شعری جدیدی توفیق یافته است و آن را به  ثبت ادبی و هنری بخش مالکیت فکری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی جمهوری اسلامی ایران نیز رسانده است . مشار الیه که به گواهی آثاری که از خود بر جای گذاشته است با علم عروض بالکل بیگانه است  و میزان آگاهی اش از دیگر علوم و فنون ادبی از معلومات دانش آموزان مقطع متوسطه تجاوز نمی کند، چرا که حتی بک موردِ عاری از حشو و ضعف تالیف در میان  آثار {{اشعار و تصانیف و ترانه ها}} یی که از خود بر جای نهاده است پیدا نمی توان کرد، نام قالب شعری ابداعی خود را 《تُرنج》 نهاده است و اینگونه آن را تعریف کرده است: 
    [[ این قالب جدید شعری نسبت به سایر قالب های فاخر ایرانی ،آهنگین و موزون تر است و در توصیف های ادبی و عاشقانه و احساسی، کارایی زیاد و عمیقی دارد و به نحوی ابداع شده تا در اجرای آواز سنتی و تصنیف ها بکارگیری شود ، در هر مصرع قافیه دارد و قافیه از اولین مصرع تا آخرین بیت تکرار میشود و با همه ی اوزان عروضی شعری و وزن ریتمیک و متریک مطابقت میکند. قالب شعری ترنج که دارای شکل و ظاهر نوینی است و در بکارگیری قافیه در تمام مصرع ها دارای نوآوری است از چهار چوب و اصول اشعار کلاسیک عرصه ادبی و هنری فارسی بهره‌مند است و از نظر تکنیک موسیقی درونی شعری و آوایی هم با سایر قالب ها تفاوت هایی دارد که میتواند به عنوان شکلی نوین و البته دارای پشتوانه علمی و هنری ویژه و قدرتمند در عرصه ی ادبی جلوه گر شود]]*
    نمونه ای از قالب شعری ابداعی جناب آقای بهنام حیدری فخر که میزان تسلط وی را به علم عروض و دیگر فنون و صنایع ادبی بخوبی آفتابی می کند از این قرار است :
    خـدایـا ایـن جـمـاعـت دون و پسـتند
    بـه ظاهـر عـهـد و پیمان با تـو بستند
    نـمـک خـوردنـد نمـکـدان را شکسـتند
    طـنــــاب مـهــربــانــــی را گـسـسـتند
    گَهـی هوشند و گاهـی هم کـه مستند
    کـلـیسـا ،خـانـقـه ،مـسـجـد نشســتند
    هزاران کیش و صد ها پیشه جستند
    کــه گــویــا مـثـــل آن روز نخـســتند
    اگر شیطان نییند پس گو چه هستند
    کـه هـر لـحـظـه بـغـیر از تـو پرسـتند**
    ضمنا مبتکر این قالب شعری جدید گفته است که : [[ از همه دوستان و اساتید بزرگوار تقاضا دارم از قالب ترنج در اشعارشان استفاده کنند تا به مرور زمان این سبک جدید در ادبیات جایگاه خود را پیدا کند.]]***
    حال آنکه بیش از  هزار سال قبل سروده ای [[تمام مطلع]] که مبتکر و مبدع ادبی روزگار ما نام [[ ترنج]] بر آن نهاده است توسط رودکی سروده شده است. سروده ی ذیل هم به رودکی نسبت داده شده است و هم به امیر معزی:
    بیار آن می که پنداری روان یاقوت نابستی
    و یا چون برکشیده تیغ پیش آفتابستی
    بیا کی گویی: اندر جام مانند گلابستی
    به خوشی گویی: اندر دیدهٔ بی‌خواب خوابستی
    سحابستی قدح گویی و می قطرهٔ سحابستی
    طرب، گویی، که اندر دل دعای مستجابستی
    اگر می نیستی، یکسر همه دل ها خرابستی
    اگر در کالبد جان را ندیدستی، شرابستی
    اگر این می به ابر اندر، به چنگال عقابستی
    ازان تا ناکسان هرگز نخوردندی صوابستی
      بر اساتید و فرهیختگان عرصه ادبیات پوشیده نیست که رودکی سمرقندی زاده ی  ۴ دی ۲۳۷ خورشیدی،  ۲۵ دسامبر ۸۵۸ (میلادی) ۱۱ رمضان ۲۴۴ (قمری) وامیر ابوعبدالله محمد پسر عبدالملک مُعِزّی نیشابوری زاده ی ۴۳۹ (قمری)/۱۰۴۸ میلادی است.
    همچنین از ابوالمجد مجدود بن آدم سنایی غزنوی یا حکیم سنایی (۴۷۳–۵۴۵ قمری)، بیش از ده غزلِ 《 تمام مطلع》
    بر جای مانده است که ذکر نمونه ای از آن خالی از لطف نیست: 
    اگر در کوی قلاشی مرا یکبار بارستی
    مرا بر دل درین عالم همه دشخوار خوارستی
    ار این ناسازگار ایام با من سازگارستی
    سرو کارم همیشه با می و ورد و قمارستی
    اگر نه محنت این نامساعد روزگارستی
    مرا با زهد و قرایی و مستوری چکارستی
    اگر در پارسایی خود مرا او را دوستارستی
    سنایی را به ماه نو نسیم نوبهارستی
    هرانکو در دلست او را کنون اندر کنارستی
    دلش همواره شادستی و کارش چون نگارستی
    دلیل صدق او دایم سنایی را بهارستی
    نهان وصل او دایم بر او آشکارستی
    اگر از غم دل مسکین عاشق را قرارستی
    جهنم پیش چشم سر سریر شهریارستی
    گل از هجران اقطارش میان کارزارستی
    دل از امید دیدارش میان مرغزارستی
    مرا هفتم درک با او بدان دارالقرارستی
    سماوات العلی بی او حمیم هفت نارستی
    چرا گویی سنایی این گر او را خود شکارستی
    ز دست سینهٔ کبک دری او را در آرستی
    اگر شخص سنایی را جهان سفله یارستی
    چو دیگر مدبران دایم به گردون بر سوارستی
     از این گذشته اکثر ترجیعات فرخی سیستانی که زاده ی سال سیصد و هفتاد هجری قمری است 《تمام مطلع》 سروده شده است از جمله این ترجیع: 
    زباغ ای باغبان ما را همی بوی بهار آید
    کلیدباغ ما را ده که فردامان به کار آید
    کلید باغ را فردا هزاران خواستار آید
    تو لختی صبر کن چندانکه قمری بر چنار آید
    چواندر باغ تو بلبل به دیدار بهار آید
    ترا مهمان ناخوانده بروزی صد هزار آید
    کنون گر گلبنی را پنج شش گل در شمار آید
    چنان دانی که هر کس را همی رو بوی بارآید
    بهار امسال پنداری همی خوشتر ز پار آید
    ازین خوشتر شود فردا که خسرو از شکار آید
    بدین شایستگی جشنی بدین بایستگی روزی
    ملک را در جهان هر روز جشنی باد و نوروزی

