پست های وبلاگ

جناب نصر اللهی!

شما درصدد هستید قالب پرداز شعر باشید. تفکر قالبی، قالب نگری و قالبگیری دارای نقاط ضعف زیادی میباشند . بنده حقیر به طور اجمالی به آنها اشاره میکنم.

شعر به منزله یکی از اشکال شعور اجتماعی نیاز به دینامیک بیرونی و درونی دارد که در آن بایستی شکل و محتوای در یک انسجام کلامی و مفهومی از آزادی چند بعدی برخوردار باشد تا به رکود حرکتی نرسد.

کلام بایستی به مثابه مولکولها در محیط آبی سیال و سیار باشند تا در زبان شناور بشوند. بنابراین اگر کلام در شعر فاصله سالم و تناوبی برای چرخش نداشته باشند در این صورت کلام همدیگر را لگدمال خواهد کرد و در این پروسه ازدحام حجمی ناگزیر ، امکان زباله های کلامی به وجود میاید.

تسلسل کلام ، توالی (پیوستگی مداوم)، کلمات زنجیر ه ای، تکرار بی وقفه، واژه های اشتباهی هستند . بهتر است شما از قالب تناوبی اشتفاده بکنید زیرا که در حالت تناوبی کلمات ساده ، کلمات ترکیبی ، اضافات ملکی، اقترانی ، بنوت و اضافات چندگانه تنیده در هم فواصل مختص دستوری خودشان را حفظ میکنند، آهنگ، ریتم، وزن حسی، وزن ضربتی متناسب خودشان را هم حمل میکنند.

شما از واژه " کوتاه آهنگین " استفاده میکنید و همزمان دچار خطای منطقی –ادبی میشوید زیرا که " تسلسل کلام ، توالی (پیوستگی مداوم)، کلمات زنجیر ه ای، تکرار بی وقفه" نمی توانند کوتاه باشند.

بنابراین موسیقی هم قوانین مختص خودش را دارد و شما نمی توانید قانونمندیهای موسیقی را وارد شعر بکنید در ابن صورت بایستی ترانه سرا ئی را بگزینید. 33 جلد فارابی را بخوانید و علاوه براین عبدالقادر مراغه ای را ، معلم ثانی موسیقی برای بشریت.

شما که نمی خواهید از شعر؛ آش شله قلمکار بپزید. علائم اعجام دستوری هم در شمار مخلفات شعر هستند تا فاصله گذاری، تکیه کلام، شدت و ضرب کلام ، مکث کوتاه برای تنفس و غیره حفظ کرده بشوند. تنها علامت سئوال در آخر جملات چه مشکلی را میتواند حل بکند؟

آیا این وظیفه اجیاری یک قالب شعری است که طبیعت را به چالش بکشد؟ قالب شعری چه ربطی به طبیعت دارد؟

اگر شاعری هم بخواهد طبیعت را به چالش بکشد، نمی نواند . چرا؟ زیرا که طبیعت از همه ماها هوشمندتر است و همین طبیعت به منزله مادر همه جانبه (َAlma mata ) از 2300 میلیون سال قبل تا به حال آفرینده همه هستی است و ما هم بخش غیر قابل تفکیک این طبیعت مادی هستیم و ما همه شناختهای علمی شناخته شده، ناشناس مانده و شناسی شونده آتی را از طبیعت استخراج میکنیم.
شما با اتکاء به کدام شناخت علمی میخواهید آفرینش طبیعی را به زیر علامت پرسش ببرید و در راستای انکار طبیعت قلم بزنید؟ اگر کل بشریت 3 دقیقه نتواند هوای طبیعت را تنفس بکند ، با مرگش همه جهان بینیها هم میمیرند.

شما می نویسید: "به تفکر و تأمل و واگویه و نگره و پویش و تفکر و بهت وا میدارد،گویی به سمتِ اندیشه میپیچد".

