پست های وبلاگ

درودبانوجان
بحث خوبیه
به نظرمن
خدادر قلب تمام انسانها هست
فقط گاهی گمش می کنند.
چون مگه میشه خالقت رو نبینی ونشناسی ؟
هر آفریده ای قسمتی از وجود خالقشه در مرتبه ای پایینتر
فقط غرورما ادمهاست که گاهی دورمون می کنه ازش ....

جزخداکیست که درسایه ی مهرش بخزیم

سلام خواهر اگاهم بانو كوهواره و دوستان عزيز
يك كلام اگر بگويم...
(من اميرحسين علاميان هستم و خدا را در وجود خود ميبينم، تجلي خدا در وجود هر انسان جاريست)
(بچه كه بودم خدا را خوشگل و خوشتيپ با چشماني رنگي و قامت بلند و قوي ميپنداشتم وجود جسمي شبيه ابرانسان رويايي و خاص برايش متصور بودم.
عبث نبود تصور كودكي ام، در ان سنين قهرمان هاي زندگيم تقريبا همين شكلي بودن و هرچه زيبايي كه خوش آيد در نظرت تجلي حق ميباشد و بس.
حتما همگي داستان موسي و پيرمرد را ميدانيد، هركس مختار است خدا را با تصوير خويش تجسم كند و حد و مرزي براي توصيفش نخواهد بود.
من هم به شيوه ي خودم با خدا حال كرده و ميكنم
مشتي تر از خودش هرگز نديدم كه نديدم، رفيق تنهايي هام بوده و هست.
بنابراين خدا هرانچه زيباييست و ماوراي درك و شعور خلق است.
بي انصافيست كه از خوردن غذاي خوب كيفور شويم
خرد دانشي در مغزهايمان وول بخورد، شاعر و استاد و دكتر مهندس مدير و دانشمند باشيم
از عشق و شهوت گرفته تا خوردن يه ميوه خوشمزه لذت ببريم ولي باز انكارش كنيم نان و نمكش خورده مدام نمكدانش بشكنيم.
از اين كوچكهاي خودبزرگ بين كه تا ذره اي علم پيدا ميكنند
خدارا بنده نيستند سخني شنيدم كه خالي از لطف نيست، واي امان از جَو.... مدام ميگفت: من نوعي،ميتونم خدا باشم و اراده كنم به پيش ميروم موفق ميشوم و اين فقط قدرتِ خواسته ي انسانيست وخدا توهمي بيش نيست سراسر زمين و تمام گيتي را به چالش ميكشيد و انرژي را به واسطه ي بشر باقي ميدانست كه ميپندارد بدون اراده انسان جرياني نخواهد داشت.مثلا با (انرژي مثبت وجرياني كه به خودي خود وجود دارد اين نغييرات صورت ميگيرد )و اراده اي به جز ادمي براي امور كارها نيست و ازين دست اراجيف، حتي منكر اين بود كه خوب اين عقل و شعور و اين تدابير انساني و انرژي اي كه در سراسر كائنات است
كشكي نبوده و بي صاحب نيست، در نهاد سرشت تو آورده گذاشته شده تا با اراده خويش و افكار درست زندگي كني. (فلسفه ي بي اساس بيگ بنگ هم مزيد بر علت است)تا كساني منكر حقيقت شوند.
اين بنده خدا شوخي نميكرد اصلا،چون ذره ذره وجودش بوي كبر و غرور ميدهد و خود را برتر از هركسي ميداند بارها طعم اين رفتار غلطش را چشيده تا مرز نابودي هم رفته اما گوشش شنوا نيست،قربون خدا برم ما ادمها با عقلي الكن اينطور از خود بيخود ميشويم ولي خدا باز خدايي ميكنه و بزرگي.
اين بندگان خدا بيمار هستند و دنبال تاييد طلبي،بايد به مطب دكتر سربزنند البته اگر دكتري را قبول داشته باشند، جالب انجا بود كه مخاطب باهوش مستقيماً گفت لابد نعشه يا مستي يا عقده بزرگ بيني داري بيچاره.از تمام وجود دلم براي افكار خاكستري اش ميسوزد، هرجا كه هست
(خدا) حفظش كند، هرچند كه اعتقادي ندارد.
امان از جهل،روي سخنم به ان دسته ادم هاي بي معرفن است:
بينوا اگر خودت را نميبيني در خلاء تهي هستي
و غايبي در اين عالم كه هيچ،خرده اي نميگيرم ولي اگر حاضري و حضورت واضح است لختي در خويش نظر كني يا خودرا در ايينه ببيني و به خداوند سلام كني البته اگر نعشه ي افيون نيستي و حالت سر جاش هست خدا را تمام قد خواهي ديد.
خدا در من است و هرگز خودم را نميتوانم انكار كنم
چون دو چشم سبز دارم و ميبينم به وضوح رنگي رنگيييي كه اطرافيان لطف دارند
ميگويند زيباست، خوب چشمان خود خداست، اراده ي حضرت عشق است كه چنين افتاده.
و خودش را خواسته در وجودم زيبا خلق كنه، قربون كرم و بزرگيش.
جملات فلسفي و نگاه متفكرانه هم احتياج نيست،
درون تك تك ما خدا حضور دارد
و هركس بايد خدا را در خويش ببيند، (بدون عرفان و نظريات فلسفي) لازمه اش كمي معرفت و بينش است كه چشم باز بايد ببيند.
اين انرژي و اين حقيقت الهي در ذره ذره سلول هاي من،تو، ما، شما انها و تمام موجودات عالم هستي جاريست و مدام در كهكشان و كائنات به وضوح ايات روشن خداوند موج ميزند.
چندي پيش در اوج ناراحتي و دل شكستگي مدام در شك بودم و چالش
حتي طرح سوال كردم و خلقت هفت روزه اش را عجله و شتاب زدگي خواندم
كه سخت پشيمانم، هرچند ته دلم ميدانستم چه خبره، فقط كمي به اصطلاح از جور زمانه نالان بودم و اصطلاحا در قهر بودم،
و به قل دوستي: پيش از يقين كامل
مرحله اي ست كه از ترديد نشات گرفته و طبيعيست كه اتفاقا دروازه ي ورود به يقين مطلق است.
من چشم درونم شكر خدا بيناست،اگر چشم سرم هم نابينا بود باز خدارا در دل و جان واضح تر ميديدم.