    کنون در زیر هر گلبن قنینه در نماز آید
    نبیند کس که از خنده دهان گل فراز آید
    زهر بادی که برخیزد گلی با می به راز آید
    به چشم عاشق از می تابه می عمری دراز آید
    به گوش آواز هر مرغی لطیف و طبعساز آید
    به دست می زشادی هر زمان ما را جواز آید
    هوا خوش گردد و بر کوه برف اندر گداز آید
    علمهای بهاری از نشیبی بر فراز آید
    کنون ما را بدان معشوق سیمین بر نیاز آید
    به شادی عمر بگذاریم اگر معشوق باز آید
    بدین شایستگی جشنی بدین بایستگی روزی
    ملک را در جهان هر روز جشنی بادو نوروزی

    زمین از خرمی گویی گشاده آسمانستی
    گشاده آسمان گویی شکفته بوستانستی
    به صحرا لاله پنداری ز بیجاده دهانستی
    درخت سبز را گویی هزار آوا زبانستی
    به شب در باغ گویی گل چراغ باغبانستی
    ستاک نسترن گویی بت لاغر میانستی
    درخت سیب ار گویی زدیبا طیلسانستی
    جهان گویی همه پروشی وپر پر نیانستی
    مرا دل گر نه اندر دست آن نامهربانستی
    به دو دستم بشادی بر، می چون ارغوانستی
    بدین شایستگی جشنی بدین بایستگی روزی
    ملک را در جهان هر روز جشنی بادو نوروزی