واقعاٌ شما میدانید که فکر ، تفکر ، اندیشه چیستند؟

بنده بر این باور هستم که شما نمی دانید و حتی دیگران نمی دانند فکر چیست؟ چرا؟ زیرا که در کل جهان، در مدارس و دانشگاهها علم فکر وجود ندارد تا آن را به همه آموزش بدهند. به جای آموزش فکر ، عقل و عقلگرائی آموزش میدهند تا از آنسانها به منزله حیوان طبیعی ، میمونهای آسمانی بسازند. بنابراین عقلگرائی (راسیونالیزم) مخالف فکر است و این در طول تاریخ قابل اثبات است.

وقتی یک جامعه در کلیتش نمی داند که فکر چیست؟ چطو ر آدم میتواند از مردم و از دانشجویان توقع داشته باشد آزاد اندیشی را تمرین بکنند که تا به حال به نتیجه نرسده است.

بنابراین این قالب شعرتان ، چه حکمنی دارد تا در راستای شکوفائی شاعران ، آنها را به معجزاتی برساند مثل؟ : "به تفکر و تأمل و واگویه و نگره و پویش و تفکر و بهت وا میدارد،گویی به سمتِ اندیشه میپیچد".

علاوه بر اینها، توضیح شما در مورد حرکات تلفظی کوتاه مثل زبر، زیر و پیش اشتباه است . کوتاه و طویل بودن حروف مصوت در یک زبانی امکان پذیر است که آن زبان یک سیستم فیزیکی از قبل تعریف شده داشته باشد. مثال در آلمانی یا انگلیسی و غیره.
ما در زبان فارسی سیستم فیزیکی برای حروف مصوت نداریم . بنابراین شما نمی توانید در زبان فاسی یک حرف مصوت را کوتاه تلفظ بکنید . در زبان فارسی همه حروف مصوت طبیعتاٌ طویل(مثل زبان عبری ) هستند .
حروف مصوت کوتاه در زبان فارسی را به حساب شرق شناسان اروپائی میگذاریم که آنها دچار این خطای فونتیکی شده اند. بنده لغت نامه هائی را از از شرق شناسان خوانده ام که 85 % لغات فارسی را در رونویسی به لاتین اشتباه تفلظ کرده اند .

توصیه بنده حقیر به شما این است که از این قالب شعری خسته کننده، کرخت ساز، سوار کردن کلمات بر پشت همدیگر مثل (کنارم قابِ عکسِ روزگارِ حسرتِ عمرِ پریشانِ خیالِ خوابِ خالِ لحظه یِ دیدارِ پایانیست؟) ، از کراهت مزخرفات ( اضافات بیش از حد ) مثل (نیایِ بِرنوِ ویرانگرِ مَردانِ ایل و یادگارِ دشتِ زنبقهایِ فصلِ سردِ سالِ کوپه یِ گرمِ بهاری تو؟) و از دئونر کباب شاعرانه ، از ذائقه زدائی و از عدم زیبائی شناسی شعر خوداری بکنید.

شاعر باید آزاداندیش باشد ، نه قالب بند. شعر بایستی به مثابه رودخانه ای باشد که مدام در جریان است و به بن بستی منتهی نشود و شاعر بایستی با خود رودخانه شنا بکند : رودخانه عطیمی از جهان بینیها، فرهنگها ، یافته ها ، تجربیات انسانی ، داده ها و گرفته ها، تبادلات ملی و فرا ملی ، انسانگرائی بی مرز ، نبض واقعیات عینی، دوستی ، مهر ، عشق ، گرمای انسانی ، عشق به حیوانات و طبیعت ، همبستگی، استقلال، آزادی ، مردم سالاری ، برابری انسانها و غیره باشد.

ما به منزله شاعر می توانیم آزادی را به منزله ضرورت هستی بیشتز از سایر علوم در ادبیات و شعر تجربه بکنیم ، همه ساختار ها محدودیت آفرین هستند و همین محدودیتها در اشکال مختلف از آزادیهایمان میکاهند و ما را به جامعه، فرهنگ مسلط و سنتها پوسیده زنجبر میزنند و امکانات تنوع آفرینی را از ما سلب میکنند.