¸.•*´¨*•. ¸.•*´¨*•.¸¸.•*´¨*•.¸¸.•*´¨*
´¨*•.¸¸.•*´¨*•.¸¸.•*´¨*•.¸¸.•*´¨*•.¸¸.•*´¨*

✍ در من خدا جاری‌ست

🌸🌺🌸

و خدا جاری‌ست
در شکوهِ باورم

و خدا جاری‌ست
در رگِ گردنِ من
در تمامیِ تنم

و خدا جاری‌ست
در تمام لحظه‌های شورشِ احساسم...

زهرا حکیمی بافقی🌸

شبتان ستاره‌باران از نورِ حق!🙏

¸.•*´¨*•. ¸.•*´¨*•.¸¸.•*´¨*•.¸¸.•*´¨*
´¨*•.¸¸.•*´¨*•.¸¸.•*´¨*•.¸¸.•*´¨*•.¸¸.•*´¨*

«من از روز که در بند تو ام آزادم»
چه خوش گفت امیر مومنان:من اگر خدای را نمی دیدم،نمی پرستیدم،
از آن جهت گشت نظرم با ایشان یکی،کز ایشان میکنم تقلید،به زیرکی،
منم شیعه علی که هست او را لقبی نسبت به الله ولی،میبینم خدای را با هرچه هست،همچون ولی
در عجبم از این دنیای فانی سرشت، که دارد علل هایی مقدم بر وجود آن نقاش سرنوشت،
من علل را بر وجود او از آن زمان دیدم که گفت: محمد را بدون امر او خط نخواهد نوشت

درررود
بسیار
زیبا
و
عاااااااالی


*_꧂🌸☘️჻*
🌸 🌿 *꧁꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭🌸_____*
☘️჻🌸🌿

...

