محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
پنجشنبه 7 فروردين 1404
28 رمضان 1446
Thursday 27 Mar 2025
تمام پلیدیها در خانه ای قرارداده شده و کلید ان دروغگویی است. امام حسن عسكري(ع)
پنجشنبه ۷ فروردين
اشعار دفتر شعرِ من و عاشقانه هایم شاعر محمد علی سلیمانی مقدم
از بس که تنها مانده‌ام حتّی
تنهاییَم با من نمی‌سازد!
تو را مانندِ یک رویا، فقط در خواب می‌بینم
بیا تا چشم در چشمت شوَم، دیدار یعنی این!
می‌پرد شهبازِ اشعارم شبی تا بامِ او
تا که در گوشش بگوید: دوستت دارم هنوز!
ساده اِنگارانه فکرِ دیدنِ یارم هنوز!
"روزها و هفته‌ها و ماه‌ها و سال‌ها"
عطرِ رویایش مرا از خوابِ خوش بیدار کرد!
در، ازدحامِ سردِ زمستانِ بی‌کسی
سری بر آسمانِ عشق، شهبازی نمی‌ساید!
دمادم مادرِ گیتی، جنینِ درد، می‌زاید!
از درختِ دلِ من، سیبِ تو نارس، افتاد
رازِ ما بود که بینِ کس و ناکس، افتاد
جز دلم چیزی ندارم تا که تقدیمت کنم
سوزِ این صدپارۀ بر غم دچارم مالِ تو
خاکِ وجودمان را، گِل کرد با میِ ناب
چون شعرهای حافظ، زیبا سرود ما را
گاهی بیا از کوچهء قلبم گذر کن
در عالمِ رویا شبی با من سحر کن
عشقِ ممنوعهء تو تجربهء تلخی بود
رویت شُکوهِ جلوهء یک باغِ باصفاست
گیسویت آبشارِ فریبنده‌ای جداست!
دارد مرا نگاهِ به این راه، می‌کُشد
چون انتظارِ دیگری از انتظار نیست!
آفرینش نقشی از من بود وقتی در ازل
عشقِ حوّا را خدا در قلبِ آدم می‌گذاشت!
سازم امشب نغمه‌های دیگری در پرده دارد
در باغِ سبزِ آرزو، در عالمِ رویا تو را
می‌بینم امّا دیدنت را، باز میخواهد دلم
چه می‌شد باز با همراهی‌ات شیرین شود کامم؟
که طعمِ تلخِ دوری، در دهانم بوده تا اکنون!
درختِ عشقِ من و تو، نداشت برگ و بری!
"چقدر باید از این" "نخلِ بی‌ثمر" بکشم؟
بار خدایا دلم از دست رفت!
سوخته پایابِ شکیباییَش!
در زلزلهء عشقش، ویران شدنم را دید
جاری‌ست از چشمانِ خودکارم
غم‌واژه‌هایی از فراموشی
نازِ نگاهِ سبزِ تو، آغازِ من بود
نگذار با بی‌مهری‌ات، پایان بگیرم!
یک نفر با ادّعای شاعری...
آه! چه یکّه می‌خورد! هر که به تو نظر کند
خانه خراب می‌شود، آینه روبروی تو!
زیبا و با وقار در آغوشِ من شدی
یک دسته‌گل که در بغلش باغبان گرفت!
من از تبارِ غم و... دخترانِ کم‌سالم
برای کشتنِ روحم، کمی زمان بدهید
دفن، دارم می‌شوم، زیرِ غبارِ انتظار!
با هر که و در هر کجا هستی
هستی برایم معنیِ هستی!
مسیرِ عشقت همیشه بوده، پر از بلاهای بی شمار و
و من در این راهِ بی سرانجام اسیر یک قلبِ بی‌قرار و
کشورِ عشق را تویی، یکّه سوارِ کامکار
شاه و وزیر و مابقی، پیشِ تو اَند جیره خوار!
الا ای آن که دنبالِ خدای عشق می‌گردی!
جهانِ خواستن را پا به پای عشق می‌گردی!
خستگی از در و دیوارِ دلم می‌بارد
می‌شود همراه با مژگانِ او، خنجرِ ابروی او جلّادتر!
تا نشان از تلخیِ تقدیر دارد فالِ من
اومدم خونه‌تون، بلکه تو رو ببینم
توی باغِ لبهات، بوسه‌ای تا بچینم
سیّدی نیکومنش، با گام‌هایی استوار
یک نفر از جنسِ گل‌های اقاقی، در بهار
داستانِ عشق‌بازی‌های ما ثبت
دیدی که همه عمر، پریشانِ تو بودم
ویرانِ تو بودم
با آنچه سرم آمده ای‌کاش نبودم!
ای‌کاش، نبودم!