علی رغم انتقاد شدید ، هدفم ایجاد خلاقیت در نوآوری خلاق است و همین یک
ضرورت اجتماعی - همگانی است زیرا که یک شاعر فقط برای خودش شعر نمی نویسد ، مخاطب شاعر یک جامعه و فرهنگ است.

با آرزوهای رنگارنگ و احترام

سلام

طبیعت فقط یک مثال بود و موضوعیتِ تام نیست و تنها از بابِ و غیره ها و نمونه آن را آورده ام، نه اینکه شما نزدیکِ چند سطر این طبیعتِ خموش و گویا و مادرِ هستی را مظلوم جلوه دهی ( یعنی گریز از متن و محتوا داشتید)
مادر را کی است که نشناسد؟
گویی، یک تزلزل و تضعضع و تزعزعِ درونیست که بی هیچ وجدانی نمی توان معنایش بخشید.
مادرم را میگویم، بهارِ کاغذیِ خُرد شده یِ دردها،
لابه لایِ تنوره یِ نان و برشتگیِ بهشت.
پارادایمِ ذهنیتها گاه بدونِ شرطی،پسرِ علیلِ خویش را به مسلَخ میبرد.
برهه ای در مویِ بافته یِ نمورِ یأسها و ترسهایِ دخترکانِ بسترهایِ پریشانی و یائسگی ( آه ای مادرِ خوبیها)... من را به خانه یِ ابدی ام ببر... هکذا.... به آغازِ طلوع.
کدامین نقطه یِ جغرافیایِ گونه ات بودم؟ میانِ کوچه هایِ گِلی و دوداندود
بهار را بگیرانید، بهارِ تسلسلها و پستوها
اصلا خدا شاهد است که سمتِ شمالیِ مادرم به عاریتِ تقدیر و پلشتها رفته بود، یک گنگِ وآرونگی،به هم لولید و در تسخیرِ دیوِ عفریتِ عصبیتها و عصمتها سَر از چهارراهِ شروق و غروبِ همسایه یِ باور درآورد.
طبیعت را پنهان و پیدایِ آمالِ کودکانِ نیامده میدانم.
با مدادِ کوچکش، خطِ بزرگِ ردّ دردها و زجرها را از گلویِ آماسیده و چرکینِ روزگار فریاد میزند ( یکی بود یکی نبود
بیشه ای بود سراسر همه نور، مردمانش همه پاک
خدایِ کدخدا اما برایِ نسلِ فردا
ریسه ای میبافت )
این است که شعرِ شعورِ شمع ها و فَلْس هاست
ماهیانِ گرسنگی و پروانگی
چهارراهِ هیس ها
و
هیس ها!
مادرم گمراهِ زنبقهاست
امیدِ کوچکِ زنهارِ فرداهاست
در هر روی واگویه و نگره یِ مامِ وجود همیشه سخت است
چنان طفلی که به چشمِ پیرِ دوران میباید قنداق پاره کند و درسِ گهواره شدن را از نو مشق کند.
لالالالا گلِ زیره
وطن هرگز نخوابیده
وطن هرگز نیاسوده

در ثانی _ شما ادیب عزیز تمامِ اعضا را بی تفکر فرض نمودی!!! لطفا برگرد و مطالبِ فکر و اندیشه و ذهن و تفکرتان را در این پُست بخوانید!!!!! گفته ای بی تفکریم !!!!!!

همینکه جناب، شما تفکر و مداقه نمایید و ذهنی خلاق داشته باشید برایِ دیگر اعضایِ ناب، موجبِ خرسندیست.

در آخر اینکه من هم از بابِ دوستی درآمده و عزیزِ من هستید


بامهر_ عیسی نصراللهی