سلام وعرض ادب استاد عالیقدر بانو حسین زاده
کوه واره
بسیار عالی کاری بسیار شایسته ایست
خداوند شمارا جزای خیر دهد انشاالله

واما .....خداوند خود در قران فرموده است

یکی از ایت های من شب است و روز

این ازنشانه های روشن وبارزیست
زما نها وقرنها میگذرد هیچ گونه
غیبت وتغییری درکار شب وروز نیست
کما اینکه هرچه هست در دنیا نشانها یی
ازوجود با عظمت پرودگاراست که ما
نمیتوانیم خدار ا وصف کنیم انسان قادر نیست

عظمتش بالا تر ازان که بتوان گفت .حضرت امام
علی علیه السلام .فرموده اند انچه که در باره
اش نمیتوانی فکر کنی خدا ونداست
کره ی زمین بااین بزرگی عظمت دراسمان بدون
ستون در حال چرخیدن است این همه ستاره وکهکشان ها وماه وخورشید همه از عظمت اوست
الله واکبر والله واکبر.

درود برشما استاد سرافراز باشید :

دل هر ذره را که بشکافی

آفتابیش در میان بینی،،،هاتف اصفهانی

در هر ذره اوست
وزیبا یی در ذات او
عشق است
اولین و اخرین منزل عشق ،،،

سلام و سپاس بانوی جان ازبرپایی این محفل معرفت

درود بانوی من




ای برتر از خیال و قیاس و گمان و وهم

*
آن نه رویی ست که من وصف جمالش دانم
این حدیث از دگری پرس که من حیرانم

درود بر شما

البته امام علی علیه السلام درست بیان فرمودند: من خدایی رو که نبینم نمیپرستم. اما این کمال دیدِ ولایی و علوی ست نه اشعری مذهبی.

در واقع ملاقات با خدا یعنی در هر کثرت زده گی وحدت الهی مد نظرت باشد و در هر نگاه وحدت بینی از کثرت بوجود آمده غفلت نکنی اگر جز این باشد دوییت یا چند گانگی قائل شدی که از توحید ذات و افعالی و صفاتی غافل شده ای.

رجوع به اولین خطبه ی نهج البلاغه از امیر المومنین

دغدغه های آدمی ،روح پرسشگری را در انسان گسترش می دهد و دنبال پرسش هایت ،گاه وارد جهان بزرگی از افکار می شوی که تا باقی عمر ،تو را به خود می خواند .
هرمان هسه نویسنده آلمانی از همین جهان های بزرگی بود که بخشی از اندیشه هایش را در هر کدام از کتاب هایش جای داده بود و من دختر دبیرستانی ای بودم که خودم را به جهان او وارد کرده بودم
کتاب هایش را دوست داشتم و هنوز در کتابخانه دارم ،اما برای ذهن نوجوان من که تجربه گذر از طول زندگی را نداشت آن اندیشه بسیار بزرگ بود

آن سالها ،کتاب های هسه ،تلنگرهای ذهنی ام را بیشتر می کرد و امروز افکار او برایم آشناتر شده است

در کتاب های هسه ،آنچه بیشتر برایم جالب بود این اندیشه بود که خداوند در درون هر فردی وجود دارد .بعدها در آثار مولانا به چنین خدایی رسیدم
باور به خدایی که خارج از فرد وجود ندارد و خدای متشخص و انسان وار نیست ،بلکه به مثابه وجودی که تمام جهان را فراگرفته است می توان او را یافت
خدایی که در عالم سکوت و از بین رفتن منیت ها ،خودخواهی ها ، طمع ها ،حرص ها و در یک وجود صیقلی و آیینه وار، خودش را نشان می دهد .تو گویی، همواره در درون خودت او را داشتی و فقط کثرت ها و حجاب ها تو را از او دور ساخته بود و برایت ناشناخته مانده بود