    دلا باز آی تا با تو غم دیرینه بگسارم
    حدیثی از تو بنیوشم نصیبی از تو بردارم
    دلا گرمن به آسانی ترا روزی به چنگ آرم
    چو جان دارم ترا زیرا که بی تو خوارم وزارم
    دلا تا تو زمن دوری نه درخوابم نه بیدارم
    نشان بیدلی پیداست از گفتار و کردارم
    دلا تا تو زمن دوری ندانم بر چه کردارم
    مرا بینی چنان بینی که من یکساله بیمارم
    دلا با تو وفا کردم کزین بیشت نیازارم
    بیا تا این بهاران را به شادی باتو بگذارم
    بدین شایستگی جشنی بدین بایستگی روزی
    ملک را در جهان هر روز جشنی بادو نوروزی

    چه کرد آن سنگدل باتو به سختی صبر چون کردی
    چرا یکبارگی خود را چنین خوارو زبون کردی
    چنین خو داشتی همواره یا این خو کنون کردی
    دوبهر از خویشتن بگداختی یک بهره خون کردی
    نمودی خوار خود را و مرا چون خود زبون کردی
    ترا هر چند گفتم کم کن این سودا فزون کردی
    نخستم برگراییدی و لختی آزمون کردی
    چو گفتم هر چه خواهی کن فسار از سر برون کردی
    برفتی جنگجویی را سوی من رهنمون کردی
    چو گل خندنده گشت ای بت مرا گرینده چون کردی
    بدین شایستگی جشنی بدین بایستگی روزی
    ملک را در جهان هر روز جشنی باد و نوروزی

    ترا گرهمچنین شاید بگوی آن سرو سیمین را
    بگوی آن سرو سیمین رابگوی آن ماه و پروین را
    بگو آن توده گل را بگو آن شاخ نسرین را
    بگو آن فخر خوبان را نگار چین و ماچین را
    که دل بردی و دعوی کرده ای مرجان شیرین را
    کم از رویی که بنمایی من مهجور مسکین را
    بیا تاشاد بگذاریم ما بستان غزنین را
    مکن بر من تباه این جشن نوروز خوش آیین را
    همی بر تو شفیع آرم ثنای گوهر آگین را
    ثنای میر عالم یوسف بن ناصرالدین را
    بدین شایستگی جشنی بدین بایستگی روزی
    ملک را در جهان هر روز جشنی بادو نوروزی

    نبینی باغ را کز گل چگونه خوب و دلبر شد
    نبینی راغ را کز لاله چون زیبا و در خور شد
    زمین از نقش گوناگون چون دیبای ششتر شد
    هزار آوای مست اینک به شغل خویشتن در شد
    تذرو جفت گم کرده کنون با جفت همبر شد
    جهان چون خانه پر بت شد و نوروز بتگرشد
    درخت روداز دیبا و از گوهر توانگر شد
    گوزن از لاله اندر دشت بابالین و بستر شد
    زهر بیغوله و باغی نوای مطربی بر شد
    دگر باید شدن ما را کنون کآفاق دیگر شد
    بدین شایستگی جشنی بدین بایستگی روزی
    ملک را در جهان هر روز جشنی با دو نوروزی

    می اندر خم همی گوید که یاقوت روان گشتم
    درخت ارغوان بشکفت و من چون ارغوان گشتم
    اگر زین پیش تن بودم کنون پاکیزه جان گشتم
    به من شادی کند شادی، که شادی را روان گشتم
    مرا زین پیش دیدستی نگه کن تا چسان گشتم
    نیم زان سان که من بودم دگر گشتم جوان گشتم
    زخوشرنگی چوگل گشتم ز خوشبویی چو نان گشتم
    ز بیم بادو برف دی به خم اندر نهان گشتم
    بهار آید برون آیم که از وی با امان گشتم
    روانهارا طرب گشتم طربها را روان گشتم
    بدین شایستگی جشنی بدین بایستگی روزی
    ملک را در جهان هر روز جشنی بادو نوروزی

    می اندرگفتگو آمد پس از گفتار جنگ آمد
    خم و خمخانه اندر چشم من تاریک و تنگ آمد
    به گوش من همی از باغ بانگ نای و چنگ آمد
    کس ار می خورد بی آواز نی بر سرش سنگ آمد
    مرا باری همه مهر از می بیجاده رنگ آمد
    زمرد را روان خواهم چواز روی پرنگ آمد
    به خاصه کزهوا شبگیر آواز کلنگ آمد
    زکاخ میر بانگ رود بو نصر پلنگ آمد
    کنون هر عاشقی کو را می روشن به چنگ آمد
    به طرف باغ همدم با نگاری شوخ و شنگ آمد
    بدین شایستگی جشنی بدین بایستگی روزی
    ملک را در جهان هر روز جشنی باد و نوروزی

