خانه آرمانی ِ من
خانه ی آرمانی ِ من
خانه ای می خواهم
که کَفَش از چمن باشد
ستونش، درخت
سقفش از شاخه وُ برگ
و سرپوشش
از گالی های ِ گالی زار گیلان
دلم می خواهد
در هر بامداد
وقتی پنجره را می گشایم
جنگل مرا لبخند بزند
و پرندگان با آوازشان
مرا مست
دلم می خواهد
جویبار
دیوار خانه ام را تن بساید
و شُرشُر ِ شور انگیزش را
در گوشم نغمه ی عشق زمزمه کند
تا این دل شوریده ام، همیشه عاشق باشد و عاشق بماند
دلم می خواهد
خانه ای داشته باشم که همسایه آبشار باشد
و آواز ِ سقوط ِ آبش
سکوت شبانه ام را بشکند
و بوی ِ شیرین ِ تازه خوشه ی ِ برنج ِ شالیزار را
در شامه ام
طعم ِ صداقت ِ مهربانی ِ برزگر بنشاند
دلم می خواهد
هر بامداد
خورشید، چهره ام را با گرمایش بشوید
و در کنار ِ چشمه ساری
یک استکان چای ِ کمر باریک به دستم بدهد
تا با شمیم دل انگیز ِ برگ های تازه ی چای
در میان ِ بوته های چایباغ، بنوشم
و خستگی غربت را
از تنم بیرون کنم
آری
دلم می خواهد
بمانم
تا این خانه را
در گیلان ِ جانم
بنا کنم
احمد پناهنده ( الف. لبخند لنگرودی )