در رمان سیذارتا به قلم هسه ،سیذارتا وقتی به روشنایی می رسد و‌تولد دوباره می یابد که خویشتن قبلی خود را به دور بیندازد
تمام‌مثنوی مولانا از این حقیقت آغاز و به آن ختم می شود که باید از تمامی وابستگی ها و‌تعلقات دست بشویی و‌از زندان و‌پیله ای که به نام خودت ایجاد کرده ای ،رخنه ای به جهان متعالی بگشایی و‌تولد دوباره ای را آغاز کنی آنچنان که مسیح فرمود :به ملکوت خدا در نیاید ،مگر کسی که دوباره متولد شود
و‌محمد ،پیامبر خدا فرمود :بمیرید قبل از اینکه میرانده شوید

هسه در داستان سیذارتا می گفت :تا وقتی می خواهی چیزی شوی و دست از شدن بر نمی داری با خودت ملاقات نمی کنی و مولانا در حکایت آن مرد که در جستجوی گنج بود به همین امر می پرداخت
مردی مفلس دست بر دعا بر می دارد و از خدا گنج می خواهد در خواب ندا می آید که به فلان مکان برو‌ و تیر بینداز
مرد می رود و تیر را می کشد و همان نفطه را می کند و گنجی نمی یابد
بارها امتحان می کند اما موفق نمی شود سرخورده و‌شاکی می شود
هاتف به او می گوید ما نگفتیم کمان را بکش تو وقتی تیر را می انداختی همان پایین پای تو ،گنج قرار داشت

مولانا با ذکر این داستان می گوید خیلی وقت ها حقیقت را در جاهای دور جستجو می کنی در حالی که حقیقت با توست و تو خود،حقیقتی .

سیذارتای هسه چون نویسنده اش ،هرمان هسه ،به مفهوم عشق در جهان می رسد و گذر از رنج را راه رسیدن به عشق می داند همچنانکه مولانا رنج را برای رسیدن به کمال آدمی ،مهم می داند البته نه رنج های خودخواسته که آدمی را به قهقرا می کشاند بلکه رنج هایی که مس وجود تو را زر نماید
از نظر مولانا رنج آدمی را با بخش های مهمی از وجودش آشنا می کند که تا پیش از آن ،نمی شناخته است

هرمان هسه می گفت :
برای انسانی بیدار ذهن هیچ، هیچ و هیچ وظیفه‌ای وجود ندارد مگر جست و جوی خویشتن، در خویشتن استواری یافتن و کورمال کورمال به راه خویش رفتن، حال این را به هرکجا که بینجامد
و مولانا در هر شش دفتر مثنوی ،آدمی را به طلب وا می دارد تا خود را بیابد که بس از خویشتن به دور افتاده است

✍🏻#زهراغریبیان_لواسانی

من خدارا دیدم
خدا رادرتبسم لبخند عاشقانه پدرم دیدمودردستان گرم پرعاطفه اش
من خدا را در عاشقانه های مادرانه مادرم دیدم در لذت باران محبت مادرانه اش ودرلبخند زیبای عاشقانه اش
من خدارادرتابلوی بزرگ عالم هستی که به دست هنرش نقش بسته به نظاره نشستم
من خدا را دیدم
دربخشش بزرگی که گذشت دربخشنده گی مهربانی که بی بها بخشید شادی را به دیگری ودردستان توانمندی که بی غرور دستان ناتوانی را گرفت
من خدا را در لبخند معصوم کودکم دیدم
ودرلحظه لحظه ی زندگیم بااوقدم برداشتم
هربار که درون خویش را به کاوش پرداختم
وهرگاه که طلوع وغروب را نظاره گر شدم
وخدا در درون من وبامن واز رگ گردن بهمن نزدیکتر است