    ملک یوسف کنون در کاخ خود چون رودزن خواند
    ندیمان را و خوبان را به نزد خویشتن خواند
    من بیجاده گون خواهد بت سیمین ذقن خواند
    بتی خواند که اورا شاخ باغ نسترن خواند
    گروهی ماهرویان را به خدمت بر چمن خواند
    نگاری از چگل خواند نگاری از ختن خواند
    ز خوب آیت الکرسی سه ره بر تن به تن خواند
    مرا گر آرزوش آید میان انجمن خواند
    گهی اشعار من خواند گهی ابیات من خواند
    وگر شیرین سخن گویم مرا شیرین سخن خواند
    بدین شایستگی جشنی بدین بایستگی روزی
    ملک را در جهان هر روز جشنی باد و نوروزی

    امیر این گویدم زیرا که او دلها نگه دارد
    به نزد خویشتن هرکهتری را پایگه دارد
    چه باشد گرچو من مداح در هر شهرو ده دارد
    ز مدح اندر نماندهر که از رادی سپه دارد
    به نزد میر ابو یعقوب نیک ایمن نگه دارد
    زبهر زایر آوردن به ره برمرد ره دارد
    عدو را بند و چه دارد ولی را تاج و گه دارد
    همیشه روز بدخواهان دولت را سیه دارد
    نه چاهی را به گه دارد نه گاهی را به چه دارد
    زعفوش بهره ورتر هر که افزون ترگنه دارد
    بدین شایستگی جشنی بدین بایستگی روزی
    ملک را در جهان هر روز جشنی بادو نوروزی

    امیرا! باهنر میرا خداوندت معین بادا
    ز ایزد بر تن و جانت هزاران آفرین بادا
    به دست تو همیشه جام و شمشیرو نگین بادا
    کمینه چاکری زان تو بیش از مستعین بادا
    کسی کو بر زمین عیب تو جوید در زمین بادا
    همه شغل تو با نیکان و سالاران دین بادا
    ره آموز تو اندر کارها روح الامین بادا
    همه ساله چنین بادی همه روزه چنین بادا
    زمانه دشمنت را وقت کین اندر کمین بادا
    زعدل توجهان همواره چون خلد برین بادا
    بدین شایستگی جشنی بدین بایستگی روزی
    ملک را در جهان هر روز جشنی بادونوروزی

    گرازده فضل تو شاها یکی در آفتابستی
    همانادر پرستیدنش هر کس را شتابستی
    ور آن رادی که اندر دست تست اندر سحابستی
    ز بارانش زمین پر گوهر و پر زرنابستی
    وراین پاکی که اندرمذهب تست اندرآبستی
    به آب اندر نگه کردن همه مزد و ثوابستی
    ور این آرام کاندر حلم تست اندر ترابستی
    حدیث زلزله کردن به چشم خلق خوابستی
    ور این خوشی که اندر خلق تست اندر شرابستی
    علاج دردها را چون دعای مستجابستی
    بدین شایستگی جشنی بدین بایستگی روزی
    ملک را در جهان هر روز جشنی باد ونوروزی

    امیرا ! گرجوانمردی به کار آید، جوانمردی
    وگر مردی همی باید، به مردی در جهان فردی
    همی پاید ز تو رادی همی پوید ز تو مردی
    خزانه درخروش آمد چو آگه شد که می خوردی
    ز غم بفزاید اندر گونه دینارها زردی
    به هر هفته جهانی را بپیمایی وبنوردی
    چو گفتی صید خواهم کرد ،کردی و عجب کردی
    به صحرا شیر افکندی ز بیشه کرگ آوردی
    بلی شاگرد سلطانی و لیکن نیک شاگردی
    نباید روزگاری دیر کاستاد جهان گردی
    بدین شایستگی جشنی بدین بایستگی روزی
    ملک را در جهان هر روز جشنی بادو نوروزی