حاضرم جان بدهم تا تو نشانم باشی
عاشقِ خسته و بی نام و نشان، یعنی چه؟
ای نازنین غریبهء نام آشنای من
خواهی اگر که بی سر و سامان نبینی‌ام
چه شود که وقتِ پیری، به هوای دیدنِ یار
به رواقِ خانهء او، بشوم شبی غباری!؟
در شبی یلداتر از شب‌های سختِ انتظار
ناامید از دیدنِ، خورشیدِ فردا مانده است
چه می‌شود که شبی مثلِ یاس و نیلوفر
برقصی و بدنت را، به من بیاویزی؟
در راهِ زندگی، من و تو، ما نمی‌شویم
وقتی که بخت، با دلِمان، سازگار نیست
از عطرِ گیسوانِ تو سرمست می‌شود
وقتی که شانه موی تو را شانه می‌کند
جای شلّاق بر پیکر عریانِ حقیقت
بر صورتِ پروانهء احساسِ او، سیلی
با آتشِ ویرانگرِ خود، سِیلِ غم می‌زد
باز بازی می‌کند، بازی که پر را کرده باز
باز، با مرگِ کبوتر، در دلش مهمانی است
شانهء انگشت‌هایم، غرق در گیسوی تو
زندگی، از بوی آن موی رها خواهم گرفت
غزل هایم همه پژواکِ نجوای دلم هستند
به یادِ دلهرهء بوسه‌های اوّلمان
بیا و مثلِ جوانی، دوباره خامم کن!
می‌نشینم شب به شب، با آرزویت روبرو
تا سحر با گرمیِ آغوشِ تو سر می‌کنم
بی روی تو باغِ دلم همرنگِ پاییز است
ای نوبهارِ عاشقی، لطفا مرا دریاب!
چادر زده در باغِ دل‌هامان زمستان
اينجا هواي عاشقي بسیار سرد است
به فرشِ دل زده ام هی گره به روی گره
که نقشِ عاشقی‌ام بر تو آشکار کنم!
ای که سیبِ گونه‌ات، محصولِ باغِ حیرت است!
گونهء سیراب از چشمِ ترم را هم ببین
بی بیِ چشمش مرا با ناز، گیر انداخته
پیشِ یک سربازِ بی شمشیر، شیر انداخته
شعرهایم چه عالمی دارند
وقتی از شورِ عشق می‌گویند
او ناخدای عشق و من، یک کشتیِ بی سرنشین
سبزِ نگاهش هست بر، انگشترِ خلقت نگین
در مقامِ دوست، جان هم هدیه ای ناقابل است
گر چه نزدِ عاشقان، جان است تنها پیشکش
آن قدر از افسونگری‌هایت سرودم
آموختم تا عاقبت فنِّ بیان را!
به شاعر می‌دهد الهام، چشمانِ غزل خیزت
حدیثِ باده و جام است آن لب های مِی ریزت
شدم آن عاشقِ محروم که دل بر تو سپرد
تارِ جان را غمِ هجرانِ تو در چنگ فشرد
از تو ای بارانِ زیبایی! تمامِ عمر شد
نقشِ بی رنگِ سرابی در بیابان، سهمِ من!
مرگ جایی در انتظارِ من است
می روم تا به آن بپیوندم!
می چرَد نگاهِ من، مثلِ برّه آهو در
سبزیِ دل انگیزِ مرغزارِ چشمانت
فرزندِ عشقِ خویش را کشتی و من ماندم
با ماجرای رستم و سهراب و تهمینه
آتش جوابِ آتش، یا خون جوابِ خون نیست
مسموم را مداوا، با سَم نمی توان کرد!
به روی بستری از خونِ دل در دفترِ شعرم
قلم سرگشته فکرِ خلقِ دیوانی دگر دارد!
حملهء یک میلِ سرکش، با سلاحِ نازِ چشم
چون طلوعِ یک هوس، از چاکِ یک پیراهنی!
وقتی کسی دردِ درونت را نمی فهمد
برای کشتنِ من، این همه ترفند لازم نیست
من دخترِ حوّایم امّا حق ندارم
در زندگی عاشق شوم، باید بمیرم!
یک قلم دارم و یک دفتر و یک عالمه شعر
و چه خوب است اگر، با تو معاشر باشم!
شبی ای کاش بر بالینِ من بیدار بنشینی
که چون خوابِ سحر بر چشمِ بیدارم شوی، شاید
پای دلت، وقتی قلم شد، تازه می فهمی
باید به وقتِ شاعری، دستت قلم باشد
غرق در تاریکیِ یک مشت رویای محال
روشنای بخت و اقبالِ کسی باشم که نیست
نکند که سوزِ هجرش، بزند شراره بر جان
ز دو دیده خون و آتش، نکند ببارم امشب؟
به موجِ سرکشِ دریاست، موی تو مانند
برای شب زدگان مثلِ صبحِ فردایی
پر از آوازِ حزن انگیز و سردِ سازِ تنهایی
مجموع ۱۷۵ پست فعال در ۳ صفحه
محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
سید هادی محمدی
سیاوش آزاد
به نام خدا 
مهرداد مانا
مسعود مدهوش( یامور)
زهرا حکیمی بافقی (الهه ی احساس)
سمیرا عاشوری 
محمدرضا آزادبخت 
ساسان نجفی(سراب) 