سلام خدا !
تو چگونه ما را میبینی؟

درود برشما بانوی ارجمند

یا هو

"الله "نورالسموات و الارض


دید خدا را که خدا دیدنیست
دیدنی و دیدنی و دیدنیست

دورد بانو حسنی
خدا همان نگاه در چشم بشر بود
خدا آهنگ ساز لحظه ها بود
خدا آفتاب. چیت مرغه زار بود
به چسم دل همان پروانه هم رنگ خدابود
به بال سوخته بقل چین خدابود
دوچشم داشت که آینه ی ایزد نمابود
خدارا می توان در چشم یتیم دید
به شاراه حقیقت از ازدرد دل مسکین دید

درود مهربانو

من در مورد خدا هیچوقت وارد بحثهای ادبی نمیشوم و نشدم فقط همیشه به دخترم گفتم و خواهم گفت خدا از جنس محبت و عشق است فکر میکنم جای اینکه دخترم را به طمع بهشت و از ترس جهنم خداشناس کنم بهتر همین است که محبت خدا در قلبش جای بگیرد .

درود به استاد عزیز و ارجمندم
به خاطر این ایده ی بسیار ارزشمند
و سپاس بیکران از مدیریت محترم سایت
برگ سبزیست تحفه ی درویش👇👇👇

ترا با من چه رازی در نهان هست؟
که از تو آتشی در عمق جان هست🌸

چنان این شعله گشته آتش افروز
که گویی تا ابد هم جاودان هست🌸

نمی دانم چه کردی با دل من؟
ولی گویم هر آنچه در توان هست🌸

زمین دارد نشان هر چند از تو
ترا در آسمان صدها نشان هست🌸

کران تا بیکران تا بیکرانها
ز نورت آفتاب و کهکشان هست🌸

به هر جا رو کنم روی تو بینم
به هر چیزی ز تو دستی عیان هست🌸

اگر من با تو راز دل بگویم
در این دفتر هزاران داستان هست🌸

تو بگشا دربهای رحمتت را
که موجی از کرم از تو روان هست.🌸

درود بینهایت براستاد بانوی ارجمند با ایمان حسین زاده کوهواره. عزیز وبزرگوار

سلام
از وقتی از او دور شدم چیزی غریب را حس می کردم که هیچوقت آشنا نشد نمی دانستم چیست تا آنکه بهار زندگی آمد و دیدم نه هوای لطیف بهار ،نه زمزمه نخ نمای آب ،و نه حتی آن حسی که از فرط ظریف بودن هنوز یارای تحمل هیچ کلمه ای را نداشته دردلم جا نشد. بلی ،من دلتنگترین شده بودم و حتما او دورترین .
پس دلتنگی اینست ، بند دل من در دستان او جا مانده بود .به گمانم همیشه از من دلگیر می نمود
من دل کندن بلد نبودم ،من که همه راهها و بیغوله ها بعید را رفته بودم و دیگر نه مسیری مانده بود نه پایی برای رفتن ،دلبند دلگیرم بود هنوز ،تا اینکه با کمال ناباوری دیدم قدم دل کندن را او جای من برداشت .می ترسیدم از او که شادمانه و مصمم بند دلم در دستش به عقب قدم بر می داشت.گویی از من دور می شد ،لحظه بعد اما من در وجودش،در غنودش غوطه ور شدم .
او که تنه عجیب ذهنم بود ، آن چیزی که بزرگتر وپوشاننده تر از کهکشانها و ذهن و گناهان است و هم کوچکتر و نافذتر از کوچکترین ذره
از همان اول که دل داد او بیدل می خواست .