    امیرا ! تابه زین کردی به غزنین اسب تازی را
    دو پای اندر تکاپو یست گرگانی و رازی را
    اگر زان سو فروتازی تماشا را و بازی را
    نه شامی رادل اندرتن بماندنه حجازی را
    به تک بردی نشیبی را برآوردی فرازی را
    بر آوردی حقیقی را فروبردی مجازی را
    امیرا ! کارسازی تو و زینی کارسازی را
    نیندیشی بلندی را نیندیشی فرازی را
    به مردی شادمان کردی روان میر غازی را
    بدنی خوشنود کردستی نظام دین تازی را
    بدان شایستگی جشنی بدین بایستگی روزی
    ملک را در جهان هر روز جشنی باد و نوروزی

    طراز جامه شاهان همی بینم به نام تو
    بر اسبان برفکنده خلعتی زین و ستام تو
    همی ترسند جباران عالم از حسام تو
    ستاره از فلک رشوت فرستد زی سهام تو
    مه و خورشید را رشک آید ای خسرو ز جام تو
    خطایی کس نیابد هیچگه اندر کلام تو
    نظام عالمی بنهاد یزدان در نظام تو
    به شکر اندر جهان مانده ست هر کس زیر وام تو
    سزد بر مهتران فخر آورد کهتر غلام تو
    منظم کشور و لشکر بوداز انتظام تو
    بدین شایستگی جشنی بدین بایستگی روزی
    ملک را در جهان هر روز جشنی باد و نوروزی

    کجا اندر جهان میری و سالاری همی بینم
    ز شکر منتت بر گردنش باری همی بینم
    نه اندرمردمی کردن ترا یاری همی بینم
    نه جز آزادگی کردن ترا کاری همی بینم
    زتو خوبی به جای خلق بسیاری همی بینم
    کریمی را بر تو تیز بازاری همی بینم
    ز کردار تو هر کس را به گفتاری همی بینم
    ز نیکویی به هر دم از تو کرداری همی بینم
    بر دیگر کسان با هر گلی خاری همی بینم
    ترابر جایگه بیخار گلزاری همی بینم
    بدین شایستگی جشنی بدین بایستگی روزی
    ملک را در جهان هر روز جشنی باد و نوروزی

    امیرا! بر نتابد پیل خفتان گرانت را
    زگردان کس به زه کردن نداند مرکمانت را
    نگه کن تا کمر بینی که چون زیبد میانت را
    یقین بخردان بنگر که چون ماند گمانت را
    همی رشوت پذیردجان جباران سنانت را
    همی دعوی کند پایندگی بخت جوانت را
    چنان خوداده ای بر چیز بخشیدن بیانت را
    که در بخشیدن گنجی نرنجاند زبانت را
    زمانه آشکارا کرد نتواندنهانت را
    همه آسایش و شادی تنت را باد وجانت را
    بدین شایستگی جشنی بدین بایستگی روزی
    ملک را در جهان هر روز جشنی بادو نوروزی

    ترا عار آیدار جز گرد مردی پر جگر گردی
    کنون معروفی و فردا ازین معروفتر گردی
    تو آن شاهی که اندر صید گرد شیر نر گردی
    به میدان گر سالاران بازور و هنر گردی
    به نام نیکو ودولت فریدون دگرگردی
    به مردی چون پدر گشتی به شاهی چون پدر گردی
    شه فرخنده پی هستی شه پیروز گر گردی
    بزرگی را و شاهی را درخت بارور گردی
    چو اسکندر به پیروزی جهان را گرد بر گردی
    به داد و عدل در گیتی چو نوشیروان سمر گردی
    بدین شایستگی جشنی بدین بایستگی روزی
    ملک را در جهان هر روز جشنی باد و نوروزی

    امیرا باش تا سلطان ترا طبل و علم سازد
    ز بهر جنگ بدخواهان ترا خیل و حشم سازد
    سپاهی از عرب خواهد سپاهی از عجم سازد
    ترا اندر سپهداری مکان روستم سازد
    در آن کشور که تو خواهی ترا باغ ارم سازد
    چوایوان مداین مر ترا ایوان جم سازد
    ز بهر خدمتت مردان مرد محتشم سازد
    زمال خویشتن یک یک ز بهر تو نعم سازد
    به مدح تو عطا بخشد بنام تو درم سازد
    نه آن خسرو ز فرزندان همی یک خوب کم زد
    بدین شایستگی جشنی بدین بایستگی روزی
    ملک را در جهان هر روز جشنی باد ونوروزی