آن دلاور کو اوست که هم دلبر می شود
چون که بی دل کرد دل در سینه بیمر می شود
جمله نغزی بنشانید چنان در یک نقض که
خیر می شد آنچه به زعمم گویی شر می شود
..........
این متنو زمانی برای کاربری به نام سین دخت نوشتم ولی نشد
که بفرستم براشون فکر کنم مرتبط با موضوع متهورانه شما باشد

درود بر شما
خداوند هر 24ساعت360بار به عبارتی هر 4 دقیقه یک بار به قلب بنده اش رجوع می کند.آنهم سرزده و بدون دعوت.لذا بر بندۀ پای بند واجب است که همواره مهیای پذیرش مهمان باشد.میزبان اگر منتظر باشد میهمان را خواهد دید ...
زیاده عرضی نیست

خدا ناپیدا ترین پیدای زندگی...

به فلک برآ چو عیسی ارنی بگو چو موسی
که خدا تو را نگوید که خموش لن ترانی

درود برشما بانوی ارجمند وبزرگوار حسین زاده
کوهواره
بسیارعالی
خداوند فرموده است
یکی ازنشانه های من شب است وروز
ایا برای اثبات وجود خداوند شب وروز
کافی نیست

دل اگر خدا شناسی همه در رخ علی بین
به علی شناختم من به خدا قسم خدا را

درود بر روان استاد شهریار بزرگ به نظر حقیر هم تنها راه شناخت کامل خدای متعال نظر به جمال زندگانی مولاست که صفات حضرت حق در وجود مبارکشون به نحو احسن تجلی کرده
با آرزوی توفیق و سلامتی برای همه ی اساتید عزیز

"نام گُل سرخ"



چیزهایی هست در زندگی؛ساده اند
و مردم به آرامی از کنارشان می گذرند.
آب ساده است
گُل نیز
و سریوه و آوازِ گنجشک ها.
می دانی چیست..؟
چند روز بود که من سپیده دمان بر می خاستم،نمازِ پگاه را نمی خواندم.
نماز من،گوش دادن به خنیای گنجشککان بود.
می دانی چیست..؟
چیزهای ساده،
والاترین چیزهاست !


نزدیک ترین چیزها
والاترین چیزهاست.
خدا در همین نزدیکی است؛
و خودت،
زن،
گُل
و
درخت توت.
خدا هنوز شناخته نشده است.
خدا تنها در پشت خم کردن است
و خستگیِ ستون فقرات.
خدا هنوز کشف نشده است !



بگذار تا آن روزِ سپید بیاید
و چشمان مان باز شوند.
آن هنگام
ما خدا را در آب خواهیم دید
که آبتنی می کند؛
و با گنجشک ها می رقصد
و همخوانی می کند.

بگذار آن شمعِ سبز بیاید،
و گل از خواب برخیزد
و پروانه عریان شود !
تا آن هنگام
اما خموش ای گلوی حنجره ی سرخ
که سایه ها می تازند
با گزلیکی در بغل.

خدا تنها سایه ای است
که در پستو به زنجیر است
و به چهار میخ کشیده شده.
تا آن هنگام بخواب
ای شمعِ حنجره ی مصلوب.



(برهنه در بارانِ دره یِ کومای)

فخرالدین ساعدموچشی

"حلاج در موچش"


دی روز بود،شاید هم پری روز.
یک ثانیه بود شاید هم کمتر،
که یک دفعه فهمیدم:"خدا هست !".

و خدا بود!
حسش کردم،لمسش کردم.


ثانیه گذشت،
و دیگر[خدا] نبود؛
دیگر نبود.
نبود !


من ماندم و "عادت"؛
معده ی عادت.
خدایِ تکراریِ لفظ و حرف.
من ماندم و مشتی دیوار
و چند قالی
و زیر سیگار
و تکراریِ اَندامِ عادتیِ خودم.


من ماندم و جیک جیکِ تکراریِ گنجشک ها.
من ماندم و خدایِ عادت
و لفظِ تکراریِ همیشه که:"خدا هست!".


مادرم دیگر خدا نبود.
پدرم دیگر خدا نبود؛
و آریا،خواهر زاده یِ دو ساله ام که یک سال پیش خدا بود و راه می رفت دیگر خدا نیست...

و خانه مان که یک سال پیش پُر از خدایان بود اکنون فقط مملوء از انسان است،زیرا "خدا می تواند انسان باشد،ولی انسان نه !".


ثانیه که گذشت،خدا تَه کشید،آب شد و رفت.ر..ف..ت !


(برهنه در بارانِ دره یِ کومایی)

فخرالدین ساعدموچشی

...........




الان با خدا حرف می زدم.
ساده بود.
نامه نمی خواست.اجازه نمی خواست.دربان نمی خواست.منشی نداشت.

ساده بود.
آسان با او سخن می گفتم.
اما یک توفیری داشت.
انگار داشتم با یک سایه سخن می گفتم."ما با همیم اما دلامون خیلی دوره!".

الان او را خوب در نمی یابم.خوب حس اش نمی کنم.در درونم موج نمی زند.
پیشترها حس خوبی از او داشتم.از واپسین باری که او را حس و لمس کردم چند سال می گذرد.
آن یک بار بود که گفتم"خدا هست!" و از شور و شگفتی،گریه کردم.

یاد باد آن روزگاران یاد باد

از آن روز دیگر نه خدا را در روشناییِ زردِ خورشید در برگ های سبز درختان دیده ام و نه در وزشِ باد در ساقه های رقصان و چمانِ گندم ها.

از چند سال پیش که شازده خانمِ خدا از سرایِ آبِ شهوت و خشم گرفته ی دلم کوچ کرد دیگر روزگار خوشی نداشته ام زیرا که"خلوت دل نیست جای صحبت اضداد".

از هنگامی که تصویرهای لمبرهای لمته ی زن در مغزم چمان و در لنجه است و از هنگامی که پستان های دختران تنه شوهر پیش چشمانم رژه می روند خدا هم دیگر نیست.




اما بدان ای غریبه!
ما هرگز خدا را چنان که شیوه ی پذیرشِ چشمان کوچک و دهان های بزرگ است درنیافتیم.
خدا در قلب های ما می رقصید و به غربیل و کاچول بود همچو دختری که به خواستگاری اش رفته ایم و از شورِ عشق تا به بامداد خوابش نمی رفت.


ای غریبه ی هراسان!
من خدا را دیده ام در ایواری اندوهناک در هیاتِ گنجشکی تنها بر تک درختِ توتِ جلویِ خانه مان.
من خدا را دیده ام در تنِ آن سگِ سپید که بر چمنزار جدول های شهرداری موچش دراز کشیده بود.
من خدا دیده ام در ایواری تلخ در هماغوشیِ ابرهای سپید و سرخ و کوه هایی که همچو غول هایی به سالیان ایستاده بودند.

غریبه ی شهرِ سنگستان!
ما را هواری و ما را هیچ.ما را نوایی بی نوا و آوایی پوچ.

اگر روزی به شهر بی ماه و شب بی خورشید من آمدی،بدان که خدا سدان سال است که از این دیار کوچیده است.
روزی که قناری های کوچ به سوی پوچ پر کشیدند خدای را نیز بردند.
کنون این شهر با روشناییِ سیاهِ ابلیس می گردد و شمع ها نیز سیه اند و پوک و پروانه هایی که به صلیب تنهایی مصلوب.

غریبه!
روزی اگر از ما گفتی از روزگار سیاه ما نیز بگو.