    بسازد کار تو زیرا که شاه کارسازست او
    امیر حق شناسست او، شه کهتر نوازست او
    جهان او را ست و ز شاهان گیتی بی نیازست او
    خداوند نشیبست اوخداوند فراز ست او
    گهی کهتر نوازست او گهی دشمن گدازست
    به رادی چون سحابست اوبه پاکی چون نماز ست او
    حجاز او گر ترا بخشد خداوند حجازست او
    وگر گویی طرازم ده خداوند طراز ست او
    به طاعت خلق را ز ایزد سوی جنت جو از ست او
    ترا از آشکارا یکدل و پاکیزه رازست او
    بدین شایستگی جشنی بدین بایستگی روزی
    ملک را در جهان هر روز جشنی باد و نوروزی
     
     دگر نوروز را خیل از در مشکوی بگذاری
    به هنجاری که کاری تو گل خودروی بگذاری
    وز آن سوخان وزین سورای را یکسوی بگذاری
    نه آنجا رنگ بگذاری نه اینجا بوی بگذاری
    قضای تیغها را بر سر بدگوی بگذاری
    به نیرو زورمندان را بر و بازوی بگذاری
    نه تاب اندر تن شیر نر از نیروی بگذاری
    نه طاقت در روان دشمن بدخوی بگذاری
    کجا چوگان به کف گیری ز کیوان گوی بگذاری
    به نیزه موی بشکافی به ناوک روی بگذاری
    بدین شایستگی جشنی بدین بایستگی روزی
    ملک رادر جهان هر روز جشنی بادو نوروزی

    همی تا بر جهان فضلست فرزندان آدم را
    چو بر هر چشمه ای، حیوان وبر هر چاه، زمزم را
    همی تابرخزان باشد بهی نوروز خرم را
    چو بر خلدی وبر کرباس دیبار او ملحم را
    همیشه تابه گیتی شادیی از پی بود غم را
    چنان چون کز پی هر سور دارد دهر ماتم را
    همی تا بر هنرهر جای بستایند رستم را
    چنان کاندر جهانداری و اندر مرتبت جم را
    مقدم بادی اندر پادشاهی هر مقدم را
    مطیع خویش گردانیده جباران عالم را
    بدین شایستگی جشنی بدین بایستگی روزی
    ملک را در جهان هر روزجشنی بادو نوروزی

    سپه را پشتبان بادی جهان را پادشا بادی
    جهان را پادشا بادی طرب را آشنا بادی
    امیر کاردان بادی شه فرمانروا بادی
    عجم را روستم بادی عرب را مرتضا بادی
    مخالف را شقا بادی موافق را بقا بادی
    معین مؤمنان بادی امید اولیا بادی
    خداوند سخن بادی خداوند سخا بادی
    خداوند نعم بادی خداوند عطا بادی
    شفای هر غمی بادی و دفع هر بلا بادی
    بزرگی را بقا بادی بقا را منتها بادی
    بدین شایستگی جشنی بدین بایستگی روزی
    ملک را در جهان هر روز جشنی باد و نوروزی

    بیش از هفتصد سال قبل، شیخ اجل و استاد سخن،  ابومحمّد مُشرف‌الدین مُصلِح بن عبدالله بن مشرّف (۶۰۶ – ۶۹۰ هجری قمری) متخلّص به سعدی غزلِ 《تمام مطلع》 ذیل را سروده است :
    گر برود به هر قدم در ره دیدنت سری
    من نه حریف رفتنم از در تو به هر دری

    تا نکند وفای تو در دل من تغیری
    چشم نمی‌کنم به خود تا چه رسد به دیگری

    خود نبود و گر بود تا به قیامت آزری
    بت نکند به نیکوی چون تو بدیع پیکری

    سرو روان ندیده‌ام جز تو به هیچ کشوری
    هم نشنیده‌ام که زاد از پدری و مادری

    گر به کنار آسمان چون تو برآید اختری
    روی بپوشد آفتاب از نظرش به معجری

    حاجت گوش و گردنت نیست به زر و زیوری
    یا به خضاب و سرمه‌ای یا به عبیر و عنبری

    تاب وغا نیاورد قوت هیچ صفدری
    گر تو بدین مشاهدت حمله بری به لشکری

    بسته‌ام از جهانیان بر دل تنگ من دری
    تا نکنم به هیچ کس گوشه چشم خاطری

    گر چه تو بهتری و من از همه خلق کمتری
    شاید اگر نظر کند محتشمی به چاکری

    باک مدار سعدیا گر به فدا رود سری
    هر که به معظمی رسد ترک دهد محقری
    @@@@@@@@@@@@