(برهنه در بارانِ دره یِ کومایی)

فخرالدین ساعدموچشی

بگمان من خداوند دو چهره دارد
یکی اخموست و دیگری مهربان
وقتی اخمو باشد من او را گم می کنم و سرگردان می شوم.
وقتی مهربان است مدام با او حرف می زنم.
وقتی مهربان است قبلش دنیای من امیدوار است و وقتی اخم می کند قبلش شراره های آتش و خشم من را به دنیای سیاهی می برد که سیاهی تنها آرامش است.
اما مطمئن هستم بیشتر مهربان است تا اخمو
بگمانم خداوند آزادترین تصمیم گیرندست و من هم حیران ترین بنده اش
خداوند این روزها به همه ما رحم کند و اخمش را در هم نکشد انشاالله

خداوندا
هرچه هستی
به هر آیین، به هر کیش
به حال ما بیندیش
تو را جستیم و می جوییم
تو را درک می کنیم در خویش
به حال ما بیندیش

درود فراوان استاد بانوی با ایمان

خدا را یگانه معلّم هستی و برترین مرّبی انسانها می دانم
می دانم که هرچند مهربانی اش نسبت به مخلوقش انسان
که اشرفِ مخلوقاتش است از صدها مادر افزونتر است ،
امّا همواره تربیت و اصلاح او را بر هر چیزی مقدم می دارد.
آموزگاری که پس از قرنها و قرنهامردودی بشر در امتحاناتش
هنوز که هنوز است از این شاگرد تنبل و بازیگوش خود قطع
امید نکرده است. و ترانه ی خودمانی و از دل برآمده ام که
با زلالِ احساس سروده شده تقدیمِ این اوّل آموزگار انسان :

-------------------------------------------------------------------

خـدای ِ خـوب و پاکـم ، به عشـقـت دل اسـیـره
نگـاهی بـر مـن انـداز ، نـزار ایـن دل بمـیـره
هـمـه آیـیـنـه ی تـوست ، زمـیـن و آسـمــونهـا
پـُر از اسـم ِ قـشـنگـت ، تـمـوم ِ کهکـشــونهـا
یـه لحظه نامت از لـب ، مگـه میشه جـدا شـه ؟
مگـه میشه دل ِ مـن ، یـه لحظـه بی خـدا شـه ؟
همـون وقـتی که از گِـل ، منـو می آفـریـدی
با عـشق ومهربـونی ، رو قـلبم دست کشیدی
دلم از اون نـوازش ، هنـوزم گـرم و شـاده
عجـب آرامشی رو ، بـه قـلبـم هـدیه داده
نـسـیـم ِ رحمت ِ تـو، بـه قـلـب ِ مـن وَزیـده
بـجـز مهـر و مـحبّـت ، دلـم از تو چی دیـده ؟

تـویی یکـتا مُـربـّی ، تـویـی پـروردگـارم
به درس ِ زنـدگـانـی ، تـویـی آمـوزگـارم

برام ازصـد تـا مـادر، تـو بیـشتـر مهـربـونی
گـاهی من بچّـه میشـم، خودت اینـو میـدونی
درسـتـه میـزنـم نِـق ، ازت ایراد میگـیـرم
تو که بهـتر مـیـدونی ، بـدون ِ تـو میـمـیـرم
تـوو دام امتحانات ، عجب کـردی اسـیـرم !
بهم هی سخت میگیری که آخر اوج بگیرم
اگرچه سختیـا هست ، تـوو ایـن دنیـا فـراوون
ولی با تکیه برتـو، میشه هـرسـخـتی آسـوون
هـمـه عـمرم با یـادت ، شـیـریـن مثـل ِ نـَبـاته
تـمــوم ِ مُشـکـلاتـم ، بـا عـشـقـت شُـکــلاته
وجــودم روخـدایـا ، پُـر از نـور و صـفـا کـُن
بـه روی ِ بنده ی خود ، در رحمت رو واکـن
تـووی ِ اوج ِ بـلاهـا ، منـو یـاری بـده زود
نزار تـو امتحانات ، شـاگـردت بشه مـردود
شـکــوفـه تـا تـو هستی کـنـارش ، غـم نـداره
دلـش سـرسـبـزوخـُرّم ، هـمیـشـه چـون بهـاره



⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘ ⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘
سپاس از استاد بانو کوهواره بخاطر دعوتِ همگانی شان
از همه اعضای خانواده ناب برای مشارکت در این پست
⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