    گمان نمی رود که کارشناسان محترم  بخش مالکیت ادبی و هنری وزارت ارشاد و فرهنگ اسلامی، جهت تشخیص بکر و نوین و ابداعی بودن یا نبودن  قالبی ادبی  به بیش از سواد خواندن و نوشتن نیازمند باشند. از این جهت مایه حیرت و شگفتی فراوانی است که چگونه و چرا این عزیزان به این سهولت قالب ادبی کهن و دیرینه ی 《تمام مطلع》 را صرفا با تغییر نام آن به 《ترنج》 به ثبت رسانیده اند ؟ و آیا اگر فردا روزی مبدع و مبتکر دیگری، قالب های ادبی《غزل》 و 《قصیده》و 《مثنوی》 را به ترتیب با تغییر نام به 《تنسگل》 و 《آلبالو》 و 《شفتالو》 به نامِ نامیِ خود به ثبت برساند، چنین مساعدتی از ناحیه ی آن  عزیزان صورت خواهد پذیرفت؟ 
    و آیا وقوع خبطی چنین آشکار آن هم توسط وزارتخانه ای که سکاندار کشتی فرهنگ و ادب این کشور است و میراث دار مفاخر ادبی این مرز و بوم است قابل اغماض به نظر می رسد؟
    و آیا دیگر ابتکارات و ابداعاتی که در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به ثبت می رسد از همین دست است؟
    @@@@@@@@@@@@@@@
     

    ارسال پیام خصوصی اشتراک گذاری : | | | | |
    این پست با شماره ۱۱۱۴۸ در تاریخ شنبه ۲۱ فروردين ۱۴۰۰ ۰۴:۰۳ در سایت شعر ناب ثبت گردید
    ۴۷ شاعر این مطلب را خوانده اند

    سینا خواجه زاده

    ،

    ابراهیم حاج محمدی

    ،

    مجتبی شهنی

    ،

    محمد جواد عطاالهی

    ،

    محمد علی رضاپور

    ،

    محمد علی سلیمانی مقدم

    ،

    منوچهربابایی

    ،

    مهرداد مانا

    ،

    مجتبی شفیعی (شاهرخ)

    ،

    اصغر ناظمی

    ،

    آرمان پرناک

    ،

    محمد حسین اخباری

    ،

    زهرا سالاری

    ،

    سیدحسن خزایی

    ،

    قربانعلی فتحی (تختی)

    ،

    باقر رمزی ( باصر )

    ،

    سحر غزانی

    ،

    اميرحسين علاميان(اعتراض)

    ،

    عليرضا حكيم

    ،

    مدیر ویراستاری

    ،

    یدالله عوضپور آصف

    ،

    ایمان اسماعیلی (راجی)

    ،

    مولود سادات عمارتی

    ،

    موسی ظهوری آرام(آرام)

    ،

    مهرداد آدینه

    ،

    تاراناصری راد تخلص خاطره

    ،

    ابراهیم هداوند

    ،

    بهنود کیمیائی

    ،

    سید حاج احمدی زاده(ملحق)

    ،

    آرمین پرهیزکار

    ،

    شنتیا شاه ولی

    ،

    فروغ فرشیدفر

    ،

    اله یار خادمیان(صادق)

    ،

    مریم، شیرین ناز (ساغر دل)

    ،

    آذر مهتدی

    ،

    احسان کریمیان علی آبادی

    ،

    شعله(م جلیلی)

    ،

    سلمان مولایی

    ،

    سيد هادی حسینی(هادی)

    ،

    مجید خوش خلق سیما

    ،

    سید محمدرضا لاهیجی

    ،

    وحید سلیمی بنی

    ،

    ماریا فتاحی

    ،

    غلامحسین جمعی

    ،

    بابک فغفوری (پور)

    ،

    مهرداد عزیزیان بی تخلص

    ،

    مهدی علیکاهی

    نقد و آموزش

    نظرات

    مشاعره

    کاربران اشتراک دار

    محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
    کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست .
    استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
    0